RAY NELSON
Radell Faraday “Ray” Nelson (lindur në 3 tetor 1931) është një autor fiction shkencor amerikan dhe karikaturisti më i famshëm për tregimin e tij të shkurtër të vitit 1963 “Në orën tetë të mëngjesit“, i cili u përdor më vonë nga John Carpenter si bazë te Filmi i vitit 1988 “Ata jetojnë”
Reklamë nga filmi “Ata jetojnë” nga John Carpenter’s frymëzuar nga tregimi i shkurtër “Në orën tetë të mëngjesit” të shkrimtarit RAY NELSON.
NË ORËN TETË TË MËNGJESIT
Në fund të shfaqjes hipnotizuesi u tha pacientëve të tij: “Zgjohuni.” Ndodhi diçka e pazakontë.
Njëri nga pacientët u zgjua plotësisht. Nuk kishte ndodhur kurrë më parë. Emri i tij ishte Xhorxh Nada dhe rrahu qepallat përballë baticës së fytyrave në teatë, përmbytjen e fytyrave në teatër, i pavëmendshëm në fillim për asgjë të jashtë zakonshme. Pastaj vuri re, të shpërndara aty – këtu, atje në turmë, fytyrat jonjerëzore, fytyrat e Fascinators-ve, Ata kishin qenë atje gjatë gjithë kohës, natyrisht, por vetëm Xhorxhi ishte vërtet zgjuar, kështu që vetëm Xhorxhi i njohu ata për atë që ata ishin. Në një moment ai kuptoi gjithçka, përfshirë faktin, nëse ai do të kishte dhënë ndonjë shenjë të qartë,
Fascinators-i, do ta kishte urdhëruar atë të kthehej në gjendjen e tij të mëparshme, dhe ai do të bindej.
Ai la teatrin, duke u shtyrë në natën e neonit, duke shmangur me kujdes çdo shenjë që e bëri të mendonte për lëkurën e gjelbër reptiliane ose për sytë e shumtë të verdhë të mbretërve të tokës. Njëri prej tyre e pyeti: “A keni një çakmak mik?” Xhorxhi i dha një çakmak, pastaj ai u largua prej aty.
Intervaleve, gjatë rrugës, Xhorxhi pa afishet e varura me fotografitë e syve të të panumërt të Fashinators-ve, dhe urdhëra të ndryshëm të stampuar mbi to, të tipit: si “Puno tetë orë, luaj tetë orë, fli tetë orë”, dhe: ” Martohuni dhe riprodhoni dhe riprodhohuni. “Një TV e vendosur në një nga dritaret e dyqaneve tërhoqi syrin e Xhorxhit, por ai pa gjetiu, pothuaj, në të njejtën kohë. Duke mos parë Fascinator-in në ekran, ai do të mund t’i rezistonte urdhrit, “Qëndroni të sintonizuar në këtë stacion”.
Xhorxhi jetonte i vetëm në një dhomë të vogël gjumi, dhe sapo arriti në shtëpi, gjëja e parë që bëri ishte të stakonte TV-vën. Megjithatë ai mund të dëgjonte TV-të e fqinjve në dhoma e tjera. Pjesën më të madhe të kohës ata ishin zëra njerëzorë, por nganjëherë ai dëgjonte kuakjet e çuditshme dhe arrogante të alienëve. “Bindju qeverisë,” thoshte një nga kuakësit. “Ne jemi qeveria”, thoshte një tjetër. “Ne jemi miqtë tuaj o miq, pse ti s’do të bëje gjihçka për një mik, apo jo?”
“Bindju!”
“Puno!”
Papritmas u dëgjua telefoni.
Xhorxhi u tërhoq. Ishte një nga Fascinators-at.
“Çau”, bërtiti ai. “Këtu është menaxheri juaj, Shefi Robinson. Ti je një plak, Xhorxh Nada. Nesër në orën 8, zemra jote do të pushojë. Të lutem përsërite ”
“Unë jam një plak,” tha Xhorxhi. “Nesër në orën tetë fiks, zemra ime do të ndalet”.
Menaxheri u var.
