Pritja dhe fluturat

Fatmire Duraku

Ritmi i ujit

A do të mund ta kthej lëvizjen e këputur
mes të ikurës të tashmes e të premtes që vjen
apo vetëm kot i thyej gishtat kot të dua e qaj
në përpjekje ta lidh kohën me tiktakun e zemrës
tepër rëndë dhe e pamundshme ndoshta
Njësoj si të provosh ta vrasësh vetë Zotin

Gjithçka sillet e sillet dhe nuk ka të ndalur
A do të mund ta lidh lëvizjen me ritmin e ujit
Përmes fjalës që nuk tingëllon e lirë
Përmes lutjes së harruar zotit tim
Përmes lules që e çel agimin e mendimit
E të dhembjes që fluturon nga unë prapë
Si një gjë send i mbetur në pluhurin e etjes
Ndërsa gjethi bie nga plepi dhe era e end në ajër
Mbi liqenin e ëndrrës me të cilën vetes
Ende i qepim plagët e lulen e qiellit

A do të mund ta kthej lëvizjen e këputur

Vaji për ty

Dy pikë lot këputen nga sytë
Bien mbi letër në këtë natë me acar
Nga e shikoj yllin larg për dritare
E mezi mbahem brenda vetes

Si s’pëlcet kjo lëkurë zot të dal të ik
Siç iku atdheu copë copë si ike ti

Veçse jashtë lëkurës nuk dilet

Dy pikë lot këputen nga sytë
Në kërkim të këngës që nuk vjen sonte
Në kërkim të burimit që nuk pikon
E zjarri i ndez damarët

Dy pikë lot këputen nga sytë
E ikin t`i përmbytin fushat udhët urat
Përplasen nëpër brigje përplasen qiellit
E prapë rikthehen pikin në letër
Në kërkim të këngës që nuk vjen

II
dy pika lot këputen nga sytë
pikojnë mbi letrën e bardhë
e më dridhen gishtat e më ngrijnë buzët
e zemrës së zbrazët përplaset era

e shpirti yt digjet ende në mua
e në natë pafund të humb figura
ti po vdes pakthyeshëm pak nga pak
brenda meje në këngën që nuk po vjen
e patjetër duhet ta krijoj

dy pika lot këputen nga sytë
e bien mbi nekrologun për ty
ndërsa gjethet e lules në dritare
një nga një digjen apo djeg vetmia
e çdo gjë ngrin e çdo gjë bëhet akull
ngrin gjakun në damarë i ngrin gishtat
udhët nga i bien kryq e hark botës

zemrës së zbrazët përplaset era

Natë boshe

Vetëm heshtja shoqëron vetminë
Në këtë luftë të pashpallur me veten
këtë natë me acar këtë natë boshe

Kjo vetmi ky ankth ky sy hutini
Kohës që ik kohës që vjen më kërkon më vret
E asnjë fjalë ta radhis në letër për ty
Kënga kurrsesi nuk vjen te unë

Kot pse e lus kot pse më dhemb kot
Ndoshta pse jam kaq e lodhur ndoshta
Pse jam kaq e humbur në këtë natë
Në këtë pyll pa asnjë udhë pa asnjë krua
Nën një zë të çjerrë dhe çukitje qyqeje

Çdo gjë tjetër hesht është e vdekur

E dëgjoj vetëm zjarrin që ende më merr
Nëpër gishta nëpër buzë nga e pushton shpirtin
Dhe të gjitha gjërat rreth meje
Të ngrira para gojës së ujkut të zi

Sytë e Desë

Sytë e tu prapë sytë e tu dhe agu
Një hark i ylberit në pafundësi
Suta mes fushës së gjelbër ujë nga pi

Dy sy dy yje në qiellin mbi botë
Të rrethuar me plepa me selvi

notoj përjetshëm në atë liqe` timin
tërë flakë pafund e krijoj fluturimin
në sytë tu mëshqerre plot prill
udhës nga bie me ritëm një fyell
me zjarrin e bozhurit në gji

e hëna flokëgjatë në degën mbi liqen
Me dy lule me dy ullinj me dy yj
Shpirtin e ngrirë e rikthejnë në mua
Me dritën e mollës së kuqe mbi krua

Gjithçka tjetër është kurrgjë