Fatmire Duraku
Ditari intim
atëherë kur të bjerë shi
e të kallen ëndrrat
do ta flasësh zemrën patjetër
do ta pish jetën me një gotë
do t`i radhisësh fjalët e mëkatet
me kryeradhë në ditarin intim
ky do të jetë i vetmi kuptim
që mund ta ruaj me xhelozi
qenia e gjallë me një kokë
gjithnjë në udhëtim me mortin
me të njëjtin kalë të verdhë
nën të njëjtën këmishë
me veten të jesh një në secilin çast
si në secilin takim me etjet dhe fjalët
s`do të mund të ndodh kurrë
ta pish jetën deri në pikë
pa u rrëfyer për të gjitha
Shi me shtambë
Në agoni të rëndë
Në dorë të majtë me një ëndërr
Në dorë të djathtë me një hiç
E shi bie me shtambë
Ngrihen ende zogjtë mbi dollap
Qeshen në kupë të qiellit sendet
Lulet në dritare e humbin gjakun
E shi bie me shtambë
Ik vetes, lashtësisë, hirit
Pa veten, pa lashtësinë, pa hirin
Peri i padukshëm i zjarrit mitik
M`i merr një nga një gjymtyrët
E jashtë bie shi me shtambë
Ec e ec në përpjekje të kthehem
E vetëm iki e vetëm iki pyllit
Me një hiç të dhuruar nga jeta
Rikujtoj formulën e pagëzimit
Në agoni në një pylli të vdekur
Zgjas dorën nga ti kot
E bie shi me shtambë
Plaku në rrënjë
Ora mbase është ndalur
Apo gjaku në mua s` lëviz më
As urtësi e fjalës
S` pikon më në letër
Qe zjarr i fortë i gjakut qe etje,
Çdo gjë që i këndoi vetes
E tashmë vetëm një laraskë bardhë e zi
Me strategji vrasëse ik në ajër
E puplat e pëllumbit
Bien ngadalë ngadalë
Udhës krejt të vetmuar
Derdhet vetëm nata
E një zë që të ngrin gjakun
Do ta kenë vrarë gruan me dy vajzat
Në shtëpinë e vogël buzë mali
Ora mbase është ndalur
Apo gjaku në mua s` lëviz më
II
Prapë hija mbi një krënde
Pret ta vjedh zemrën time
E dhembja dhe ritmi i fjalës
E fluturimi i pëllumbit në gjithësi
E ylli i ndezur mbi atdhe
E vada të gjakut të paepur
Gjurmë që s’e lënë harresën
Të hyjë mes nesh
Gjaku dhe kodra dhe pema
Të kuptosh gjithnjë kush je
Në një poezi kaq të vogël
Në fjalën time kaq të zjarrtë
III
Heshtja e mbyt fjalën
Fjala e mbyt robërinë
Ndërsa në kërkim të vetvetes
Zjarri ta jep krahun e majtë
Në të djathtin e shndërruar në zog
Urtia e vë në lëvizje qiellin
Dhe flakën e gjuhës e ndez
Ja si fluturon zogu nga ylli
Si pikon fjala e digjet
Zjarrit të lirisë së vet
S’besoj të jetë ar heshtja
IV
Loja me vetveten
Është më e renda
Prapë dhe gjithnjë
Guri peshon rëndë në vend të vet
E ti tash mohoje urtinë e plakut
Që vjen nga poezia e rrahman dedajt
Dhe i rri lisit këmbëkryq në rrënjë
E lëviz kokën majtas djathtas
Dhe e ndez një duhan të sertë
Luaje mace
Kokën e buallit