“Jo, ai nuk do të varet”, psherëtiu Xhorxhi. E merrte me mend pse e donin të vdekur. Dyshoni se mos ai ishte zgjuar? Ndoshta. Dikush mund ta kishte njoftuar atë, ai e kuptoi që nuk ishte përgjigjur si të tjerët. Nëse Xhorxh do të kishte qenë gjallë një minutë pas orës tetë të nesërmen, ata do të ishin të sigurt.
“Nuk do të presë fundin këtu”, mendoi ai.
Ai doli përsëri. Posterat, TV-të, urdhrat e rastit nga alienët që kalonin dukej se nuk kishin fuqi absolute mbi të, por sidoqoftë ai ndjehej fort i tunduar që të bindej, për të parë gjërat ashtu siç dëshironte zotëria e tij që t’i shikonte. Ai kaloi një rrugicë dhe u ndal. Njëri nga të alienët ishte aty i vetmuar, i mbështetur në mur. Xhorxhi eci deri tek ai.
“Lëviz”, hunguroi ai sendi, duke e përqëndruar te Xhorxhi zjarrin me sytë e tij vdekjeprurës.
Xhorxh ndjente vetëdijen e tij të lëkundej. Për një moment, koka reptiliane në fytyrën e një plaku të dashur të dehur. Nga natyra, i dehuri është i dashur. Xhorxh mori një tullë dhe e theu mbi kokën e plakut të dehur me gjithë forcën e tij. Për një çast imazhi u mjegullua, atëherë gjaku i gjelbër blu i kulloi në fytyrë dhe hardhuca ra, duke u kontraktuar dhe përpëlitur. Një çast vonë ajo vdiq.
Xhorxhi e tërhoqi trupin në hije dhe e kontrolloi. Kishte një radio të vogël në një xhep dhe një thikë kurioze dhe një pirun të modeluar në një tjetër. Radio e vogël tha diçka me një gjuhë të pakuptueshme. Xhorxhi e vendosi pranë trupit, por mori i takëmet.
“Unë nuk mund t’ia mbath,” mendoi Xhorxhi.
” Pse t’i luftonte ?”
Por mbase mundte.
Po nëse mund t’i zgjuar të tjerët? Ia vlente t’i provokonim.
Eci dymbëdhjetë të izoluar deri në apartamentin e të dashurës së tij, Lili, dhe trokiti në derë. Ajo erdhi t’ia hapte derën e veshur me rrobë banjoje.
“Dua të zgjohesh,” i tha
“Zgjuar jam”, ju përgjigj ajo, “Hyni”.
Ai hyri. TV-ja ishte ndezur. Ai e fiku.
“Jo”, tha. ” Unë dua të them realisht zgjuar. Ajo e shikoi pa e kuptuar, kështu që ai kërciti gishtat dhe bërtiti, “Zgjohu! Mjeshtri të urdhëron të zgjohesh! ”
“A je në vete, Xhorxh?”, pyeti ajo me dyshim. “Me siguri që ti bën shaka.” Ai e goditi me shuplakë . “Mjaft !”, bërtiti hirri ajo, ” Por sidoqoftë, ç’dreqin ke? ”
“Asgjë”, tha Xhorxhi, i mposhtur. “Unë po bëja thjesht shaka.”
” Më godet me shuplakë e thua se po bën thjesht
shaka !”, Thirri ajo.
Trokitën në derë.
Xhorxh e hapi.
Ishte një nga ata të allienëve.
“Nuk mund të heshtësh?”, Tha ai.
Shfaqeshin si në mjegull sytë dhe lëkura reptiliane, e Xhorxhi pa në vibrimin e imazhit një njeri të shëndoshë, mesoburrë, në mëngë të këmishës. Ishte ende njeri kur Xhorxhi i preu fytin me një thikë kuzhine, por ishte alien para se të prekte tokën. E tërhoqi brenda apartamentit dhe shqelmoi derën.
“Çfarë sheh atje?”, pyeti Lilin ai, duke i treguar një gjë të ngjashme me gjarprin me shumë sy mbi dysheme.” Zoti… Zoti Coney”, ai psherëtiu, sytë e tij u hapën së
katrash me tmerr. “Ti … sapo e vrave, sikur të mos ishte asgjë”.
