Nga MUSTAFA SPAHIU
DORA E PAJTIMIT
– Profesor Anton Çettës (1920-1995)
Fshati Lumëbardhë, dorëbardhë, jemi krenar,
Brohori kushtrimi, ngadhnjimi, për dorë pajtimi…
Ngjitet n’pallate, nëpër shpate, sjellë fate…
Hakmarrje u harrofsh, u shofsh, mos qofsh,
vjen gëzimi!
Plagës’hershme, të tmerrshme, stuhisë s’egërshme,
I erdhi mandata, shkyqet zemrata, e përbiftë nata!
Qoftë për gjykim, raftë n’harrim, vaftë n’pakthim!!!
E mbara bulon, lul’zon, zemra gazmon –
prinë gjenerata…
Mjaft kemi pritur, me frikash t’rritur, barkuritur,
Mirë është tfilluar, t’përqafuar, të vëllazëruar…
Nga qytetërimj, përparimi, nga hapëron njerëzimi –
Të mirat, begatirat, paqedëshirat për t’i
lirikurorëzuar…
1990/1992, nëpër
Dardaninë Ilire
E N I G M Ë
Drunjtë fluturojnë pa krah më bukur,
Në këngën e mjellmës fshihet hëna.
Sytë e blerimit magji i ka një flutur –
Nusen e agimit e thërrasin Lulezana.
Enigmë e shkumës – ndihet vikama,
Të korrat e nxehta me rreze të dritës;
Rrëkez’e tejdukshme valon marhama,
Vijnë pas dëshirës fëmijët e rritës, e
Zogu e kapi fluturimin ngadhnjimtar,
Lauresha qiellit njësohet me erën, si
Pasqyra e çastit nurin ta vë n’kandar,
Dashuria e parë – don muzat e verën.
Heshtas treten dhëmbjet e takimit,
Brenda syve të vashës më zë gjumi,
Habitore tundet shamia e largimit, e
Horoskopi nuk tregon shenja lumi!..
Qielli pikturohet me kaltërsinë e vet,
– Shtatë brigje jam larg në udhëtim!
Në vrapim beft fshehtësinë thërret
Askushja më premton mostakim, si
Yll’i padukshëm urës’dashurisë sime
Mbi perin mëndafsh i paharruar, me
Shiun të lulëzojnë shëmbëllime, dhe
Zgjohem frymëmarrjesh i dashuruar,
T’gruas – lamtumira ndjell dashurinë,
Enigma shpresë blerake si kolibri –
Hëna udhëtare mbëlton lumturinë;
Do e vendosi së shpejti n’faqe libri.
E hënë, 26 tetor 2020, në
Dardaninë Ilire
E N I G M Ë
Niset gurkuq duç grumbulluç
mbarështrim ngashnjim pambarim
hasharitje kryengritje përtëritje
bletë ylli pad dylli mes pylli
cepore sekonda ore shtizë dore
irnosur rrënjosur plagosur
gjelbërim n’agim Oda gëzim;
të pret s’të shet s’të vret – dy zogj
martirë çast i vështirë lingjirë
vetmi jete përtej komete kamë gjete
rrashta bashka ligur neshtrasha
ngulur shkulur stërzhgulur
s’di t’krenohem takohem strukohem
kërkuar pa mbuluar dhè i bluar
më ngjoke tokërloke vigmë krroke
pazbuluar pangushëlluar vërtëlluar
tragë mbeti baticë deti larg tërmeti
çaxha enigma ime kujtime shtrezime
lumë i panjohur rropulli ngrohur ftohur
mështekna në shkeka Çarçif Kreka,
gur rengi dalta gdhendi s’luan vendi
Ura e Fsheht – o!
E martë, 3 Vjeshtë e tretë, 2020, në
Anamoravë
FJALËT E REJA – E PARA ISHTE FJALA
Shoqe e amshuar e jetës sime, thuaj gjethet dhe pranvera do të vinë në ku nuk sundon asnjë stinë moti. Respekt dashurisë së stinëve që ndërrohen.
Thuaj fjalën që përkrah fëmijërinë ndërsa qiriri valëvitshëm mbi çati emëron gjërat e
largëta dhe të vetëmuara si druri vetmitar.
