ARGJIRA UKIMERI
1.1. Përmbledhje
Temën në të cilën jam fokusuar ta punoj, analizojë dhë të dal me disa qëllimë. Rekomandimet ka të bëjë pikërisht me rëndësinë dhe ndikimin e metodave dhe teknikave bashkëkohore në realizimin e orës mësimore, si dhe dhe punës edukativo-arsimore në shkollat fillore. Nga vetë fjala metodë e mësimdhënies “Hap pas Hapi” nënkupton që vet mësuesi nëse e sheh se nxënësit nuk kanë arritur në asnjë masë objektivin e parë, ai nuk vazhdon në zhvillimin e temave të mëtejëme. Këtu realizojmë objektivat tona “Hap pas Hapi”.
Sipas hulumtimit tim, prindërit e fëmijëve në qytet janë të kënaqur, me rolin e mësimdhënësve (ku janë të kënaqur edhe vet fëmijët), metodologjisë së mësimdhënies, si dhe roli i mësimdhënies, poashtu edhe kushtet ekonomike ndikojnë në një mësimdhënie dhe mësimnxënie sipas prindërve. Ndërsa në fshatra, poashtu vërehet një entuziasëm dhe kënaqësi në procesin mësimor dhe metodologjik të orës mësimore. Ndërsa gjatë opinionit vërehet se në fshat preferojnë zbatimin e metodave bashkëkohore. Si në fshat ashtu edhe në qytet, mësimdhënësit i zbatojnë metodat tradicionale dhe bashkëkohore, si dhe një kombinim i tyre i motivojnë nxënësit që të arrijnë suksese më të larta në mësimnxënie. Poashtu, vërehet qartë se teknikat bashkëkohore, janë motivim për të gjithë nxënësit.
Planifikimi i mësimit ditor, përfaqëson disa aktivitete të organizuara në shkollë, pse jo edhe të kontrollueshëm. Këto planifikime udhëhiqen nga objektivat mësimore të realizauara që përfaqësojnë edhe bazamentin mbi të cilin ngrihet edhe plani i veprimit. Suksesi apo mos – suksesi vareen në mënyrë të drejtëpërdrejtë nga planifikimi i mirë apo i mirë apo i keq i orës mësimore. Kjo nuk vlen vetëm për mësimdhënësit fillestar në këtë fushë, por edhe për ata që kanë një përvojë, të kenë se çfarë të rejash të shtojnë në planifikimin e orës mësimore, ë qëllim që gjithsesi duhet të shfrytëzohen ë efektivitet sa më të lartë metodat dhe teknikat që të ketë efekt të nxënit dhe edukimi.
1.2. Hyrje
Në kohën e zhvillimeve tekniko-teknologjike, shkollat përdorën për të arritur objektivat dhe synimet e shoqërisë. Poashtu, dallimi mes shkollave tradicionale dhe atyre nashkëkohore është i madh si në pikëpamje të ëtodologjisë ashtu edhe në pikëpamjen e mësimnxënies dhe mësim-dhënies. Në shkollat bashkëkohore çdo gjë niset nga përvoja e nxënësit duke e stimuluar ata (nxënësit) në aktivitetet praktike (punë të ndryshë në kabinete të fizikës, kimisë etj), me qëllim që ti pasuroj dhe të zgjerojë intelegjencën e tyre në këto aktivitete.
Duke u bazuar në përmbajtjet programore të fushave të ndryshë mësimore, të cilat përfshihen në kornizën e kurrikulumit të Kosovës, në programin e hartuar dhe zhvilluar në procesin e aftësimit të mësimdhënësve, për zhvillimun professional të Arsimit Fillor, realizohen kërkesat e mësimdhënësve që lidhen ë prefeksionin e mësimdhënies dhe të mësimnxënies, të përvetësimit të ëtodologjisë bashkëkohore, ku të gjitha këto janë në funksion të zhvillimit professional në kuadër të licensimit të mësimdhënësve nga MASHT. Përpos kësaj, vlen të theksohet edhe puna edukativo-arsimore e progresistit amerikan J. DEWE, i cili parasheh kultivimin e individualitetit të nxënësve, ku të nxënit e tyre mos të varen vetëm nga tekstet shkollore por edhe nga përvoja. Në bazë të punië të J.DEWE dhe të përvojës së tij vetiake paraqesim disa problem:
1. Si të fitohen njohuritë e organizuara nëpërmjet përvojës vetiake?
2. Si të udhëhiqet një përvojë e tillë dhë të inkorporohet në atë që është akumuluar në kulturat e mëpardhë, e cila kishte ë ndikuar që të kuptohet drejtëpërdrejtë e sotmja si bazë për fitimin e kësaj përvoje?
Pra përvoja vetanake është bazë e çdo shkolle. Kjo teori bazohet në të nxënit e bazuar në “nxënien gjatë punës” dhe nëpërmjet përvojës vetanake. Me fjalë të tjera të nxënit është një veprimtari mjaftë e institucianalizuar e cila zhvillohet në institucione të specializuar – shkollat.
