O DET
Me merr rrembyeshem, o det!
Në gjirin tënd më merr,
Më fundos thellë e t’i harroj të gjitha vuajtjet, Të lutem,veç për një moment.
Më merr, o det
Në kaltërsine tënde të lundroj,
Të shoh veç njëhere aty brenda
si jetohet,
Pastaj,ngadale ti me lësho,
T’i mar prap dhimbjet e të largohem
..
Tani jam mesuar,
Më janë bërë udhëtare të jetës.
Më kapën kaq furishëm,ma lënduan..
Ma vranë, loçkën e zemrës.
Jeta ime, e mbushur
plot me vuajtje e trishtim,
Sa rënduar jane dhe retë.
Dua të të fut thellë në shpirtin tim,
Të lundroj mbi valët e tua qetë qetë..
Oh, sa shumë dua O DET!
Dua të derdhem në gjirin tënd.
Të iki larg nga hallet e mia.
Erdha të dëfrehem te ty,o det,
Të më marrësh ngrohtë, ngrohtë,
Të gropos aty,ëndrrat e këqija.
Jam strehuar përgjatë lumenjve.
Nga dermimi,etja e tharë.
Tashme të lagem dua me ujin e kripur, të kristalte.
Dua të freskohem
Me të tënden valë.
Oh,sa jam e etur,
për të freskur shpirtin,
Me vite më mungoi ky fllad,
Freskia, sikur te unë e humbi rrugën,
Ndaj të kërkoj e do të kërkoj pa u ndalë…
– poezi nga Xheva Salihaj
Dërgoi për publikim, Denisa Caka
