Nexhat Halimi
Brusha e vjetër
Mëngjes i pesë marsit me mjegull e vetmi
I çel sytë e lodhur nga puna me i shkrim tjetër
I freskoj me ujë dhe ja seç përjetoj befasi
Në banjë në kënd e hedhur brusha e vjetër
Gjysmë e harxhuar e ngrirë ngjyrë tharë
Më ik nëpër fshehtësitë e jetës kaherë tretur
Ja nga pikturoj me të lëkurën e pemës së çarë
Ia prek aty etjen dashurisë së parë
Ia prek qiellin lart hënën ia prek dhe yjtë
Çdo gjë nga ende brenda meje ndrit
Heq brushën shporte me gjëra pa vlerë
Të më end në kthesa e ecje udhës përherë
Ta ruaj relikt të përhershëm të zjarrtë
T`i kujtoj ende copëzat e jetës së artë
Labirinti magjik
Tashmë ja mes rubikut e labirintit magjik
Patjetër duhet ta gjeth rrugën dhe kthehesh
Udhës ndalsh te kroi i akullit pi `i pikë të ujit
E misesh për gjurmë mbet në gur të mujit
Kthehesh në të djathtë e ec gjatë në natë
As ndrit hënë më në qiell as ndrit kund yll
S`e gjen pemën e fëmijërisë me kaq mollë
As e gjen rrugën për në shtëpi perit të hollë
E shi bie dhe ushton zë i rëndë gjatë
Zot a do të mund të arrish te vetja jote më
Apo tashmë ka humbur zjarr hënë e çdo gjë
Vetëm ti ende frymon dhe sillesh në rreth
E në ulli ndrit ka vjet e njëjta zemër me gjeth
E unë të shoh në pasqyrë e zë e qesh
Poezia dhe amshimi
Natyrisht koha nuk përsëritet në asnjë mënyrë
Veç ky mëngjes ngjet i njëjtë 33 vjet më vonë
E në hapësirë nuk pushonte të luante engjëlli me lirë
Ikim me dy ditë pranverë e binte ndopak borë
E zemrat ngrirë me gjethet pa ndjenjë në kurorë
Me babanë e vdekur udhëtonim për në Dumnicë
Të gjithë ndjenim mall për rrënjën në Toplicë
I mbytur në lot ecja në kolonën e gjatë të zezë
Te varrezat e vjetra ta hapnim dhe `i varr të ri
Me lotët të akullt të ngrirë faqesh dhe në vetmi
Buzë vijës së ujit bri jallisë me lule të xhenetit
Ikja e ikja rrugës së egër të mjegullt të vetit
E shelgu me zgërbonjë kërciste degët nën krahnezë
E ndarja shkruante dhembje të thellë me tërbim
Ja pse kujtimi nuk vdes e poezia është amshim
