Nexhat Halimi
Frika e së dielës
frikën ia ke të dielës së shenjtë ardhjes së pyllit
zjarrit ndërmjet gjakut te gjalle ec mbi hije
lumi rrjedh fund e krye në savanë e vetmi ere
vjen nga ke ikur nëpër mëngë te prere te lejlekut
e mendja të ik dashuri e sharje e një zog
pandërprerë të shfaqet të çukit lakimit në qafë
kali gjok hingëllinë nën ballkonin e shembur
fshihem ndërmjet dhembjes e plagës së vjetër
kali gjuan kullën shqelma lëviz udhës tjetër
e pikturoj vjeshtën ndërmjet gjakut në hapësirë
mbledh patkonjtë e ëndrrat në një rrashtë
e zogu prej zjarri persëri fluturon zjarrit në largësi
del në dritare ik vjen prapë zgjon rrufetë në dhome
në dollapë minjtë thyejnë arra dhe lajthi
kthehem aga jashtë e zë të bjerë shi e shi brenda
dridhem frikën ia ke prapë te dielës në vetmi
Guri mitik
Gjarpri me trup lule të zë në gur mitik
Mbështillet rreth vetes e më pastaj ik
i njëjtë me lëkurën e vet e të ujit në krua
të lidhet rreth belit e të kafshon në gji
lejleku fluturon nga ylli nëpër mjegull
ja bie pingul fshehtas nën pjergull
tashmë ngado të kthehesh rrjedh gjak
gjithmonë vetëm ikën hirit të syrit
ja rrëshqet arrin te unë nga të pres e të dua
vjen ti i njëjti gjarpër me flakë në hi
varen vjeshtat përgjatë udhës së gjatë
unë të trokas në dritare i hutuar fare
e fshihem vetes thellë thellë në natë
e bie shi e shi e fryn mjeshtëri me furi
ti s’dëgjohesh unë pres silueta të më vras
veç gjaku rrjedh për gji gjoku merr kas
këputen gjunjët fryma më merr ligështi
prania e së dielës
e si t’i besosh zotit im zot
se ka zot
derisa shi i madh bie në dritaren time
të vret fjala jote gjarpër
me shtatë krerë
s’ ke gjak të drithërojë as e diela
dhe të kallet syri
çdo gjë nga fushëballi ik
me copë të qiellit të vet e shigjeta
vjen nga s’e pret
të bie maska
gjysmë dreq
gjysmë grua
inkognito
unë e ti zbresim inkognito
nëpër harqe të ashtit
në dhoma të ballit zjarrin e rrufesë
e bëjmë zog
ti del nokturno
unë këputem nëpër degë
asgjë
askund
qeni i çartur
në hënë leh vetveten e verbër të kapërcyer
përtej gjunjëve e hijes
gjaku derdhet lumë i kthyer
peizazhi
këmisha e varur në dy gozhda ashti
kurrkund
asgjë
ti del nokturno
unë këputem nëpër degë zjarri
rrimë inkognito
lehin qentë në hënëkafkë
në shkallë ndiqen kafkë
e qen
ti zgjohesh thellë
nga kafshimi
vjen e përgjakur bie përjetshëm në kokë
të prerë
nga varg i shkruar për të
në syrin e shterur flet për shtatë këmisha të bardha
të djegura nën sisë nga gjaku
nofullës së gjarprit
ik
ah
unë vjedh veshët e prerë
të darkës sime
zbres e mbledh me një ndjekjet në vetvete
hijedru
lehin qentë në hënëkafkë
kënd
kokën time e kërkojnë erërat
s’u pamë
në pyllin e djegur nga një yll ik
fiket
qielli thyhet nëpër degë
urat e këputura në kurriz shpikin nofullën
matanë ujit
sytë përziejnë rrugën
kokën time e kërkojnë erërat
nëpër varëse
në dollapë ngjallen të martat
me katër këmbë
thyhet qelqi
ndiqen në lëmë
me kamxhik rrahur të djersitur të kuq
e të zi
pyllit një yll ik
fiket
s’u pamë më
nuk dihet kurrë
vetëm verdh mund të barrosh
mollë e kalbur në tryezë
jakë ashti me shtatë pritë gjaku të gjallë
në ballkon
në dimrin e ashpër të ngrirë
harqet dalin nga trëndafila hiri
digjen sytë
deti në katër pjesë
rrethohet nga zjarri i liruar në robërim
të kaltërsisë
vetëm mund të vdesësh
nga portokaj të verdhë nga alga të gjelbra
zjarri shuhet me zjarr në shtëpinë time
merimangë të gjallë
akulli shkrihet me akull
e kurrë s’dihet më
më afër vdekja
a këmisha e bardhë
darkë e varfër
molla e kuqe në dritare
shndrit mitin e vet të vrasjes
e dryni në lule
darkë e varfër
të ha
a të luftoj
piru pa dhembe ndjek syrin
në pjatën e dheut
nofullat në fund
gjuha përmbytet nëpër lugë
e zënë nga gjarpri
me shtatë krerë
rrethi pi gjak
çuditshëm këputet udhëtimi
i fundit në pyll
pa praninë time
vjen uji rrëmbyeshëm
gotë e thyer e vjeshtës së verdhë
ia vizatoj ballin
varrin tim kush do ta hapë
në mëngjes
dua të vdes matanë hijes
