NË KONTEKSTIN E IRONISË

Nga

admin

19 Gusht 2020

422

Brahim AVDYLI:

NË KONTEKSTIN E IRONISË

(Panoramë tjetër vijuese e poezive të mia)

NË KONTEKSTIN E FJALËVE

A po na liron
apo nuk na liron
izolimi i luftës biologjike,

me datën 11 maj
do të na i lëshojnë me hipoteza
pak frymëmarrjet

e virusi i Koronës qarkullon
jashtë kontekstit kohor,

e nuk e di
a do t`i shpëtojmë befas
dehjeve të lirisë

pa ndonjë sëmundje nervore…

Mund të dalim
përtej pritave
me frikën e ngarkuar kalistrok,

kështu
do të dehemi
me diafragmën e pyetjeve
të pazgjithuara,

me gjoksin e fryer
të pritjeve

në kontekstin e fjalëve!

Rrallë herë duke pirë një kafe si në Restaurant Ochsen-Dietikon-ZH dhe i merzitur…

I NGJAJ LAOKOONTIT

Kështu
po mundohem
gjatë gjithë jetës,

e shoh veten
në përplasje
midis gjarpërinjëve,

kacafytem me ta
përpiqem
që të ngjallë përsëri
fjalët kokërr,

përgjigja e prerë
mungon gjithmonë
nga fjalët,

e nuk e di
si mund të dalësh
nga kafshimet e serta!…

Gjarpërinjt
më kafshojnë
aty ku mund të kafshojnë,

tek unë
prirja për qëndresë
e gjeturia
mi qetëson pak dhembjet,

kallet etja e përhershme
e helmet
shtrojnë për vdekje
gjakun e pastërt,

prandaj bëj përpjekje
t`i këpus me duar
vëshimet e tyre mbi vërtetën

e vërteta ka ikur nga vetja
ka kaluar më tutje
e trishtuar
prapa shpresave të mia-

nuk mund të afrohet
te kjo përleshje
me të ligën e ferrit!…

Përmendore e Laokoontit nga Muzeu i Vatikanit në Romë…

Nuk dorëzohem dot
para povave të përhershme,

gjarpërinjt e kohës
përpiqen që të më marrin
driten nga sytë
të ardhmen nga balli
e jetën nga trupi,

që të më bëjnë
më në fund
përmendore të ngrirë
nga helmi i ditëve!…

Nuk janë miqtë
e baballarëve tanë
djemëve të djalit të parë të Polifemit
Ilirit tonë,

copa copa i ka rënë trupi në dhé
gjaku si gurrë
e drita e syve përtej botës,

ata që dinin të gënjejnë
gjithë helm të kafshojnë
e ta copëtojnë
të qenurit gjallë-

rrugën e ecjes në ardhmëri!

Hadin e kanë vatër të tyre

mbretërinë
pavend të caktuar
të nëntokës,

nuk do të kesh ç`të bësh
me atë guri të ngrirë
plumb
mbi këmbët e tua,

vetëm nëse
drejtësia e perëndisë
e bën të veten!

Ju, borealët e mi
të Atlantës së përmbysur
mija shekuj e mileniume
para Krishtit

përpiqeni të mësoni
tërë botën

e të mos jemi
Laokoont

në rrethin e parë
të rrotullimit
ndër kafshimet e paditurisë,

jemi flakë të Yjeve!

Pamje e trishtë e rrugës sime të shëtitjeve nga gacmimet poetike…

KONGLOMERATI
I THIRRJEVE TE HUAJA

Pas gjashtëmijë vjetësh
zgjohen kur nuk e presim
konglomerati i thirrjeve të huaja,

ecë mu në zemër
të përpëlitjeve tona

e me anomalitë e bishave të harruara
derdhin ujë të pistë
në mes të Shqipes!

Shqipja e jonë dridhet e tëra
me erën e korbave
anë e përtej kohërave!…

A ka më tmerr
të priten me një cohë të kuqe
të ndarë nga flamuri

vrasësit më tmerrshëm
meduzat e vdekjes sonë
në mes të Tiranës!