“Mos bërtit”, e paralajmëroi Xhorxhi, duke u afruar drejt tij.
“Unë s’do të bëj zë, Xhorxh. Të betohem se nuk do të bëj zë, vetëm, ju lutem, për hir të Zotit, hidhe atë thikë. ”Ai u tërhoq, derisa shpatullat e tij u mbështetën në mur.
Xhorxh pa se ishte e kot.
“Unë kam mendimin të të lidh”, tha Xhorxh. “Së pari më trego në cilën dhomë ka jetuar Mister Coney.”
“Dera e parë në të majtë në krye të shkallëve”, tha Lili. ” Xhorxh… Xhorxh. Mos më torturo. Nëse do të më vrasësh, bëje mirë. Të lutem, Xhorxh, të lutem. ”
Ai e lidhi me çarçafët dhe e mbërtheu, pastaj kontrolloi trupin e Fascatore-s. Ishte një tjetër nga radiot e vogla që fliste një gjuhë të huaj, një tjetër grup takëmesh, dhe mjaft.
Xhorxh u drejtua derës pranë.
Kur trokiti, u përgjegj një prej atyre gjarprinjve: “Kush është?”
“Një mik i Zotit Coney. Dua ta shoh, ”tha Xhorxhi.
“Doli një i dytë, por ai do të kthehej shpejt.” U hap një çarje në derë dhe katër sy të verdhë hidhnin sytë. “Do të hysh e të presësh?”
– Okay, – tha Xhorxhi, pa i parë sytë.
“Vetëm je këtu?”, pyeti ai sapo mbylli derën, duke i kthyer shpinën Xhorxhit.
“Po, pse?”
“Ai ia preu fytin nga pas, pastaj kontrolloi apartamentin”.
Gjeti skelete dhe kafka njerëzore, një dorë gjysmë e ngrënë.
Gjeti vaska me kërminj të mëdhenj që pluskonin.
“Fëmijët”, mendoi dhe i vrau edhe ata.
Kishte edhe dy pistoleta, të një lloji që ai nuk i kishte parë kurrë më parë. Zbrazi gabimisht njërën prej pistoletave, por për fat ajo ishte me silenator. Dukej sikur po qëllonte me shigjeta të vogla helmuese.
Paketoi armën dhe sa më shumë kuti me shigjeta po të mundej dhe u kthye në apartamentin e Lilit. Kur e pa, ajo u shtrembërua nga nonjë terror i pashpresë.
“Merre qetë, e dashur,” tha ai, duke hapur çantën e saj, “Unë thjesht dua të marr hua çelësat e makinës.”
Ai mori çelësat dhe zbriti shkallët në rrugë.
Makina e tij ishte akoma e parkuar në të njëjtën zonë të përbashkët, ku ai e kishte parkuar gjithmonë. Ai e njohu atë nga një gropë në parafangon e djathtë. E mori, rregulloi gropën dhe filloi ta drejtojë kuturu. Udhëtoi me orë të tëra, duke kërkuar në mënyrë të dëshpëruar një rrugëdalje. Ndezi radion e makinës për të parë nëse mund të vinte ndonjë muzikë, por nuk kishte asgjë tjetër përveç lajmeve dhe gjithçka kishte të bënte me të, Xhorxh Nadan, maniakun vrasës. Njoftuesi ishte një nga mjeshtrit, por ai dukej pak i frikësuar. Pse duhet të jetë i tillë? Çfarë mund të bëjë një njeri?
Xhorxhi nuk u befasua kur pa bllokimin e rrugës dhe u kthye në një rrugë anësore para se ta arrinte.
Pa ekskursion a shëtitje për ty, mjeshtër Xhorxh, mendoi ai me vete.
Sapo zbuluan se ç’bëmë në apartamentin e Lilit, pra do të jenë në kërkim të makinës së Lilit të cilën ai parkoi në një rrugicë dhe mori metronë. Për ndonjë arsye, nuk kishte alienë në metro. Ndoshta ishin shumë të sofistikuar për këto gjëra, ose mbase vetëm sepse ishte natën vonë
Kur më në fund hyri njëri, Xhorxhi doli.
