Ilustrimi nga Dea Halimi
Dea Halimi
Nga libri “Yjtë farfuritës” tregimi për shkronjën G
Gresa është një përtace. Ngjet të vijë në mësim pa detyrat e shtëpisë. Nuk ushtron lexim e as në matematikë nuk qëndron mirë. Mësuesja i kishte shkruar në fletore se duhej të ushtronte shkronjën g të vogël të dorës.
Ndërkohë, mësuesja më luti, ta thërrisja Gresën të vinte tek unë dhe për disa orë të ushtronin shkronjën G.
– Po, – ia pëlqeva propozimin mësueses dhe bashkë me Gresën shkuam tek unë. Mamaja ime thirri në shtëpinë e Gresës dhe i lajmëroi se ajo gjendet tek ne, që të ushtrojë me Dean shkronjë g të vogël të dorës.
Hyjmë në dhomën time të punës. I hapëm trastat dhe i vumë librat e fletoret mbi tavolinë. Unë nxora nga vitrina me dritare të mëdha prej qelqi gomarin-lodër dhe guacën e artë t`i vendosja mbi tavolinë.
– Çfarë bën kështu, – tha Gresa.
– Këto janë lodrat e mia të reja. M`i ka blerë mami, në mënyrë që më lehtë ta mësoj e ta mbaj mend shkronjën G. Ajo për secilën shkronjë më blen nga një lodër që fillon me atë tingull. Shiko… G – gomari, – G – guaca.
Ajo më shikoi me habi.
– Kështu, me gomarin para nesh dhe Guacën e artë, do të jetë më lehtë të shkruajmë shkronjën g të vogël të dorës.
I dhashë zemër të mos nguronte aspak, të shkruante e shkruante derisa të lodhej… Më pastaj, unë iu ktheva punës. Pa ngritur kokën të shikoja më rreth vetes, shkrova tërë një faqe në fletoren time me shkronjën g të vogël të dorës.
– Unë përfundova, – thash , – e ti, Gresa?
– Unë… Ja, i bëra gomarit tënd një maskë, – ma tregoi maskën që e kishte punuar. – Le të duket dhe ky si gomari me maskë në abetare,- tha Gresa.
– E ushtrimin e shkronjës g ? – ia bëra.
– Po, po, – tha, – e shkrova dhe shkronjën g!
– Për kaq kohë, Gresa, ke bërë vetëm dy rreshta dhe atë me nga tri shkronja, – i fola me mllef. – Mendon se kjo që ke shkruar mjafton ta mësosh shkronjën g?!
– Po bëhet vonë, – e vërejti zemërimin tim e i mblodhi librat e fletoret dhe i futi në trastë. – Tash do të ik në shtëpi.
Të nesërmen, në orën e parë të mësimit, mësuesja Xake kërkoi të shihte se çka kishim ushtruar në shtëpi. Të gjithë i hapëm fletoret, e – Gresa më shikonte mua.
– Çfarë t’i them mësueses, – ia bëra. – Ajo më ka thënë të të ndihmojë rreth shkronjës g.
Gresa nuk foli gjë.
Mësuesja shikoi fletoren time, pastaj fletoren e Gresës.
– Gresa, ti ke shkruar shumë pak, vetëm gjashtë shkronja! A nuk ushtruat bashkë, Dea.
– Po, – thash unë.
– Ti ke shkruar një faqe e ajo, çfarë bëri ajo?
– Ajo i ka bërë gomarit tim-lodër një maskë, – thash unë.
E gjithë klasa qeshën.
– E dashura mësuese… Do të qe mirë që nga 36 shkronja t`i pakësonim në 26! Kjo do të ishte e dobishme, që ne kolopuçët të mësojmë më shpejt alfabetin, t`i shkruajmë e lexojmë më lehtë shkronjat, pastaj dhe mësueset do të kishin më pak punë me ne, – tha Gresa.
– Ti je pak përtace, Gresa. E përtacia nuk të çon gjëkundi! – tha mësuesja.
– Ti ma bëre këtë, – më shikoi vëngër Gresa. – I tregove për maskën e gomarit tënd-lodër. Do të hidhërohem me ty!
Nuk kisha çfarë të bëja, unë nuk mund të gënjej për askënd. Nuk gënjej as për vetën time.