Disa që flasin shqip
lëkurën e hijenave
e mbajnë mbi supe,

hedhin copa pëlhure
të fjalëve të rreme

sikur kanë ku t`i fshehin
manitë e çmendura

për të plaçkitur
pak kaltërsi
në detin e dallgëve të vjetra!

Pamje e zhvedosur nga erërat e mëdha – pikturë…

Kështu
bota del prej vetes-

nuk mund të përbijë
fëlliqësinë e korbave
mbi plagët e dhembjes

e mira
nuk ndodhet
në fjalorin e ditëve,

është tretur prapa Diellit
e klithë!

Turpi ka rrjedhur
prej konglomerateve,

i shesin lirisht
të pavërtetat e tyre
në emër të engjujve

nëpër qiellin e mashtruar
të dhuntisë!…

I vraftë Zoti i Madh
i drejtësisë së vlershme-

si mund të mashtrohen
kështu
ditët e bardha!

Tani
gjaku i mashtrimeve
u rrjedh nëpër damarë,

e nëpër thirrjet e huaja
i nderojnë kobet!

Një foto ekzotike prej shkretëtirës – gurët dhe dielli që rrezaton…

GOZHUPI I TURPIT

Zgërdhihuni
prej gëzimit
bisha të egërsirës,

në bishtin e ngrehur
pingul
me zagarët tanë!…

Përherë i lëpijnë
kockat e hedhura të shpotisë

ndonëse çakejt
e sjellin turpin
në mes të oborrit!…

Si nuk ia dinë vlerën
shpazjeve tona
të detyrimit

e veshin
gozhupin e turpit,

kostumi i kundërshtarëve
as për së afërmi
nuk na bie për shtat,

dikush thotë
duart
janë tepër të gjata,

dikush tjetër qeshë
me këmbët tona
pa këpucë,

plot me zhele
pantollat
zbulojnë prapanicën,

e trupin
nuk e zë të plotë-

çdo ditë
korigjohet nga pak
kah epoka
paraprake-

korigjim i turpit!…

Rruga prej parkut në Hurden drejtë Pffäfikonit-në Kantonin e Schwiz-it…

Shekull pis
është ky shekull,

lugut të verrave
kokëposhtë-
aspak i përparimit,

turpet tuaja
çelin në ballërat tanë
lule kobi,

e pëlcet zemra
me gratë e përvuajtura,

dhembjet e pakryera
na pushtojnë
si gjithmonë

mbesin të pathëna
apo ndryrë!…

Paskemi qenë
horra të belbëzimeve
nëpër viruset e gostive
të deli-dreçit,

pa lindje
e pa dashuri
në vetminë kahëthatë,

e djegur na është
apo rrënuar e tëra

dhuntia e shtëpisë!…

07.06.2020

Toka – uji i detit me diell – simbolizim melankolik…

FANTOMË
PËRBALLË DIELLIT

Sa herë jam përpjekur
të ndriten thukshëm
Bijtë e Diellit

e nuk i shihja
të ndezur në flokërima qeniesh.

Më dukeshin
të lidhur në padëshirë
nga Djajtë
nëpër humbetirën e madhe
të Mesnatës

apo me sy të mbyllur
nga e Pavërteta!…

E Padrejta
rrinte roje e rrebtë e Kujtesës

ua dirigjonte
përplasjet e shpirtit në Theqafje

armitë u dukeshin
krah në vuajtjet e përhershme
nga ana e Ligë,

Miqtë e Urtë
me zemrën e mbushur me lotë
çdo herë
duhej të largoheshin
nga Dashuria e Shenjtë,

e kjo është kukama e trishtë e viteve
të bjerrura
nga Ëndërra e Kotësisë.

Uni e qante kurdoherë
Fushën e Blertë të Shpresave,

ndoshta
e kanë soditur përherë Dhuntinë

prore përpiqeshin
Bijtë e Shenjtë të Diellit
që të mos jenë
Fantomë e Mjerë
e Lumturisë së Dritës!

