Ilustrimi nga Dea Halimi
Dea Halimi
Nga libri “Yjtë farfuritës” tregimi për shkronjën H
Unë, Hana e Hermelinda u nisëm për një shëtitje në Gërmi. Na shoqëronin natyrisht dhe nënat, të cilat përveç kujdesit për çdo gjë, i bartnin dhe trastat me gjërat e nevojshme për piknik ditor. Ecnim dorë për dore dhe në vete e ndienim kënaqësinë e papërshkruar. Qëndruam ca buzë liqenit në Grykë të Gërmisë; një liqen i vogël, në ujin e pastër të të cilit shikonte gjithësinë e vet qielli i kaltër. Harmelinda mori një guralec dhe deshi ta hidhte në ujë.
– Jo, – ia bëri Hëna. – Çfarë do të bëhej po ta hidhte secili në liqen ndonjë gjë send?
– Do të bëhej një liqen i ndotur, nga i cili do të kundërmonte erë e keqe, që të zë frymën, – tha mamaja ime.
Ecëm dhe pak përbri liqenit e iu ngjitëm faqes së një kodërze të gjelbër. E zumë pastaj fillimin e dhiares mes drurësh të vjetër, me kurora të mëdha dhe ecnim nën fluturime të harmonishme shpendësh, të cilët me cicërimat e tyre na i mbushnin zemrat kënaqësi. Ndiheshim shumë të lumtura. Thithnim ajër të pastër dhe i pëshpëritnim njëra tjetrës ta përsërisnim krye çdo jave nga një shëtitje të tillë.
– Është mëkat të mos shfrytëzohet kjo mrekulli e Gërmisë! – ia bëra unë.
– Ja, kanë ngrehur dhe një kënd me lodra; të loz e të kënaqet secili, – ndërhyri Hana.
– Vërtet një pyll magjik. Mungojnë vetëm zanat dhe xhuxhët që të kthehet në përrallë… – tha Hermelinda.
– Ka lisa të gjatë e të shëndetshëm… Ja, ka dhe boriga, ja dhe një krua me ujin e ftohtë e të pastër-bilur!
– Këtu paskan mbirë dhe halëza, – ia bëra unë..
– Çfarë janë halëzat, – tha Hëna.
– Bimë të egra barishtore, të bukura, por të helmëta; kanë kërcellin e ashpër, në majë me ca kallinj të blertë ose të kuqërremë. rriten në toka me lagështirë. Ja, siç është kjo. Mos i prekni!
– Kush t`i mësoi ty këto, Dea?
– Libri…
– Cili libër? Ti ende nuk i ke mësuar të gjitha shkronjat të lexosh, – më ndërpreu Hana.
– Jo, ende nuk i kam mësuar të gjitha shkronjat. Nesër do të mësojmë shkronjën H, na ka thënë mësuesja.
– E pra? – më shikoi Hermelinda.
– Ende nuk i kam mësuar shkronjat, por veshët nuk i kam të shurdhër, – ia bëra. – Mami im çdo mbrëmje më lexon nga diçka dhe unë e dëgjoj e natyrisht ajo që më pëlqen mbetet në mua…
– Oh, shikoni, shikoni, – tha e shqetësuar Hana.
– Një shpend mes gjethesh të thara…
– Përpëlitet…
– Ja, në ca gjethe ndrit gjak!
– Zogu qenka i lënduar, – thash e iu afruam të brengosura.
– Ç` zog është ky, – foli Hëna.
– Është hutin, – tha Hermelinda,
– Pse nuk është në degë, por këtu mes gjethesh, në tokë?
– A nuk e vëren? Është i lënduar… – E mora Hutinin në dorë. Hana iku te nëna e vet, solli nga ajo pak fashë dhe unë e Hermelinda ia lidhëm krahun e lënduar.
– Ndoshta ka dhe etje, – than nënat me një zë.
– Aty është kroi, do t`i sjellim dy-tre pika ujë, – ndërhyri nëna e Hanës. – Kam në trastë dhe ca thërrime buke, – e hapi ajo trastën dhe i nxori thërrimet e m`i lëshoi në dorë. Unë ia afrova zogut, por ai nuk e hapi sqepin të hante fare. Nuk piu as një pikë uji, që e solli nga kroi nëna ime me një gotë të plastikës.
– Çudi, hutini paska rënë në kurth. Është e mundur kjo, – thash unë.
Hëna dhe Hermelinda filluan të qanin.
– Me lot nuk shërohet ky zog, – ua bëra.
– Nuk duhet ta lëmë as kështu, në tokë. E në degë nuk mund të qëndrojë…
– Këtu poshtë…
– Do ta hajë ndonjë dhelpër, – tha Hëna.
– Këtu nuk ka dhelpra, – tha Hermelinda.
– Megjithatë është rrezik ta lëmë këtu, kështu… – tha nëna ime.
– Atëherë do ta fusim në atë shtëpizën e vogël tek ai lisi, – ndava mendjen unë dhe kjo u pëlqye nga secila. E morëm hutinin dhe e futëm në shtëpizën e vogël, të varur në brez të lisit. Aty i lamë dhe ca thërrime buke dhe gotën e plastikës me ujë, e të shqetësuara për fatin e tij përfunduam piknikun dhe u kthyen në shtëpi.
Rrugës nga ktheheshim asnjëra nga ne nuk thoshte asnjë fjalë. Mbretëronte një heshtje e rëndë.
– Të dielën e ardhshme do të dalim prapë në piknik në Gërmi, të shikojmë çfarë është bërë me Hutinin e plagosur, – fola unë e shqetësuar.
– Natyrisht, – folën të gjitha përnjëherë.
