Shefqet Dibrani / Poezi
KOHËT E MUGËTA
Zahir Pajazitit e Hakif Zejnullahut
I.
Ploja u palos mbi kullat tona
lëmashku çatitë ka mbuluar
pyjet pushuan nga sëpata e pylltarit
E deshët këtë vend të lirë me udhë të hapëta
furtunat rrufetë nuk ju ndalën
shtegu për në humnerë paraprinte
në emër të drejtësisë e bashkëjetesës
paqja e qetësia zhveshur lakuriq kanë jetuar
ditën për diell në rrugë shkolla e parlament
dhelpërisht në emër të drejtësisë e bashkëjetesës
krimi bëhej vazhdimisht
Uri patët në tokën plot grurë
e këmbët pa larë pranë lumit me ujë
ëndërrim deshët tokën e lirë me diell
II.
Dy dyfekë dhe një qëllim
sikurse shtatorja e mbështjellë në dyllë
bashkëjetesën e shikonin me një sy
në agun mëngjesor e në muzgun e zi
qepallat rrapëllonin
qëndronte i vdekuri në këmbë
o fjetur është populli im
ditën për diell e natën me hënë
III.
Dhe tash ata mungojnë
nata përsërit fluturimet e lakuriqëve
nëpër errësirën e dendur
mugëtirës së kohës shpirtit ngjiten
drejt gurrës së përjetësisë
në duar mbanin koburen gati
ngase rreziku shfaqet befas
Po kush theu heshtjen
e kush nuk deshi të shohë humbjen
e pemishtes dhe rrezen e dritës
Thika dytehëshe bëri sprovë
në mes kufirit nëpër kurmin tonë
përpara turpit pranë syrit të përgjumur
Në përgjërim të vazhdimësisë
askund gjurmët nuk ua gjetën
përpos ehut të armës dhe fjalëve vesh më vesh
që shushuritnin për dhembjen e njëjtë
Gjethet e dendura në pyll
e pastruan ajrin si dëshirat tona
IV.
Ata mundimshëm jetën rikrijuan
nuk luajtën në teatër ndonjë komedi
kur gjumin e bënë fjalët kishin marrë dhénë
Ndjekjes i përbishtnin
trupi u rëndonte aq sa rëndojnë gurët në varre
me gjunjë dhe bërryla vizatuan hartën e atdheut
Kush mundi ta prekë atdheun për një çast
paqja e heshtur ua kallte shpirtin
me një pishë e unur ndritën rrugën
përqafimin e fundit e bënë para valëve të detit
me tallaze të tërbuara
V.
Shiu ua qulli ndjenjat plotësisht
në fytyrat e tyre plot ardhmëri
pemës iu thyen kraharorët e degëzuar
Mespërmes hapësirave flakëroi dashuria
rrotull fytyrës rridhnin shqetësimet
u përqafuan edhe një herë dhe u lëshuan me vrap
megjithatë rrotën nuk e lanë të ndalonte
VI.
Në liri flasin të panjohurit
djersiten nga fjalimet e rënduara
teprimet pa pikë e presë
për praninë e papranishme
që kishin me ju
