Fatmire Duraku
Gjithësia e heshtjes
Si ta kujtoj në këtë natë me shi
Zërin që mbeti të jetojë tek unë
Ndërsa heshtjen e prish kitara
Pas kaq vjetësh harruar nga ti e zoti
Mbuluar me rraqe dhe pluhur të zi
Në tavanin e shtëpisë së vogël
Ia zgjoj gjithësinë heshtjes së gjallë
Përmes telit të shkundur të kitarës
Vjen ti dhe e madhëron këtë natë
Këtë vjeshtë të artë këtë shi
Si ta kujtoj këtë natë vjeshte me shi
Tingullin e harruar të kitarës
Me cilin varg ta shkruaj që të jetojë
Për kujtimin dhe sytë e mi në lot
Në këtë natë vjeshte të vonë
Vetëm çka digjet
është dashuri
Ja kitara, ja zogu me xhufkë në kokë,
Dhe Ajo ulur mbi nënsqetullën e kashtës,
Unë, plaga e gjallë –
Vera e djegur, e ikur përmes gjakut…
Kam harruar të të them, tha Ajo-Unë,
Për këngën e yjve që mendoja ta këndoj,
Për dëshirën të të prek mbi zemër
Pastaj të varem në litarin e vargjeve të mia,
Duke shikuar thellë qiellin e kaltër në sy,
Duke ndjekur lojën e dallëndysheve lart,
Duke rikujtuar fytyrën e nënës që s`është,
Duke qarë me kokë në kitarë,
Për udhën që humbte diku në pyll,
Duke lotuar për ty…
E tash, çdo gjë e ikur, diku mes yjesh.
Vetëm litari nga vargjet e mia rri mbi kokë,
Ku do të var veten një e kremte me shi.
Se vetëm çka digjet është dashuri…
Vargje të robëruara
Për dritare bien pika shiu
Dhe hyjnë në dhomën time
I hap sytë, në huti,
Gjithçka ëndërr ishte
Por ëndërr s`është asgjë
Në kënd të dhomës kitara
Mbi dollap zogu i zi
Në tavolinë drita jote e amshuar
Apo vetëm vargjet e robëruara
Në thellësinë time tingëllojnë
Për dritare hyjnë pika shiu
Për dritare ikin sytë e mi
A ishte ëndërr çdo gjë,
Kurse ëndërr s’është asgjë
Pamje
Hap derën e vjetër të kullës
Një grua dhe një burrë me plis
Ulur bri gjuhës së flakës
Rojë i bëjnë ashtit të kohës
Mbyll sytë dal nga kulla e gurtë
Nën degë të arrës gjysmë të tharë
Varri i madh i tim gjyshi
Dhe këmisha e përgjakur
E varur lart në litar
Ja dhe unë nga luaj me arnat
E fëmijërisë që vizaton kalin
Ëndrrën e vet për të ikur në botë
Ama zot nuk iket nga vetvetja
Nga hija që hedh farën në arë
Hap derën e kullës me frëngji
Një nënë e një fëmijë bri zjarri
I bëjnë rojë ashtit të kohës
Peizazh
Ara me grurë dhe tutje malet
Udha mes për mes me pluhur të artë
Sa herë bie shi përplot me baltë
Mezhda që krijojnë reliev të ri
E kujt është kjo arë bri peme
E pema me degët e varura mbi lumë
Lumi, i njëjti, me pak ujë verës
Dhe këtu diku ndërmjet
Unë e vogël si ngas pas një keci
Unë e vogël si ngas pas qenit
Diku këtu ndërmjet dhe udha nga ikja
Të ktheja në krye të javës të dielën
Zot si mund të bart` atë barrë
Ndërsa nuk mund t`i iki vetes
Fushat me lule dhe tutje malet me borë
Me valixhen e vjetër nga vij mezhdës
Vitet e lotët
A sheh apo nuk sheh
Kurse bota digjet
A sheh apo nuk sheh
Kurse përfundimisht ik uji
E nuk kthehet kurrë më
Përfundimisht bien gjethet
E kurrë më të njëjtat
Nuk do të gjenden në degë
Përfundimisht
Hyn në pyll udha
Nga andej të mos dalë
Kurrë më
A sheh apo nuk sheh
Si po merr fund jona
Arnuar nga vitet e lotët
Ai që vjen andej
Ti vjen andej nga plepat
Apo vetëm hijet kremtojnë
Zgjimin e të vdekurve
Lart hëna e zbehtë e harruar
E yjet të djegur nga zjarri i vet
Dhe unë gruaja që vetëvritet
Në pasqyrën e ujit të palëvizshëm
Të gjelbër nga gjaku i pranverës
Uji i gjelbër dhe hija aty
Dhe ulërima e ujkut
Ç ‘ngjet vallë
Ç ‘plagë kanë sonte yjet
Kujt i këndojnë me lot
Unë e prek zjarrin
Dhe e zgjoj kot ëndrrën
Ai që vjen andej nga plepat
Nuk mund të jesh dot ti
