(fragment novele) nga libri me novela ZHGËNJIMI
‘Gruaja është shenjtëria e burrit, e shqiptarit Haxhi Çali, e di këtë ti a?!’
‘E di,’ mërmëriti Haxhi Çali: ‘Ka burrë nëne të mos e dijë.’
‘Po atëhere ç’mutin do?’
Më vështroi ngulët. U kollit, erdhi vërdallë qelisë dhe u zhduk. Mbeta vetëm. Fjalët e tij për firmosje qëndronin të varura si merimanga në muret e lagështa.
Mendimi i shenjtë se burri që është burrë e ka një nder dhe një moral. Tu bëjë ballë torturave. Është njolloj si të jesh mbërthyer pas një peme të lartë, jetëdhënëse. I kapur fort pas trungut, me të dy duart, përpiqesh të ngjitesh lart në majë, qielli dukej si kurorë, i kaltër, i kthjellët më tepër se kurrë. Ndjehesh i plotë. Një dorë e butë më ledhaton lehtë, flokët, qafën, buzët, fytyrën. Është gruaja, Shega! Asnjëherë nuk e kisha kërkuar dhe parë në ëndërr në qelinë e ferrit gruan time, Shegën. Ajo përkuli kokën ngadalë, shmangu flokët e dredhura, të derdhura, i hodhi mbi shpatulla si ujëvarë dhe më puthi. U ripërtëriva, puthja ishte e freskët, magjike, e papërsëritshme.
Por nuk ish e thënë të arrija në mesin e gjelbër të pemës dhe të shijoja deri në fund shijen e puthjes. Më ngritën me përdhunë, më tërhoqën zvarrë, më futën në qelinë e torturave. Drita e fortë më lëbyri sytë. I mbajta një copë herë sytë e mbyllur. Kur i hapa, u ndesha me sytë e trishtuar, të përmbytur prej lotëve të gruas sime, Shegës. Ajo qëndronte e lidhur e zverdhur dhe gjysmë e zhveshur.
Shega, ç’do Shega në qelinë e tmerrit, kur e arrestuan! Burgu është për burra, jo për gra. O zot, janë në vete, kanë mëshirë këta, vetëm atë jo, oh ju lutem, vetëm atë jo! Preket, shpërdorohet, torturohet femra në pafajësi, gruaja, nëna e fëmijës. Por… dhe unë jam i pafajshëm. Çfarë faji ka bërë e mjera që e mbajnë lidhur dhe lënë gjysmë të zhveshur në të ftohtin e hidhur, në ciknën e janarit.
Vetëtimthi Bëzi Kule u kthye nga unë e më ngjeshi një grusht të fortë turinjve. Qeshje, zgërdhitje. U plasa përdhe i zalisur. Dëgjova nëpër mjegull klithmën e Shegës dhe asgjë tjetër. Më hodhën kova me ujë të ftohtë. U përmenda, vështrimin e kisha të mjegullt, si të më qe hedhur një pelte e trashë. Koka më buçiste dhe nuk kisha fuqi të ngrihesha më këmbë. Torturat e vazhdueshme më kishin bërë të thyeshëm si qelqi.
‘Çohu se të pret zana, të japë gji, more Mujo kreshniku, lapangjozi,’ dëgjova.
U përpoqa të shihja nga Shega, ç’po ndodhte me të, e torturonin keqas në praninë time. Një masë e ngurtë, më pengonte, ishte e errët e rëndë. U zvarrita, trupi më shponte dhe priste gjithandej. Masa e ngurtë rrëndonte mbi qepalla dhe nuk ishte gjë tjetër veçse gjaku im, i trashur, i mpiksur, shtrirë në gjithë fytyrën, trupin.
‘Le të çepkatim së bashku çështjen e burrit, nderit, dinjitetit dhe moralit,’ dëgjova:’ Ke filluar të na shesësh edhe mend. Hëm, një plehrë, qelbësirë armik si ti, borgjes i poshtër, llapashit. Shërbimi dhe firma për të bashkëpunuar me sigurimin e shtetit është nderi e morali. Mos i kërko ato në qeli…
Nderi dhe morali, dinjiteti dhe ndershmëria.., më buçiste koka.
‘Është paralajmërimi i fundit për të firmosur,’ më thanë.
‘Mujo të lutem më thuaj, ka më keq se kaq!’ rënkoi Shega krahëvarur.
‘Sigurisht ka dhe më keq,’ dëgjova.
Paskëtaj gjithçka po shkonte drejt një pështjellje, përmbysje, rrokopujë të ngjethëse. Qelia e torturave filloi të mblidhej, të tkurrej të zgjatohej, të bymehej, të fryhej, të shpërthente dhe unë ngjaja si një amebë e flakur në një pellg me baltë të qelbur. Fytyrat filluan të deformoheshin, krahët po zgjateshin dhe këmbët po shtrembëroheshin. Po bëhej një zhveshje e përbindshme. Me epshin e pashpirt.
Një lakuriqësi zvetënuese, gjakësore, lemeritëse. Qëndroja i zhveshur, i lidhur, i kryqëzuar, i përgjakur. I pazoti të bëja veprimin më të vogël për tu ngritur, lëvizur, kundërshtuar, luftuar, mbrojtur të shenjtën gruan time. Ish një gjë e zakonshme në birucat e nëndheshme të Hanit me dy porta, që viktimat e pambrojtura të hidhnin vallen e llahtarshme të torturave.
O zot. Përse po flak përdhe rrobat e xhelatit, të përlyera me gjak dhe zhvishet lakuriq përbindëshi Bëzi Kule! Shega gjendej e flakur në shtatin e drunjtë të torturave dhe bërtiste:
‘Mujo, nuk ka më keq se kaq, nuk ka…’
Drejt saj në lakuriqësi pështirosësh, qime nxirosëse, po shkonte duke ecur si gorillë, mekanizma e torturave, xhelati Bëzi Kule. Dëgjoja zgërdhije dhe qeshje të çmendura. Sytë e bukur të Shegës ishin shpërfytyruar, hapur tej mase sikur do të shqyheshin, kërcenin jashtë. Në to shihja lutje për ndihmë, tmerr, llahtarë. Ajo lëvizte krahët dhe këmbët, klithte, bërtiste. Më ndihmo o Zot, më kthjello o zot! Të jetë ngjitje e pështirë e qepallave të mia apo një e vërtetë që nuk mund ta durojë dot burri, nderi, jeta! Gjaku rridhte pa ndërprerje…
‘Të poshtër, largojini duart nga gruaja ime,’ bërtita me sa zë që kisha:’ Ju nuk jeni shqiptarë dhe as burra. Mjaft, nuk mundem më…
Gjithçka ngriu, u pre si me thike dhe iku tatëpjetë. Loja e verbërisë dhe hijeve qelbej në atë qeli…
KRISTAQ@TURTULLI
HIJET E SË DJESHMES (fragment novelë nga libri me novela ZHGËNJIMI)
