Cikël me poezi
Perveloin plaçkat e barkut,
Si furrnalta qe shkrin hekur,
Çdo gje brenda shpirtit,
Thare si buka e djegur!
Shatervani i sorumeve,
Jo,jo, ska te ndalur kurr,
Çdo byrek qe shkrumbohet,
Skthehet me ne brume!
Semundja skapyen te gjallet,
Bene zgaver dhe ne lisin me rrenje,
Si skrepat qe gerryejne lumenjte,
Masaker çnjerezore,ngelesh si ura pa kembe!
Me rrethoni.
Me rrethoin mendimet,
Si diamant rrethe gjoksit time,
Here shkoi ne qiellin e shtate,
E here shkrep si vetetim!
Ne shtratin e magjis
Ngela ne shtratin magjik genjyer,
Si pellazget e vjeter qe lene veç shenim,
Ndoshta ne menyn e radhes,
Do ta gjeni nje dite rrefimin tim!
I lutem batices mjerane te me nxjerre,
Atje tek bregu,te rilind dhe nje here,
Zjarri Zeusit te me ndezi kraheve,
Shtrati magjik embelsisht te me perkund!
Ku je e frymzuar?
Kur je e frymezuar,
Shpirtin e gjen duke notuar,
Drite prej syve ndriçuar,
Veç jete prej zotit duke kerkuar,
Dehemi nga blulja te permalluar,
Hiret e trupit,verés ja kemi treguar!
Ruaje syte.
Ruaj syte, mos derdh lote
Se jane sy per dashuri,
Me ata sy pushton nje bote,
Shikon enderra ne pafundsi!
Ke blerimin si ulliri i paqes
Simboli i jetes dhe ne rrenje
Ti vallezon ne mes te flakes,
Dhe ne buze te çeli kenge!
SA JETE JETOJM?…
Sa jete jetoim por me ne fund humbasim te gjithe!
Tretemi ne imazhe pa u kuptuar,falemi si flaka e e qiriut kur shkrihet i gjithe,dhe bien shpatullat e tij per tok!
Ne kete bote jemi veç kalimatar,te pavdekshem jane malet!
Ne rinin e hershme e çuam kuroren ne balle me lule dele, e trendelin,dhe menduam se do te jemi te perjetshem!
Ja dhe une u treta ne dhimbje keto dite qe i kalova ne spital!
Ndoshta kjo zemra ime e merguar po tretet ne vetmi,nga halli,nga malli,qe sme ndodhet njeri,perveç burrit dhe femijve te mi!
Me dhimbje e kujtoj vegjelin e hershme,kur nenat tona kapedane na mblidhnin pran vatres se ngrohte dhe hanim shte kishim perpara sofres,si thot populli,buke e krip,e zemer te paster me njeri tjetrin!
Prinderit tane ishin bollek nga femijet e shumte qe kishin,nga zemer madheshtia,por jo nga pasuria!
Por çudi qe ndiheshim sikur te kishim gjithe miresit e kesaj bote!
Tani e kuptoi fort mire,se kapitali dhe pasuria me e madhe per njeriun eshte dashuria per nenen,baban,moter,vellan,vllazeri e miqesi, e pastaj per shoqeri!
Por sot per fatin e keq keto gjera mungoin!
Ndoshta u prishet humori,ndoshta vakancat, dhe celularin mezi e ngren me pertes,kurse dikush nuk e ngre fare as celularin,te te pyesin si je me shendet,dhe aq me keq kur je shtruar ne spital!
Kjo qenka dhimbja me e madhe se sa dhimbja qe ke ne trup nga semundja!
E dim mire se kohet kane ndryshuar,jemi ne 2016,iku ajo kohe,kur une jetoja ne nje dhome te vetme vite me radhe,ku kishja burrin dhe dy femijet e mi te vegjel,ku i prisja me dite e muaj gjakun time, e te burrit, As qe doja tja dija per nevojat personale te nje çifti,apo dhe moskamja,por mbi çdo çmim vlersonim nderin dhe lezetin,dhe gjithçka e benim per gjakun qe na rrithte neper vena!
Kete eduakat e morem fal prinderve qe na rriten me vllazeri,e miqesi!
Nenat tona do te ngelen heroina,te vuajtura nga fukaralleku i kohes se shkuar,
Por edhe nga mergimi qe i kane femijet te larguar dhe jane te malluara per femijet,niper e mbesa!
Dhe tani e kuptoj,qe mbi dashurin e nenes,nuk ka dashuri tjeter qe te na doji!
Na trishton realiteti,por gjithsesi e verteta eshte e hidhur,dhe jo prej te gjitheve pranohet!
Prandaj dhe imazhi,tretet ne vetmi,keto dite ne spital,i kalova si njeri pa njeri!!!
Dergoi per botim: Gjin Musa, gazetar
