Cikël veror me poezi nga Mustafa Spahiu

Nga MUSTAFA V. SPAHIU

TË MBETEM I VETVETES

I paepur. Përshtypja e së ardhshmes
Me vështrim tim të pamjegulluar ta
Duroj lëkurën e djegur e të provuar
Larg n’atë brez toke që fortësohet…

Një fëmijë ma përkujton orën fund
E krye e vizatuar në dorën e majtë
Me stilolaps’njehëson me një akrep
Dhe maskat e gjysmëmbushura, jij,

I mbrojtur pa u ngutur ndonjëherë,
Rri në shira dorëlëshuar zjen nga
Jeta ç’është e dukshme çdo burrë
E grua, shtratit të thatë të lumit, lyp

Peisazhin e parë – lëng i paparë,si
Etërit që mbahen në prehërin tim;
Në të baticat guaskë e përdredhur –
Brenda në zbaticat e prejardhjes?

E bëra pa të keq çdo mirëdashëse
Botën me siluetën vagëlluese afër
Sqaroje buzëqeshjen t’pambarim,
Me dritën e luadheve të kënaqet.

Eci pa këmbë të zbathura përtace,
Gatuaj gjellën më kërpudhura t’reja
Vë në tryezë dy pjata nusja mungon
Gjykatësi i kohës me vendim tepër

Kapital të njejtësohem me britma
Të hamajve që zhgarkojnë anijet –
Karavidhja me samar kurrizin si
Prangat e skëllevërve dyzetë okë!

Të hequrit e dyshimi gjurmave të
Përgjakura me gjak të breshkave;
Kremtet i kemi kaluar n’ferrin tim,
Mos të flasë për bimët’ngarkuar.

Në të idhtin pelim do bëjë çudira
Trupin e ka mbuluar me bujashka
Njeriu i egërsuar i miqësisë kur
Buzët e blerta janë çift i arratisur.

Si ta zotërojë mjeshtërin’e vargut’
Azem Shkrelit, metaforat perla të
Din Mehmetit, t’i merrnja yrnek
Dritëroin dhe Skënder Buçpapajn,

Tiparët e bukura e madhështore
Të vjershave të Hamit Aliajt, o lum
Ma njomëso më valët e Valbonës
Ta shuaj etjen me Lulzim Logun…

E shtunë, 29 gusht 2020, në
Dardaninë Ilire

S’DO SHPËTOSH PËRGJITHMONË

Takimi në mes të kafshëve dhe ti
Kushtimisht si njeri më këngë zi
Si terri përcaktohu nga ardhja e
Jote lidhur nyje katramëzash si

Sarhosh i dehur një herë Jeto-
Het, me fytyrë duke qarë si dje
Kështu strofa kafshë shihet me
Zhvillim më të lartë shpëtimtar.

Je i nuhatshëm e sillesh brenda
Në hirin e Etruskëve me Sarko-
Fagun, ngjashmërisht me zog që
Ka prejardhje të dyfishtë t’gurtë;

Dhe jashtësinë e skulpturës, hej
Një çmendi ndez fitilin e llambës,
Në velin e turbullyt vjen pikëllimi
Rétë e përgjakura e përshkojnë

Tërë Anamoravën çudi fëmijet
Mbledhin kripën e verdhë para
Furtunës me trajta të sëmura si
Diell shtatori zgërdhihet mu tani

Në kokën time të asaj gruaje, që
Flokët i ka të perzier ngjyrëbakri;
Nëpër koridore të shastisura me
Dajre, me harfa, me orgë çmendi.

Dy gurë bar rreth e përqarkë,një
Gur dre, tjetri trung me kafka të
Latuara nga ndonjë shtrëngatë
Pranë qirinjve shkyqur pështymë!

Ndofta nuk polli nga dhéu lumi
Që ecën bishat e egra ulurojnë.
Trupi ngjitet për eshtra e hëna
Ndezur ndërngjyrësimi i dritës.

Njëri zë është i kuçedrës, medet
Një tjetër i shkurtëzave përqarkë…
Brenda vrushkulli i gjakut tim rreh;
Flokët më rriten plot baltë natën!

Naivisht pahitësja vjeshtore moti
Në rrugën e lulëzuar të indit azur
Ku është i paqes ishulli qiellor në
Kepin e Ishujve të Gjelbërt-Diell.

E premte, 28 gusht 2020, në
Dardaninë Ilire

DJEPI I MËRISË NËN ULLI

– Ma këndoni këngën pa dhimbje

Po ma përkundin djepin e mërisë,
Dora e fshehtësisë – kafshësezë!
Klithjet memece zjarr i qetësisë;
Yllit fatlum s’do për t’u ndezë.

