Ilustrimi nga Dea Halimi
Dea Halimi
Nga libri “Yjtë farfuritës” tregimi për shkronjën L
I kreva detyrat e shtëpisë dhe lexova një tregim nga një libër i mamasë, lidhur me shumë gjëra, që kanë të bëjnë me fëmijët, me lojën e tyre, me lulet, me udhët, që ikin nëpër jetë. E mbylla librin dhe shikova nga dritarja lumin nga rrjedh mes për mes fushës. Iu afrova telefonit dhe e thirra Lirën..
– Lira… Do të dalim pak te lumi?
– Po, – tha ajo. – Vij nga ti e dalim!
Gjetëm një vend të përshtatshëm, shtruam batanijen dhe u ulëm, gjithnjë me sy në valët e ujit, nga rrjedhin të qeta, me ritëm harmonik. Me shpinë mbështetur për shelgun e vjetër, degët e të cilit lëvaren mbi ujë, Lira nxori nga trasta abetaren dhe lepurin e vet të larmë, ndërsa unë tashmë luaja me luanin tim – lodër.
Lira më shikoi me habi. Në prehër e mbante abetaren, të hapur te shkronja L.
Ajo prapë më shikoi me habi.
– Ku e ke abetaren, – tha. – Nesër mësuesja do të kërkojë të lexojmë për shkronjën L.
– Unë kam lexuar e shkruar një faqe të fletores me fjalët që në tërësinë e vet e kanë shkronjën L. Unë, as kokën nuk e ngreh nga libri, pa i kryer detyrat… – e shikova Lirën, e cila nuk e tha asnjë fjalë.
Heshta pak dhe unë.
– Çfarë ke, – ia bëra pastaj Lirës.
– Ti më thirre, ndërsa unë ende nuk i kisha kryer detyrat!
– Pse nuk më njoftoje për këtë, Lira. Faji është yti.
– Jo, – tha. – Faji është yti.
– Jo imi, por është yti…
Filluam të grindeshim ashpër, të mbushura mllef në njëra tjetrën. Në këtë çast, afër nesh qe afruar Xha Lami.
– Faji gjithherë është jetim, – tha ai.
Nuk e kuptoja çfarë thoshte ai. E vëreja se këtë nuk e kishte të qartë as Lira.
– Mosmarrëveshjet ndodhin dhe mes shoqesh kaq të dashura, siç jeni ju. Çdo gjë megjithatë kapërcehet me durim, e kurrsesi jo me grindje… – xha Lami fliste, ndërsa unë dëgjoja gumëzhimën e bletëve nga iknin e vinin, nga fluturonin lule më lule, pa u ndalur për asnjë çast fluturonin nga bliri, që i lulëzuar qëndronte matanë lumit…
– Kaq bletë kanë vërshuar në lulet e blirit, – thash pa dashur.
-Bletët natyrisht kanë vërshuar lulet e blirit, – ndërroi bisedën xha Lami. – Aty mbledhin nektar, me të cilin pastaj në kosheret e tyre bëjnë mjaltë!
Unë heshta.
Lira brofi më këmbë, e la librin mbi një gur dhe shikoi e mahnitur mrekullinë që ndodhte në kurorën e lulëzuar të blirit.
– Oh, – më shikoi me buzëqeshje Lira, – do të doja të isha një piktore e shquar…
– Pse, – ia bëra unë.
– Të pikturoja këtë pamje kaq magjike…
– Unë gjithë këtë dua ta shpreh me fjalë e jo me brushë.
– Piktori nuk i shpreh ndjesitë me brushë, por me ngjyra.
– Fjala është më e fortë, – thash dhe hetova se përsëri do të ngatërroheshim.
– Le të jetë, Dea, ashtu siç thua ti – tha.
– Jo, le të jetë siç ti thua, – e shikova.
– Prapë do të ngatërrohemi, apo jo?
– Jo.
– Atëherë, ti Dea mbledh luleletre për mësuesen e unë do të lexoj, të mos shkoj nesër e papërgatitur në mësim…
– Më e vlershme është të lexosh, – ia bëra.
– Pajtohem, – tha Lira, – por t`ia dalësh t`i ndiesh lulet, është e papërsëritshme!
– Çdo gjë e përjetuar me zemër, është më e fortë se ajo që përjetohet me sy!
– E bukura përjetohet nga shumë anë…
– Po, por asnjëherë njëjtë!
– Të ikim në shtëpi, – kërceu me libër në dorë Lira. – Nuk do të më lejosh të mësoj këtu, Dea.
– Natyrisht. Nuk do të mund të luaja e as të mblidhja luleletre për mësuesen pa ty. Për asnjë çast jo, sepse ti je shoqja ime më e dashur!