Thuaj dashuri, dhe atë që perënditë duan, mu si mashtrimet më të bukura të kohës, do të vijnë nën dritaren time me trajtën dhe
fizionominë e dashnores – Nanë.
Është dimër, tani masën çdo gjë e ka, reflektimi i qartë në kristal, mënyra aqë shumë e kërkuar – ka thënë qenja e fyer –
është koha të emërohet,
Ku janë të zotërit e fjalëve e ata që me fjalë mirren, ja mënyra se si eçtohet më shumë se lakmohet për legjendë dhe rrëfenjëzë…
Kjo është koha e njeriut pa sundim, e njeriut të humbur në pronat e veta të shpirtit të kulluar.
E ne kërkojmë udhën, kërkojmë edhe mënyrë të re, atë reflektim të lumtur, si
kur bëhen lëshime të vogëla në dashuri, ose sikur dashurohet në padijeni.
Poet, i pari ndër zotërit e fjalës, mu në mes të të folurit të kërcënuar, prapë le të të besohet fjala.
Sa ndrit shkëlqimi i agimit, hapësirës e
thërras emrin e saj – Yrfete!
qershor, 2017, në
Dardaninë Ilire
KUJTIME MOTIVE VISORE
M A L I
Nga 240 stinësh që marrin sytë…
Pesë herë të shkalluan për tokë!
Shtatë prasekë m’thanë je rritë –
Pa male s’do kishte gogël botë.
Për ty zemra prushamë e kallur,
Kroi e etjeve gjeta me lot t’tharë!
Amtësia grykës pëlcitur e ndalur;
Llaftari dënesjes, dot e pangjarë!
Stinë pas stine – ditë e natë – pa
Pikë mëshire të shkallmojnë, sa
S’ndalen një qind e një spëpatë;
Sa keq, shumë keq të shëmtojnë!
Me tufën më prite dikur imshtak,
Stinësh pandarë dhe kaq i vjetër!
Shpejt u rrite lisagjatësh tfillak, voc
Bari me fyell jonesh, tani i vjetër!!
Druaj për ty – vallë ç’do t’bëhet,
Do të mbijetosh me bulimesh kohës?
Shirat e bora çarçafash t’ndehen;
Durimi yt s’i frikësohet as mohës.
Mali m’mahnit me gjak e heshtje,
O, miku im, pasionin tat bëje pritje,
Paraverës do t’kesh tjetër veshje,
Bimësia jote ngjall kryengritje…
E hënë, 2 Vjeshtë e tretë, 2020, në
Vise malore
PARAROJË E VETVETES
Çmendurishte vikamat fort i kam
Për ta zbërthyer enigmën habitore,
Me të nanës shpirt ecin përdore,as’
Dua përkdhelje: – jam ky, siç jam…
Mbi këtë dhé – pararojë e vetvetes,
Me ngjyrë diellore – zog i gjallë, çdo
Gjë që dashurova e pata aq mallë…
Zemra n’moh, s’iu shman t’vërtetës.
S’merrem’e imagjinatë, as profetësi,
Katinarët askush dot s’m’i ndryri!..
Ç’më panë ninëzat – fshehu syri, u
Bëra fanar nuk fashita n’errësi, Para
Rojë e vetvetes – besa e përgjëruar;
Vetullash sikur rritet shpresa ime, e
Gulfonin stinësh në stinën time, si
Parandjenj’e uritur lotësh vesuar, i
Dola pararojë vetvetes (me) pakrah;
Jo! Jo! Oh, tunxh kurrë i përulur, si
Rrënjësh graniti thellësisë i ngulur,
Bjeshkës lisat dot s’m’i bën rrah…
E mërkurë, 4 nëntor 2020, në
Vendlindje
PRINCESHA E UDHËVE
E barta dhe e shpërhapa nëpër botë.
E fsheha që askush i gjallë të mos ta dëgjojë, të mos ta shohë dhe të mos ta ndjejë…
Ajo më ka mbajtur gjallë e për gazep, ajo më ka trazuar gjakun ndër denj, zërin në grykë dhe ditët e vitit, ndonjë herë të vitit
të brisht.
