Fatmire Duraku
Pikëpamja ime për lirinë
e shkruan shpirtin në krahë të fluturës
me gjakun e figurës së frymëzuar nga flaka
Që buron pafundësisht nga shpirti
Dhe e ke lakmi fluturën nga digjet
Ngaqë nuk je ti krejt ajo që puth qiririn
Veçse një ëndërr e humbur nën hënën e ikur
një pjesë e rëndësishme e intimes
që është rrjedhë e burimit të shpirtit
më pastaj shkruan veten shkruan hirin tënd
shkruan fjalë për fjalë, germë për germë
shkruan trishtimin frymëzimin në pikë gjaku
Zjarri nga i përshkon vargjet një nga një
Ndjenjat e shpërthyera në trëndafila të hirit
Gjithherë në kërkim të vetes e të lirisë
E shkruan shpirtin në krahë të fluturës
Dhe pafundësisht e përjeton kënaqësinë
E djegies së shpirtit mbi flakë
Trëndafili mes sysh
Guri nga i cili nis atdheu
Është fryma e shpirtit
është e vetmja lule me rrënjë në gjak
që kurrë nuk i flak gjethet
është nëna e cila nuk plaket dot
është zana te lumi nga i kreh flokët
është fëmija te ura me kecin e vet
është varri nën qiparis i gjyshit
i cili tri herë varrosi nga pak vete
herën e parë humbi dorën e majtë
herën e dytë këmbën e djathtë
herën e tretë këmbën tjetër
tri herë varrosi nga një pjesë kurmi
e prapë kurrë nuk ngeli jashtë vetes
bashkë me humbjet kthehej nga gjaku
për t`i mbirë ballit të shpuar mes sysh
trëndafili i përjetshëm i lirisë
Guri nga ku nis atdheu je ti
Rrethi i zjarrit
Ora te koka dëgjohet ende
E ti në fund të kotësisë së verdhë
Sillesh rreth hijes së ndezur
Pa zjarr s’mund ta duash veten
Pa vete s’mund ta duash atdheun
Pa atdhe nuk ke zemër
Ngel mes pluhurit i pagojë
Vetëm me kujtimet e ngrira
Ndërsa udha pafund humb
S’do të arrish dot përtej hijes
S’do të arrish përtej dhembjes
S’do të arrish kurrë askund
Kot ndjek udhën deri te vetja
Ndërsa je robëruar nga ëndrra
Që nuk lëviz nga fyelli yt dhe hiri
Fund kotësisë sillesh vetes
Peri magjik
Troket me hov e zgjuar prit të vet magjik
heshtjes që valëzon mes meje dhe hijes
e unë nuk mund të harrojë asgjë. Kot ik mendjen
muresh të ftohta të rrënuara dhe kot hyj e dal
kot zbres shkallët e kullës prapë i ngjes
zemra është kullë e veçantë dhe asgjë tjetër
Ajo vetëm një herë në jetë e çel portën e vet
E pret përjetshëm me dashuri mysafirin
Më pastaj muron portën dhe mbyllet guacë
Bie fund detit kurrë e pushtuar më
I ngjet kalasë majë shkëmbi nën vetëtima
Kalasë që sado gjak të derdhet s` pushtohet më
Troket me hov e zgjuar prit të vet magjik.