Ylli Polar në mesin e yjeve të qiellit

FUKAMË E DREDHIVE

Kanë ikur përherë
nga dashuria e sinqertë

e lëshojnë
rromuzet e gënjeshtrave,

sa më largë degdisen
me bollat lakadredhëse
për maje të kokës
m`i nxjerrin kokrrat e mendimit
jashtë natyrës së tyre,

nëpër dritaret e turpit
të hapura tej për tej
i hedhin jashtëqitjet e Dritës

e nuk mund të ndalen
ngucamat e përditshme!…

Nipi e mbesa
e djalit tim të parë
bllokohem në intermezzo

me lotët e mi
andej gardhit të fjalëve,

ndërsa e vogla
më i shtrenjti pëllumb
i dashurisë atërore
është ndalur
nëpër breshërimat e kukatjeve
të së ëmës,

sepse ajo i njeh
ndoshta
të gjitha dredhitë e gjuhës
lakadredhëse!…

Fjala ime e përpunuar në grafikë nga Florim Kuçi-Linz-Austri…

Engjulli i vogël
ka rënë në strofull
të dhelpërisë dinake

ngusht
me vetminë e fëmijërisë

sepse dridhet
para mungesës së vëllait
e nga frika,

të gjithë
le të shkojnë
në rrotë të së ëmës-

pisket bushtra!…

E pyes veten
ku mund të ikë
nga fukama e dredhive

pasi nuk më lanë
asnjë vend
lakejt!…

Qetësia e nervave
është zhdukur
nga përditshmëria

nëpër beshërimat
që nuk pushojnë,

si hije e mbetur
në mugëtirë,

vetëm në ardhtë
pika në zemër-

armiq të këngës!

Në Parkplatz,
në rrugën kryesore
Rapperswil-Pffäfikon,
12.06.2020

IRONIA QESHET ME JETËN TIME

Rrjedhin ditët pa rend e pa numra
nuk e di se cila është në rrjedhën e vet
me duket se jam somnabul, siç më thonë bijtë e fjalës,
e ata vijnë me nënën e tyre nga ar-miqtë e dhunshëm të dijes
dikur janë nisur kudo nga miqtë e ironisë së djeshme,
qudi, nuk desha të lidhem në djepin e tyre të lahtarisë
duhet që të ndahesha i qetë, por i rrotulluan kahjet e gjuhës
e rrotullimi vie rreth e përqark rrites së vetmisë…

Lak e gjak tërë jeta më kaloi
në vend të paqes vinte lufta me shpirt në fyt,
manastiri i nivo-kaz-it më përcillte në çdo stinë të vrapimit
ortodoksizmi serbo-grek më steptisej me gjuhën e dervishëve
nisu prej nivo-s e bje gjithmonë më poshte se dhembja
nëpër katrahurat e pjellurinave
e ironia qeshet me thonjtë në fytin tim
të birit të dytë të bushtës!…

Shtatë herë i durova në fyt urtshëm thonjët e mbytjes
më tepër se të isha Hazreti Alia me shpatën e zhveshur mbi kokë
asnjë paraqitje nuk është bërë në bankën e akuzuesit
tani ka marrë fund dënimi im me të dy krihët e vdekjes
e ironia resh papushim dëborë mbi flokët e thinjura të jetës

deri sa troket vdekja në dritaret e pamatura të kohës
e ajo shtazërisht qeshet e përqeshet pafundësisht!…

RRUGËTIMET E KËNGËS

E kapa
pranverën e vargjeve
të këndoj

e çuditërisht u lëshua
përtej dhembjes sime!

Kënga lëshonte lotë
prej vargut tim
deri në mjekrrën e viteve!

Nuk dëshiroj
që të më përloten të gjitha lulet
e lulëkuqet,

as Dielli të fshij sytë
pas shtëllungave te reve,

nuk desha të thyej
korpën e viteve

e fjalët të rreshin
nëpër vetëtima faji!…

Tani
nuk mund t’i zë
stinët e përtrirjeve,

aromat e buzëqeshjeve
e fëmijtë e rritës,

më përlotet kënga
me mallin e filizave të mia,