(CNN) Amanda Gorman, laureatja e parë, për herë të parë e të rinjve të kombit, lexoi poezinë vijuese gjatë përurimit të Presidentit Joe Biden më 20 Janar:
Kodra që ne ngjisim
Kur vjen dita, ne pyesim veten,
ku mund ta gjejmë dritën në këtë hije të pafund?
Humbja që kemi,
një det që duhet ta çajmë përmes
Ne kemi trimëruar barkun e bishës
Ne kemi mësuar se qetësia nuk është gjithmonë paqe
Dhe normat dhe nocionet
e asaj që është thjeshtë
Nuk është gjithmonë vetëm akull
E megjithatë agimi është i yni
para se ta dinim
Disi ne e bëjmë atë
Disi ne jemi rezistuar dhe dëshmitarë
një komb që nuk është i thyer
por thjesht e papërfunduar
Ne pasardhësit e një vendi dhe i një kohe
Ku një vajzë e zezë e dobët
rrjedh nga skllevërit dhe është rritur nga një nënë e vetme
mund të ëndërrojë të bëhet presidente
vetëm se e gjen veten duke recituar për një president
Dhe po, ne jemi larg nga lëmimi
larg pacënuar
por kjo nuk do të thotë se jemi
duke u përpjekur për të formuar një bashkim që është i përsosur
Ne po përpiqemi të krijojmë një bashkim me qëllim
Që kompozon një vend të përkushtuar ndaj të gjitha kulturave, ngjyrave, personazheve dhe
kushtet e njeriut
Dhe kështu ne i ngremë shikimet jo drejt asaj që qëndron midis nesh
por çfarë qëndron para nesh
Ne e mbyllim ndarjen, sepse e dimë që të vendosim të ardhmen tonë në radhë të parë,
së pari duhet të lëmë mënjanë mosmarrëveshjet tona
Shtrijmë krahët
kështu që ne mund të zgjasim krahët
te nje tjeter
Ne nuk kërkojmë dëm për askënd dhe harmoni për të gjithë
Lëreni globin, nëse asgjë tjetër, të thotë se është e vërtetë:
Se edhe pse u pikëlluam, ne u rritëm
Se edhe ndërsa lëndoheshim, shpresonim
Se edhe kur u lodhëm, u përpoqëm
Se do të jemi përgjithmonë të lidhur, fitimtarë
Jo sepse kurrë më nuk do ta njohim humbjen
por sepse kurrë më nuk do të mbjellim përçarje
Shkrimi i Shenjtë na thotë ta parashikojmë
që secili të ulet nën hardhinë dhe fikun e vet
Askush nuk do t’i frikësojë ata
Nëse do të jetojmë në kohën tonë
Atëherë fitorja nuk do të qëndrojë në teh
Por në të gjitha urat që kemi bërë
Ky është premtimi për të ngrirë
Kodrën që ngjisim
Sikur të guxonim
Kjo sepse të qenit amerikan është më shumë se një krenari që trashëgojmë,
është e kaluara në të cilën shkelim
dhe si e riparojmë atë
Ne kemi parë një forcë që do të shkatërronte kombin tonë
në vend se ta ndajnë atë
Do të shkatërronte vendin tonë, nëse do të thoshte shtyrja e demokracisë
Dhe kjo përpjekje gati sa nuk pati sukses
Por ndërsa demokracia mund të vonohet në mënyrë periodike
nuk mund të mposhtet përgjithmonë
Në këtë të vërtetë
në këtë besim kemi besim
Përderisa ne i kemi sytë drejt së ardhmes
historia i ka sytë nga ne
Kjo është epoka e vetëm shpengimit
Kishim frikë nga fillimi i tij
Ne nuk ndiheshim të përgatitur për të qenë trashëgimtarë
të një ore të tillë tmerruese
por brenda tij gjetëm fuqinë
për të shkruar një kapitull të ri
T’i ofrojmë vetes shpresë dhe të qeshura
Kështu, ndërsa një herë pyetëm,
si mund të mbizotëronim mbi katastrofën?
Tani pohojmë
Si mundet që katastrofa të mbizotërojë mbi ne?
