Nexhat Halimi
Robinsoni i ri
ç’meditoje në shpirtin e humbur në robëri
ç’përpëlitej me kufijtë e atdheut në ajër
me ndryshimet me tradhtitë venitjet e pritjet
me për balljet e brigjet e egra të etjes
deti përplasej me qiellin e thyer në ty
e shikoje yllin polar dhe i zgjoje mbytjet në Iliri
humbje në blegërima belesh e s’shihje asgjë
vetëm kafshë ulërinin vetëm qenë e ujq
me sy të zjarrtë ndërsa binte e binte borë
e iknin vitet ndërmjet afërsisë e largësisë
kot ndizje udhët për mjedis detit të trazuar
e shfaqeshin dele e dele e zogj të trilluar
vinin e shkonin hije të çuditshme
të njëjtë me ato që i turreshin atdheut
ikje zërit të premtit detit larg në bunacë
e kuptoje qetësinë e thellë para stuhisë
ndërsa pastroheshe nga mëkatet te një tarracë
me mendim gjithnjë te ti fedorë
s’je i vetëdijshëm Robinson ç’liri ke vrarë
Robinsoni i ri II
pikon natë në gjurmë të udhëtimit të gjatë
deti e bjeshka përzihen në shtrëngatë
rrethuar nga egërsira nga ujqër sy zjarr
mes të panjohurës pa rrugë në ishull pa shpatë
ngrohesh veç me gjakun tënd mitik shqiptar
e ura e imagjinuar te toka e premtuar
e kredhur gjithësisht në vetmi dhe natë
zot kush do t’i ruaj krojet e gurit në çakorr
kush do t’i këndojë zemrës së trimit në vorr
të shitën tokë e bekuar e s’çanë kokë për ty
tashmë lufton për mungesën tënde në shi
të kthehesh dhe t’i dalësh zot dritës në të aguar
ti ngrirë mbi ‘i gur në përgjakje të yllit të ri
ty të lidhën gjallë robinson i ri në kryq
të bredhësh botës së ishullit ja sesi pallë ‘i kërriç
të mos kthehesh te identiteti yt kurrë hiç
i ngrirë deri në gjunjë shikon siluetën në hi
Kullat
Në secilin gur të kullës rreth zemra
rrjedh gjaku i atyre që i mbrojtën e ranë për të
në kullë fle jeta dhe vdekja kokë më kokë
kullat janë rrugët e gjata të ndezura në të gjithë fanarët
vijnë ndër fije kohësh të lashtësisë e ikin në lashtësi
në secilën kullë shqiptare rrah zemra shqip
Flenë kafkat e çara e mbi to kalon dita e nata
në secilën kullë janë sytë e duart e ëndrrat
ja tashmë herë bie mjegulla me penjëza gjaku
herë tjetër bie shi me pika të zgjuara nga gjeneza e tyre
e herë tjetër shfaqet ndonjë mi në formë XheSy-je
dorë për dore me tradhtitë e shtriganit IbKa-u
në secilën kullë ja dëgjoje rreh me gishtin në zemberek
e shkrep ndër kohë vetëtima e pushkës me hov.
II
Kullat janë rrugët e stërgjata ndër mjegulla
gurtë e djegur në ballkone ndër pjergulla
Lëvizin ndër kohë e vijnë te zemra e fjetur
Vijnë ndër ditë të ylberta e krejt nën gjak
Vijnë ndër hi dhe vrasje të vetmuara pak nga pak
Arrijnë në një kohë dhe hyjnë në plagë tjetër
Të lashta ndër krahë kojrrilash të vjetër
Kullat janë sytë duart ëndrrat në borë e në shi
Kullat një gjak e kanë një krua e një gjithësi
Një kockë e kanë e një kafkë e një rrëzim në hi
Kullat janë rrugët e gjata ndër acare
Me oxhaqe gjithherë të ndezura në liri
III
Fjala kurrë nuk mund të jetë asgjë tjetër
veç shkruar me pikët e gjakut në kullë të vjetër
E ndritur nga vetëtimat në shkëmb të etur
Është veç prejardhje e njeriut plis grisur
mes tufës së deleve lëshuar rreth kroit i nisur
t’i bie fyellit dhe ta mbaj për kapistre demin e zi
qeni nga leh e leh e s’ pushon me hënë në sy
kullat janë sytë e duart e ëndrrat në rrjedha kroi
gjurmët e demit nga lë shenja në gur rreth kroi
gjurmët e kalit pullali në kthim betejash përsëri
i plagosur në frymë të fundit nga lë prapë vragë
ta shkruaj fjalën e paepur me gjak e plagë
kullat janë fjala e parë e e fundit në rrugë të gjata
mbi to të shprishen e të bien mjegullat e lirisë
