Nexhat Halimi
Prisja i vdekur para varrit
Më sollën në katër krahë të lodhur vetmisë hutuar
Me lot të skuqur kujtimit ndërmjet pikash të shiut
Frynte herë sertë e herë për thikë bie borë prej veriut
e më lëshuan pranë dheut ende të shkrifët të varrit
zot ende kujtoja hijet në dumnicë e yjet rreth zallit
sa pak frymë kanë dalë në këtë pikëllim për ‘i plak
është kohë pandemie çdo kush frikësohet pak
megjithatë pse mungon miku im i vjetër vehbi bashota
me të cilin eca tërë jetën ndër lugje e brigje të kota
pse mungon rrustemi i fëmijërisë së egër e të bukur
pse mungon breshka qind vjeçe e ajo e vetmja flutur
e cila më endej përreth qiririt gjysmë të harxhuar
ndërsa shkruaja poezi veç për ta mashtruar veten
s’ janë as siluetat as leqet e atyre fytyrë maskuar
vallë pse ikën gënjeshtarët mashtruesit ja seç tretën
siç avullon shurra e pulës së vogël e gjurmët e mulës
e luftë bëhej gjithfarë me dredhi e me fanfare
nuk do të vijnë dot ata tashmë jam kaq i bindur fare
kot më lënë të pres para varrit pa derë e pa dritare
Megjithatë nga një grusht dheu ma hodhën përmbi
A veç morën të ecnin secili njëjtë të arrijë prapë aty
pavdekësia
sa pak ajër e e pafund hapësirë e vdekjes
ndërmjet fluturimit e ëndrrës plepi i zi
ndërsa e presin te rrënja për dërrasa varri
ke vdekur ti apo prapë unë apo prapë unë fedora
copë e thyer e atdheut të robëruar dhe prapë
gji bardhë nga i jep gjak kaq vjet bunës
aty dhe rodoni nga e qetëson shpirtin
në flakën e etjes së detit të hutuar në ty
`i zemër e verbër ja ende e ndjek fluturën
nga ëndrra ime fushës me bar të paprerë
deri te qiriri që digjet e ripërtrihet flakës së vet
sa pak ajër e pafund det dhe mallëngjim
II (sa pak unë në mua)
ma jep dorën fedora ta kaloj veten e verbër
te gjiri yt të digjem për rrënjë të ullirit plak
sa pak unë në mua ka mbetur sa pak gjak
e terr i dendur e pafund hapësirë e vdekjes
plepin nga e presin te pusi për dërrasa varri
e mes vetes merren vesh me gishta
kush ka vdekur këtë të diel me shi fedora
ti zemër apo prapë unë apo prapë unë
ma jep dorën fedora ta kaloj hijen e kullës
nën bubullimën e drinit në shpërthim nga zemra
ja nëntë varrët e elez alisë të shtrirë mbi veten
ende e puthin tingëllimën e pikës së lotit
nën syrin akull të motrës së gurëzuar në hi
ma jep dorën fedora të kthehem te fyelli yt
III (trëndafili i Lirisë)
qiriri digjet e ripërtrihet flakës së vet
tjetër asgjë s`lëviz ti shkon unë vij
e qyqja çukit mbi ashtin e vet të zi
herë syrin e majtë herë syrin e djathtë
e nxjerr nga unë dhe flatron vdekjen
e i njëjti gjak pik në të njëjtën dhembje
ma jep dorën fedora ta kaloj ujin e madh në grykë
të mos më digjet fyelli i trëndafilit të iLirisë
ende pa e lëshuar mbi dheun e varrit
oh sa bukur të vdesësh për ty fedora
sa bukur ta rrahësh udhën nga atje e këtu
gjarprin e artë ta zgjosh midis dy sysh