Ne nuk do të marshojmë përsëri në atë që ishte
por lëvizim në atë që do të jetë
Një vend i mavijosur, por i plotë,
dashamirës por i guximshëm,
i ashpër dhe i lirë
Ne nuk do të kthehemi
ose ndërpritemi nga frikësimi
sepse ne e dimë mosveprimin dhe inercinë tonë
do të jetë trashëgimia e gjeneratës tjetër
Gabimet tona bëhen barrë e tyre
Por një gjë është e sigurt:
Nëse bashkojmë mëshirën me fuqinë,
dhe mundemi me të drejtë,
atëherë dashuria bëhet trashëgimia jonë
dhe të ndryshojmë të drejtën e lindjes së fëmijëve tanë
Pra, le të lëmë pas një vend
më mirë se ai me të cilin mbetëm
Çdo frymë nga gjoksi im i goditur nga bronzi,
ne do ta ngremë këtë botë të plagosur në një botë të mrekullueshme
Ne do të ngrihemi nga kodrat me gjymtyrë të arta të perëndimit,
ne do të ngrihemi nga erërat në verilindje
ku të parët tanë e kuptuan për herë të parë revolucionin
Ne do të ngrihemi nga qytetet e rrethuara nga liqeni i shteteve mes-perëndimore,
do të ngrihemi nga jugu i diellëzuar
Ne do të rindërtojmë, pajtojmë dhe shërohemi
dhe çdo cep i njohur i kombit tonë dhe
çdo cep i quajtur vendi ynë,
njerëzit tanë do të shfaqen të larmishëm dhe të bukur,
të goditur dhe të bukur
Kur vjen dita, ne dalim nga hija,
të ndezur dhe të patrembur
Agimi i ri lulëzon ndërsa e lirojmë
Sepse gjithmonë ka dritë,
vetëm nëse jemi mjaft të guximshëm për ta parë atë
Sikur të jemi mjaft të guximshëm për ta bërë atë
The Hill We Climb
(CNN) Amanda Gorman, the nation’s first-ever youth poet laureate, read the following poem during the inauguration of President Joe Biden on January 20:
When day comes we ask ourselves,
where can we find light in this never-ending shade?
The loss we carry,
a sea we must wade
We’ve braved the belly of the beast
We’ve learned that quiet isn’t always peace
And the norms and notions
of what just is
Isn’t always just-ice
And yet the dawn is ours
before we knew it
Somehow we do it
Somehow we’ve weathered and witnessed
a nation that isn’t broken
but simply unfinished
We the successors of a country and a time
Where a skinny Black girl
descended from slaves and raised by a single mother
can dream of becoming president
only to find herself reciting for one
And yes we are far from polished
far from pristine
but that doesn’t mean we are
striving to form a union that is perfect
We are striving to forge a union with purpose
To compose a country committed to all cultures, colors, characters and
conditions of man
And so we lift our gazes not to what stands between us
but what stands before us
We close the divide because we know, to put our future first,
we must first put our differences aside
We lay down our arms
so we can reach out our arms
to one another
We seek harm to none and harmony for all
Let the globe, if nothing else, say this is true:
That even as we grieved, we grew
That even as we hurt, we hoped
That even as we tired, we tried
That we’ll forever be tied together, victorious
Not because we will never again know defeat
but because we will never again sow division
Scripture tells us to envision
that everyone shall sit under their own vine and fig tree
And no one shall make them afraid
If we’re to live up to our own time
Then victory won’t lie in the blade
But in all the bridges we’ve made
That is the promise to glade
The hill we climb
If only we dare
It’s because being American is more than a pride we inherit,
it’s the past we step into
and how we repair it
We’ve seen a force that would shatter our nation
rather than share it
Would destroy our country if it meant delaying democracy
And this effort very nearly succeeded
But while democracy can be periodically delayed
it can never be permanently defeated
In this truth
in this faith we trust
For while we have our eyes on the future
history has its eyes on us
This is the era of just redemption
We feared at its inception
We did not feel prepared to be the heirs
of such a terrifying hour
but within it we found the power
to author a new chapter
To offer hope and laughter to ourselves
So while once we asked,
how could we possibly prevail over catastrophe?
Now we assert
How could catastrophe possibly prevail over us?
We will not march back to what was
but move to what shall be
A country that is bruised but whole,
benevolent but bold,
fierce and free
We will not be turned around
or interrupted by intimidation
because we know our inaction and inertia
will be the inheritance of the next generation
Our blunders become their burdens
But one thing is certain:
If we merge mercy with might,
and might with right,
then love becomes our legacy
and change our children’s birthright
So let us leave behind a country
better than the one we were left with
Every breath from my bronze-pounded chest,
we will raise this wounded world into a wondrous one
We will rise from the gold-limbed hills of the west,
we will rise from the windswept northeast
where our forefathers first realized revolution
We will rise from the lake-rimmed cities of the midwestern states,
we will rise from the sunbaked south
We will rebuild, reconcile and recover
and every known nook of our nation and
every corner called our country,
our people diverse and beautiful will emerge,
battered and beautiful
When day comes we step out of the shade,
aflame and unafraid
The new dawn blooms as we free it
For there is always light,
if only we’re brave enough to see it
If only we’re brave enough to be it
