Nexhat Halimi
gjarpri i vogël i shtëpisë
ti prapë pa mua
në tryezë kryqëzohen thikat
të bjerë shi
ditë e daljes afrohet nga gjarpër j vogël
i shtëpisë
i shkurtuar për mollë
nëpër harkun e zjarrtë
hyjnë karkalecat e gjelbër të bukës
në vazë lulja venitet
ti prapë pa mua
në zbritje nëpër shtatë lëkurë të çëruara
nga druri i zi
kthehet nga s’e pret gjarpri
rrush j vjelë para lindjes sime
kryqëzohen urat
ku është agu
uji në fytin e prerë
të vadave
ti prapë pa mua
zogu në qepallë
në qelq s’ rri patkoi as zogu në qepallë
ndërmjet të prerë jashtë përralle
a do të mund të kthehem para teje
kosat në këmbë lejlekësh të harruar
në jug të nofullës prej ere
presin barin e verave të mia
lulja përbiron kokë në vjeshtë të mërdhirë
lumi fle me thikë në kurriz
a zgjohesh a rrufeja
shkëput degët
me shkop rrënon kullat nga guralecët e gjelbër
prej eshtrash të thyer
në fund të malit të mbyllur ha mollë
të kalbur e të papjekur
ndër degë agon e diela e derdhur
pëlcasin nofullat
unë tërheq qerren me thundra të harruara
në kalldrëme të vjetër
dhe bie në gjunjë
t’i vizatoj këmbët e verdha qafën gjak
S’je as ti më
pa syrin tim s’je as ti më
s’ke pse përbiron atë lule nga s’kthehen pa gjak
gjëra të lashta e të gjelbra
e diela është e vetmja në atë gjelbërim hiri
nga vjen e bie koka
e guri prape fsheh vdekje të gjatë në gur
s’je më as ti
pa syrin tim
kafka me shkumës përsëritet në breg
të drurëve të prerë
e hëna e kafshuar n enqefal
gjarprin në qafën time lidh
rrufe bie në pullaz
zgjohen mijtë në terr para zjarri a vërshimi
pa syrin tim s’ je më as ti
as lejleku i kthyer nga larg i kositur deri në gjunjë
nga kohë e keqe
s’je më
prerje
vetë
mali i prerë
në brigje të gruas
zgjohesh në gishta
trëndafilin e besës as në fund të malit të prerë
s’e gjen
jeta ik
e shkëputur mes nesh në pjesë të mërdhimë
sa mundet kush të kafshojë
egër
e egër
druri i gjelbër i plaguar
nga fjetja e gurtë
në katër kahje zgjon klithjet në breg
ti hyn në erë sane
fije e djegur nëpër fushëballë nga grabitja
det
a varr që jeton
me kokë në duar
në katin e zbrazet je e fundit
me kokë në duar
në ballkon digjet lulja
këmishët e bardha
me qen dalin në shëtitje
përgjatë lumit të rrethuar
në vetmi
e vdes fundi i javës
çdo gjë nga mesditë e madhe
deri në pikë e pirë
kthehet në zjarr të vetvetes
dhe më ndjek
nëpër nofulle
gjak pikon prejardhja e gishtit të thithur
ti zgjohesh
e lidhur për mua
unë në të 13 in
guri vizaton këmbët në gur
qafën e përgjakur
jetojmë dy jetë
unë gjithnjë zbres
koka ngjitet në të diele të pangjarë
e ndjek
deri në pikë të gjakut tim
që s ‘ më lë pa ty
vdes gjelbërimi në ballkon
kërkon shumë e rrethuar në fund të gotës
të kthyer me shkumës
vrasës
poet
shkreti
gjarpër me trëndafil në kokë
e thirrje kumbuese
ndonjë në emër ndonjë në gur
prapë shkallë e rrethim
ashti nga gjelbërimi i kthyer në shkumës
ajo ngjitet
zbres unë
e jetojmë dy jetë
nesër kush e zgjidh qenin tim
zbres në grua të huaj
si nëpër kate
në udhë gjithnjë 13 te zogu s’vjen prej zjarri
lulja drapëron kafshim
nën thundra të demit të qelqit
të zi
s’e di prej nga
shkurtohet nga faji im i gjelbër
zallit ikën zbathur
në akuarium qielli me shi dhe rrufe
peshku
ku mbet
zgjohet gjaku
e diela ,varet në dy gozhda pa koka
këmbët mbyllen në fotografi
udhëtari harron rrugën e vet
nëpër pyllin e dendur gjakun ndal me këmishë
të vjetër
nesër kush e zgjidh qenin tim
parandjenja për ty
pi gjakun tim e bëhesh e martë
karkalecat zgjohen në rrufe
unë fshihem mbas lules në ballkon të qelqtë
ti prapë hy ne fillim
breg më breg fle gjithmonë
me kokën time
zogu i zjarrit të mashtron
thyen këmbët në shkallë të mermerit të zi
të kapësh algën
s’kthehesh më në ishull
mbetet plaga
e uji e parandjenja për ty
breshkat ngarkojnë drurin e fundit
zjarrdritës udhëtimit
më të çuditshëm të ndodhur
unë hap dritaret
fshihem mbas gurit në ballkon të ballit
ndër brigje të vetmisë
në fund të hapave përsëri pyll
në rrethim gjaku
kthehet nga s’e pret
në rrethim gjaku
shëtit me qen të liruar hijes së qelqit
shi bie në paralojë të varfër
cullak ndiqemi nga fundi
të verbër e gjithnjë në rrugë nga një këpucë
të vjetër e harrojmë
as bimë as gurë në udhëtim
unë e ti tash kurrë s’ do të jemi një
veç syri kallet në mal nga fshehtësia
ja rruga përfundon udhëtimi
s’ka me drurë të prerë në dalje nga zgjimi
ja veç përsëri pyll pa yll
në rrethim të rrjedhjes së gjakut
e diela e mashtrimit memec është një grua
në dalje të udhës nga rrethohet
s’i shpëton zjarrit
siluetë e fytyrës
të ndjekur prej loje
ndiqemi ne drurin e gjelbër të syrit
syri vallë sesi u shua
lejleku zbret thikë e kositet kujtimi
nga këmbët më pastaj nga koka
lulja ra ndërmjet zjarrit të shtëpisë
në të dy buzët e rrjedhës së lumit
e syri vallë si u shua
era në katër anë shpërtheu
druri i gjelbër i thyer ra copë copë
vetëm në pyll një yll e zgjoi dhembjen
e loja prapë mbeti ujk i vjetër
e koka ime e ngulur majë të hurit
e sytë e tu të kallur ndërmjet ëndrrës
me lot të rrjedhur mbi buzë
dimër tashmë shfaqet në nofullën e thyer
algën e gjakut e prek hiri i vet
e djeg në katin e zbrazët të etjes
loja ngushtohet brenda zjarrit
e uji rrjedh pasqyrës siluetë e fytyrës