Ai u ngjit në rrugë dhe hyri në një bar. Njëri nga Fascinators-at ishte në TV, dhe përsëriste vazhdimisht: “Ne jemi miqtë tuaj. Ne jemi miqtë tuaj. Ne jemi miqtë tuaj. “Hardhuca budallaqe dukej e tmerruar. Pse? Ç’mund t’u bënte një njeri kundër tyre?
Xhorxhi porositi një birrë, pastaj papritmas atë e goditi fakti që Fascinator-i në TV nuk dukej më se kishte ndonjë pushtet mbi të. E pa përsëri dhe mendoi: “Duhet të besoni se mund të më mbizotërojë për ta bërë këtë. Shenja më e vogël e frikës nga ana e tij dhe fuqia për të më hipnotizuar mua është zhdukur. ”Dërguan foton e Xhorxhit në ekranin e TV dhe Xhorxhi u strehua në një kabinë telefonike. Thirri kontrollorin e tij, shefin e Policisë.
“Ti je, Robinson ?”, pyeti ai.
“Po unë jam”.
“Jam Xhorxh Nada. E kuptova si t’i zgjoj njerëzit ”.
“Çfarë? Xhorxh, një moment. Ku je? ”Robinsoni dukej, gati, histerik.
Vari receptorin, pagoi dhe la barin. Mase do t’i ktheheshin thirrjes së tij.
Mori një metro tjetër dhe shkoi në qendër të qytetit.
Ishte agim kur ai hyri në ndërtesën që strehonte studion më të mëdha të studiove televizive të qytetit. Pyeti, portierin dhe mori ashensorin. Polici para studios e njohu. “Po, ti je Nada!” shtangu.
Xhorxhi nuk donte ta qëllonte me pistoletën me shigjeta të helmuara, por duhej.
Duhej të vriste disa të tjerë prej tyre para se të hynte në studio, përfshirë teknikët e turnit. Jashtë kishin një mizëri me sirena të policisë, britma eksituese dhe hapa vrapimi mbi shkallë. Alieni ishte ulur para kamerës dhe thoshte “Ne jemi miqtë tuaj. Ne jemi miqtë tuaj, “dhe nuk e pa Xhorxhin të hynte. Kur Xhorxh e qëlloi me armë me gjilpëra, ai thjesht u ndal në mes të frazës, i ulur atje, i vdekur tashmë. Xhorxhi iu afrua dhe i tha, duke imituar kuakjen aliene, ” Zgjohu, Zgjohu. Na shiko ashtu siç jemi dhe na vritni! ”
Ishte zëri i Xhorxhit që qyteti e dëgjoi atë mëngjes, por ishte imazhi i Fascinator-it dhe qyteti me të vërtetë u zgjua për herë të parë dhe filloi lufta.
Xhorxhi nuk jetoi aq gjatë sa të shihte fitoren përfundimtare. Ai vdiq nga një goditje në zemër saktësisht fix në orën tetë.
Ray Nelson thotë se ai u mashtrua me trillime shkencore në moshën tetë vjeçare në Panairin e Botës së New Yorkut në 1939. “Unë isha vetëm atje një ditë, por kjo ishte dita më e rëndësishme e jetës sime sepse para kësaj nuk isha një fans i trillimeve shkencore dhe pas asaj dite isha”.
Pas kësaj, Ray Nelson ai filloi të lexonte me mjeshtëri romanet e trillimeve shkencore dhe fantazmike, dhe u bë një adhurues i trillimeve shkencore dhe karikaturistit.
Në vitet 1950, ai u transferua në Paris, ku u takua me Allen Ginsberg, Gregory Corso dhe William Burroughs ndër të tjerë të gjeneratës Beat, si dhe ekzistencialistët Jean Paul Sartre, Boris Vian dhe Simone de Beauvoir. Më pas ai bashkë-redaktoi Mashkullor njeri, përmbledhja e parë e vogël letrare “Beatnik”. Në Paris, ai bashkëpunoi me kontrabandën e librave të Michael Miller të Michael Moorcock jashtë Francës. Ishte gjithashtu në Francë ku ai u takua dhe u martua me Kirsten Enge, një vajzë norvegjeze, dhe ku lindi djali i tij Walter.
Përktheu: Faslli Haliti, Janar 2020
