Nga Mustafa SPAHIU
1.
(Këndi – dritëverdhë)
Anijet ëndërrojnë prore
iu druhen lundrimeve
flamujt valojnë valavinë
dallgët tundin direkun
këndi dritëverdhë shkëlqen
spirancat kredhen në ujë
klithin pulëbardhat kërkojnë
rretheçark portit të harruar
s’kam çka t’u shpërndaj dot
asnjë kafkull guaske në rërë.
2.
(Vargjet rrjedhin – visare)
Errësira me afsh do dritën
e tingujve sytë janë ngulitur
bukurisë së lartë kuqëlore,
kush arriti tek i Shenjti, dhe –
tregonte për punët tokësore
dëshirat e shpirtit tërhiqen
në një shtëpi si grua e bukur
pa të vërtetën nuk arrihet, as –
te vetullat e rrëzuara shtang
sytë e barit picërrohen ndryer.
3.
(Vërtik – endet siprira)
Dritë fanarësh titëruese
pemët pas shiut veskë degësh
në qiellin tim të artë rrezet
përkunden barërash të njoma
barrë të vetme kam lundrën
dhembjen e fshehtë s’e lejoj
as të kthehet në vijë buzësh
me ujë kolonje sapun sykaltër
një udhëtim në Anamoravë
sytë e një vashe më gdhelin.
4.
(Visaret – heshtojnë)
Qirinjtë me flakë ofshajnë
diell e vargje vazo dritaresh
titërojnë rimat me mjeshtëri
fjalëpakët e kaluan lumin, e –
sajën fëmijërore rrëshqiti vrik
baltës buzë gardhit të vjetër
dimrit të parvjemë shpëtoi, pa
u djegur nga duart e nënës
lartë mbi ré të ngathëta
Flutura Shpresë flatron për shtëpi.
5.
(Plot valë – deti)
Rrezja e së vërtetës më preku
në detin e jetës plot dallgëza
askush s’di gjë kush s’e di
llambat natore fshehtas ç’po
ndizen diell plot shkëlqim
ndofta mund të ndodhë, them
dashuria i takon duart e arta
zemrën e kam plot me ty, ah –
si i verbërti gjurmëve të jetës
fshehtas kurrë s’kam kaluar…
E mërkurë, 25 mars 2020
Në Dardaninë Ilire