Ajo më shpëtii, ajo më përkëdheli, ajo më
çoi përdore, më tregoi udhën dhe m’i shpjegoi diellnat dhe yjet…
Ajo rrodhi dhe kulloi lumenjve të mi të fshehtë,
ishte komplotiste dhe e burgosura e zemrës sime të zhuritur…
Ajo u hodh në hapësirat vetmitare të shpirtit tim të pikëlluar e të paanë, ka banuar në shkretëtira dhe ka çarë pyje,
bjeshkë dhe dete.
Ajo ka mbajtur pishtarë dhe ka ndezur ndër netët e mia të gjata e të pagjumë.
Ajo ka qenë zonjë e Diellit princeshë e udhëve dhe shtigjeve,
ajo ka qenë lule alba e shkretëtirës,
ajo me sytë e saj ka errësuar yjet hyjnorë
kurse me dritën e re, të padukshme dhe të
pashpjeguar, ka shëndritë hapësirat qiellore.
Dhe çka të them më? Ate – se e kotë është e gjithë ajo që them, se kot i rizgjoj fjalët dhe – porsi stralli nga rëra – e hedh përpjetë me shpresë se, në lartësi, larg tokës së turbullt dhe me baltë, do të marrë
krahët, do të valojë dhe shushurojë si zogjtë, si zjarret, si fluturat, si kasnecët…
Ime nuse e shfleton Librin e agimeve…
korrik, 2011, në
Anamoravë
SONET FSHATIT
Kasnec’i agut zog m’u bë në dorë,
Portash sa buiste haberi i mbarë…
Me kumtemira – melhem shërimtarë,
Fjala poetit zemrash dafinë kurorë.
Këmbët fëmijërore guralecëve bardhoshë
Ecin shtruar hovin breg më breg, shend
Me duf dreri fshatit kërcej në çdo shteg,
Urash e brigjesh me sytë kokoroshë, në
Hapësirë t’fshatit unë nxjerr shpirtin tim
Të dy i marrim ylberit nga një ngjyrë, e
Njëri tjetri grimin e mbajmë në fytyrë, po
Fshati e ruan sonetin se ka besim, të
Jep darovë një kanisqe-rëndesë fat’
Birin pranverueshëm e pret një fshat.
E diel, 8 nëntor 2020, në
Vendlindje
S O N E T I T
N’epose lashtësie nise për t’u dredhur,
Të nxorri mërlia nga guaska e vet, s’më
Ngashëren vetëm mua, o, i arti sonet-
Ngaqë n’bukuri kërkon për t’u krehur.
T’thurin kurorë – gëzim dhe kënaqësi,
Shqiponjë ngritesh lartë në fluturim…
N’shend të artit – Dielli me rrezatim;
Sot m’magjepsish me tët bëshmëri,e
Platinit ia hedh me prushin e zjarrtë,
Ndezesh eshk’e strall n’mendjen time,
Ti s’do shëmti sfidash, po frymëzime.
Çapitjesh majë kreshtës më të lartë, e
Sonetit dhuntira – jetëgjatësinë! – se
Çiltrisht urata ta ruan të mrekullinë…
E premte, 6 nëntor 2020, në
Vendlindje
TRASHËGIM PRINDËROR
Yrtin trashëgim me këmbë të mbarë,
Shtëpinë dollmash mbuluar me tjegulla.
Bunari, pemët vargan dhe pjergulla –
Peng të qofshin n’zbardhimin e parë…
Nga djersa e punës po t’i lë kujtim, e
Mos i gjejë behane sht’pisë s’vjetër!
Me kulmarë qarri bëre të re një tjetër,
Se trolli ynë është lumë i pambarim…
Amanet: “mos e lë shtëpin’e vetmuar,
Se të vjenë miku në derë të troket –
Lëre pa mandalle – rezja hapet vet…
Gjarpëri i shtëpisë ka për të bekuar!
Shikim t’uritur – thonë – ka shtegtari;
Shtro sofrën te vatra ku ndezet zjarri.
E shtunë, 7 nëntor 2020, në
Vendlindje
