Nga Mustafa SPAHIU
I.
1.
(Gardhet – Mbrojtja Kombëtare)
Prijatarët na lanë amanet
guri i hudutit të vitit 1878
është tej Vranjës, n’Ristoc,
udha hekurit për Selanik
kalon nëpër Dardaninë,e
Kosovës Lindore eshtrash,
Hëna ia ruan fshetësinë
fushave të gjera bukanike
viseve kodrinore luadhet
llafosin me ajrin e dehur
gjurmëve të xixëllonjave
dhe ngarendin fëmijët…
Rétë lotojnë bjeshkëve,
qyqeja kukon tjerr të zi
në një çerdhe të shkretë!
2.
(Grigja e gurëve – lëvizin)
Qaramanët tërë natën
me fytyrat e lëmashkura
kullosin stivimin e gurëve
numërojnë qafat e maleve
vija kufitare heshtas kalon
Ujin e Bardhë, Blinishten –
zbret rrëshqanas luginës
nëpër kurtet e fshatrave
Karaçevë e Ulët virgjër,dhe –
futet në fshatin Novoselë,
nëpër gardhet me shtrezë
dhe lumthi keq hakërrohet!
Hej tokë, hej lashtësi jona
çukat këlthasinë vajtime
nga xhandarmëria sllave?!
3.
(Memento – Dardania)
Kavalkadë ujqërit afrohen
qentë kuisin nuset dhëmbët bigor
zogjët e frikësuar mardhin,
karpatianët prej kolendrës
kërkojnë gjurmët e erës vrer
futen në urinë deri në gjunjë
prej luadhesh dëborërash
ndjekin ujqërit e errësirës
presin gdhirjen e diellit djegin
gardhet me kama rrufeje
i djegin në hurin e fundit
me tym i ndezin cigaret,
me siringa pazvanët prej
lemerisë bëjnë gjumë guri
qielli gëlltiti pyllin vajtor…
4.
(Arlekin – asignatat)
Hiqen si asket diabolikët
arkadë bëjnë me karmine
me nafora mbajnë svastikë
nën toga shajnë Sh’mërinë
urinojnë puseve të thella,e
shlligat shpresën ua thithin,
kob ndjellin e kob mbjellin!,
qengjat e bardhë po ikin
malësorët prej Hashanisë
ia mbathën guri gurin e
rrokulisi Fushës’Mëllenjave
u çmësuan pa lulebjeshkët!
Ty, o turpëri njerëzore ende
përpushen si pavoda ditëve
ata kullosin si baullicat kaos
mbi varr të marrës Europë
në rrotat qiellore gjithësie,grua
e përdalë paskërke qenë muzg;
5.
(Guri – lotët tanë)
Si muratorët më të vyeshëm
Ilirët shekujt i radhiten lartë
gurët i nxirrnin prej djersëve
damarë të lidhur nyje rrënje,
rrënjë të dallgëzuara thellësi;
fara e tyre mos të përzihet
me gjakun tonë të paderdhur
rrashtash tanë të gjallë mbiu
përfitimi i Luleshpatës n’ilikë
Gardhiqet mbërthyer e gram
tokës me ballin e vesuar rrethi
kërkon sinkopa të ndritshme…
mbi pëllëmbën e diellit hapen
pejsazhe të lashta si lulet koha
bren shkëmbin e pagjumësisë?
II.
1.
(Mahnitje – shkurret e shiut)
Qentë lehin – prapë lehja ia
fillojnë kotekot marrëzisht
të përgjakur, të shastisur…
Ndihet tingëllimi i lingës qensh
lehni laro me mërinë qençe mbi
dhe cofshi qençe nën gardh tok
me fatin që nuk ju pret ardhës
në mallkime mbështjellë congël
si gurët u kredhshit moçaleve –
dyshimesh njerëz të panjohur,
ndaj çdo gjëje që lëvizë gjëmë
ju gjetshin me shlivën zvarrisur…
njëthundrakët përtypin tutkaëë
mbi varret rrëshirë e dendur
me fosforin tuaj fare memec!
2.
(Guri pëlcet – tokën zhbiron)
Brigje të tëra rroposët fidane
zhgulët, hardhitë i prenit kosash
shiu humbi në qetësi të rërës…
zbres deri rrënjës’ëndrrës
as kryengritja e erës s’ju ndalë
katrritheni pas fjalëve tona…
në grykat e lumenjve u tretët
kundërmonin gratë të etura
për dashurinë e dardanëve,
dardanet e mrekullueshme
vallëzonin më bukur se zanat
me sy ndezin zjarrin e Agut,
të gjitha Muzat me brerore
ylberoshe dhe kryengritëse
me kraharorët hapësirë e gjerë,
3.
(Okarinat – zogëza bishtartë)
Pahitësja pranverore e paqës
pirgje diellore të tejdukshme
me indin e azurtë thurin anteri
ne kemi ndërgjegje si dritat!
Mëkati juaj i lëbyrtë u shoftë
nga sytë tuaj të përgjakur si
Atlantida u derdhshi me thonj
ndofta djalli iu thërriti Lucifer
erdhët me shigjeta t’acarta…
Bukurinë e palodhshme prej
se erdhët zogjët na i trullosët
nga përsiatja juaj insektet ikën
fshehtas dhe u fosilezuan kur
mësuan se si i thernit hijet tona
sollët shqetësime të stërgjata…
4.
(Horizonti – ankthet)
Gjelbërimin e butë e thatë
harkut vizëllues të ylbereve
sa të pa mëshirë fantazma –
na u shfaqet urash shiritzinj
rapsodët këndonin të verbërt
ju përqeshte djalli pjellë nate!
Me zinxhirët e enigmave ishit
pa tradita të dobët, mashtrues
nga zjarrit kishit mornica trupi
sa fëmijë të sëmurë fatzinjtë
me tabane dridhshëm perdesh
të qiellit të Naronës ku kishte
lindur mbretëresha ilire Teuta,
zvarreshit merimanga të verdha
çapojt e juaj skërleteve i latë…
5.
(Ekuinoksi – romancë kremteje)
Nëpër skërka e grihonit veten
gjarprin e gëlltitët në mëlçi, sa
mëkatarë jeni në shpirt mordje
Ne kemi flatra të forta shkabash
kemi thjeshtësinë të diellit jemi
të fuqishëm të fortë si porfiti…
ADN-ja dëshmon qendresën
e lashtësisë shkëndi gardhesh
të Kosovës Lindore vullkanësh
jeni det i vdekur dhe mëkatarë
kalaroni brenda rrethit vicioz,e
lëmekur me apatinë “qiellore!”
mjerimit luani muzikë funebre,
me tufën diellore të mendimit
pranverash në plis JO t’irnosur!
Besnikëria për Kosovën dashuri
është thellë në shpirtin tonë –
të mbushur zjarr – sogje në sy!
E shtunë, 9/14 maj 2020
Në Dardaninë Ilire