Ëndrrat e përndritshme flakërojnë,
Sa rrufe me ofshesh kanë zbritur?..
Rétë mbi male burishëm luftojnë;
T’më zënë gaf shtegut t’paarritur.

Pse më bren mëngjesi vjeshtarak,
Njerëzit dehen me asfiksinë!
Prizmi im m’u thye në një parmak;
Si të paqtohem fronit me magjinë?

Djepin e kam futur diku n’lashtësi,
Në arabeska me vargun e gjallë.
Me ninulla rrënjësh thellë nën ulli;
E gjejë beb’zash që digjen mallë!..

E enjte, 27 gusht 2020, në
Dardaninë Ilire

KRISMA SE KA PESHËN

Jehona malore – shkrep pushka
E lidhur me tojë disa qorrfyshek,
Fshehu lepuri bishtin në dushka;
Grishëza alarmoi në gjymryshek.

Dy palë sy ndrisin t’amshueshēm,
N’përrua blana shtruar e praptuar,
Tymoste zjarri i përdëllueshēm,e
Bloza ngjitej pishave e hakërruar!

Krisma s’e ka peshën, ka pikëllim!
Bjeshka me rrënjë lisash u zvarris,
Tunusha për malet nisi kuje, vajtim
Afër zotit jet’e stërgjyshëve u rois!

U betova n’ujin! Përrenjt’e tërbuar,
Rétë koprrace shpinat i bënë mur…
Majes së tokës magjja e pacenuar;
Dielli u bë prushimë e shkrumu’r.

Gjysmën e malit shkrepi zotëron,
Nepërka e egër gurit rri ngujuar!
Dielli si zog rrëmbyes fluturon, se
Kur kris dyfek buka duhet larguar.

E mërkurë, 26/27 gusht 2020, në
Dardaninë Ilire

PIKNIK NË BREG TË LIQENIT

– Liqenet e Lurës kur i pash,
gati bebëzat aty i lash…

Ujë sërm e blu i liqenit malor,
Imazhet rriteshin madhështor

Pishat pyrgje bukuria gërshetë,
Loja e valëve – buzagaz dielli.
Pas dëshirash ngazëllenin rétë;
Bebëzat e mia i pëlqente qielli.

Afsh’i gjakut me ujëra përzihet
Vargjet kridhen gjejnë thell’sinë,
Burimit t’gjallë në gjalpë shkrihet
Trurit kënga lind e miklon lirinë…

Rrezet lulesh rriten t’hareshme,
Çdo flutur e përzgjedh një lima.
Miqët ia thonë isos’përhershme,
Valëbardhëzat titrojnë la më la.

Dhe nga uji dielli me ballë t’larë,
– Fjalët mbi lotosa i kam lëshuar.
S’di cili liqe Lure është me krenar;
Me simfonin’e qetë të komponuar.

Thellë n’ujë të liqenit perlë, malor
Iku errësira ia mbathi mashtrimi.
N’ato visore n’bukuri madhështor;
Etja la pengun s’m’zuri ngashrimi.

E hënë, 24/25 gusht 2020, në
Dardaninë Ilire

ME TË VËRTETË QENKAM
POET VETMITAR

– Porosi nga një mobil anonim!

Tragjikomedi e poetëve mesjetarë,
Ose dramë kolektiv’e kalemxhinjve!
Si poema e Shevçenkos – KOBZAR,
Të romëve t’Vranjës – dajrexhinjve…

Aferim! Shpejt përhapet pandeminë!
Me të vërtetë qenkam poet vetmitar.
Po e kam të shenjtë gjuhën e poezisë;
Shtatë herë fjalën kam kalitur në zjarr!

Mos pandehni mua të më shfarosni,
Këtë kokën time – o, kokën kryeneçe,
Ore fodullë, n’mua ç’jeni nakatosur –
Interesit tuaj si kam rrahur as teneqe.

Atëherë, përse Ambrozion aktroni?
Si n’komunizëm bile më reaksionar!
Në doni dyluftim – vetëm urdhëroni;
Në vijën e frontit s’jam poet vetmitar.

Merrni hapni tëra dosjet familjare,
Do të tromakseni n’fletën e parë!..
Do futeni n’oqean të qujtur: Marre!
Ballëvrenjtur poende rrashtëvrarë.

Klithni me mashtrime dhe andrralla,
Fatet tuaja janë vrer të mëkatnuara…
Unë poeti po u them s’më ha palla –
Për marrosjet tuaja cok t’montuara!

E hënë, 24 gusht 2020, në
Dardaninë Ilire