vdekja ime s’ është lule
e trilluar buzë hijes
në pyll të gjelbër të plaguar me harqe
s’ është as trofe
unë por dua të vdes matanë hijes
në eshtrat e familjes së gjakut tim
të kthehem urë në hi
vdekja ime s’është kurthe
për mijë
larg teremi larg zgjohemi e afër biem
s’na duhet shumë
dy hapa tokë e një zog zjarri
që na bie fytyrës me flatër të sosur
vdekja ime s’është dallëndyshe
në verë të mbarësuar
ndër aq gur e kafka rriten në trëndafila
të dielat e zgjuara vetmisë
ja veç larg zgjohemi e afër biem
guri i kripës
mos harro nga hiri më gjyko
vdekjet s’mbesin pa emër
në dalje nga pylli përsëri drurë të fjetur
te guri i kripës ngarendin shqerra
dritës së verdhë së hënës pinë ujë
e asnjë yll s’e rrethon kokën jashtë zjarri
e diela zë djegien e vet në një gijotinë
nëpër hi hyn prapë në fillim
të njëjtës udhë nga vinte kaq vjet
unë kthehem në prag të shikimit
në dalje të teatrit të lashtë pa aktorë
zbres në vetvete të arrij te ti
gjaku dhe maskat e zeza në varëse
në lirim përsëri më lidh zjarri i fjetur
gjeli çel prejardhjen e vet fyell
që kaq vjet mungon në një pyll
më gjyko nga hiri sharjet s’i duroj në vjeshtë
as nga gjaku im
për kokë dua vetëm kokë
fëmija me mollë në kokë
asgjë s’humb as nuk fiton
në gishta kthehet lumi i vrarë
breshkat teren nga udhëtimi në nofulle të hapur
të shtëpisë së zbrazët
ditët në gjak rreth koke
në hark mbyllet këmisha
jeta a është vdekja në shuplakë
s’mbetet kund dru
një gjarpër me dhëmbë prej ari
vetmia lakohet me zjarr nëpër hi
në thumb prapë fle fëmija me mollë të verdhë në kokë
druri i gjelbër i syrit
qëllohet në gjak nga prita
lulja hy në asht të kthehet në unazë
e gjelat me pupla të ndezur
i pastrojnë thonjtë e paprerë
nëpër mjegull shëtitje e vetme me qen e thikë
rrufeja bie në gjunjë
nga gjaku e hiri lejleku
asgjë s’humb
as nuk fiton
udhëtar i verbër në lima’
tarakët thundrat i harruan në kalldrëme
me qerren qiell në qafë
e palmë e kaltër u tha në sy
përnjëherë u këput rruga
e plasi prita ndër plisa
në zgjedhë ra mali në gjunjë nga gjaku
thikë në kurriz vetëtoi ndërmjet
e shpoi anën tjetër të zemrës së çarë
e unë hetova sytë tu të kaltër
më kërkonin ndërmjet ëndrrash
pylli huta e hija jote e unë
vetë i dyzeti udhëtarë i verbër në lima’
e deti përplasej për kala
pa emër e fjalë nën stërkalë
kurrë matanë të zgjimit ditë e daljes
në pritë kufomë e gjallë gjelbër e trilluar
në fjetje nën kosë
fiku u kall për një zog shi të agut
jeta ikte e thirrjet në breg vetëtinin
s’e jap gjelin për kokën
ti je vdekja ime e pakapërcyeshme
gjithmonë më zë në ballë
në udhëtimin e gjatë me gishta
në gjak
të thyer
do fshehtësitë e zgjimit në këngë
bëhesh shtrigë e honit
s’e jap gjelin e kuq
s’e jap për kokën
agu s’është pa atë syqiell
as loja në teatrin e gjakut të shtëpisë
merimangë të gjallë
ti je vdekja ime e pakapërcyeshme
në kaltërinë
e robëruar të ujit
agon në të martë përsëri
dimri hy në lule
s’vdes jeta gjithmonë me vdekjen
kokë e dreqit
s’vdes
vdekja është e vetmja dashuri e lashtë
në shtëpinë bri varresh
e brenda e jashtë bie zjarr
dimri hy në lule
gjeli lajmëron kobin
vetëm pse s’këndon më për mua
në dritare të thyer
mesnatë në gjysmështizë
e diela pa kulm
në të martën katërkëmbëshe zvarrë në gjak
ç’ditë është
pa një gjel agon në mua
uji i dashurisë
tufë e dritës derdhet e shtrirë në dritare
ti e kërkon veten a je a ec apo s’ vjen fare
ndërmjet ëndrrës e përgjumjes së vjetër
ndiqesh me siluetën të ikur kaq vjet fjetur
ja ajo e cila zgjohet para teje në mëngjes
nis udhëtimin frymës së asfodelës me vesë
ti shpërndahesh brenda vetes me ulërimë
t’ia prekësh zjarrin hirit t’i ndizet vetëtimë
ja pse kaq vjet më vonë unë të kujtoj e të dua
veç pse e njëjta ëndërr kalon prapë syrit që u verbua
e ti kullën e rrënuar e vështron e nuk je me mua
unë ende e dëgjoj kroin e dashurisë
ujin e përhershëm nga rrjedh në krua
tufë e dritës derdhet e shtrirë në dritare
ti e kërkon veten a je a ec apo s’vjen fare
