CHARLES SIMIC
Charles Simic (serbisht: Душан “Чарлс” Симић [dǔʃan tʃârls sǐːmitɕ]; lindi Dušan Simić; 9 maj 1938) është një poet serbo-amerikan dhe ish redaktori i bashkë-poezisë së Paris Review. Ai mori Çmimin Pulitzer për Poezinë në 1990 për Botën nuk Mbaron, dhe ishte një finalist i Çmimit Pulitzer në 1986 për poezitë e zgjedhura, 1963-1983 dhe në 1987 për Blues të Pafund. Ai u emërua Konsulent i pesëmbëdhjetë laureat i Poeteve në Poezi në Bibliotekën e Kongresit në 2007.
ANTURAZHI IM I PAVOLITSHËM
Asnjëherë nuk jemi prezantuar zyrtarisht.
Nuk e kisha idenë se sa vetë ishin ata.
Ishte si një anturazh i denjë
I engjëjve dhe demonëve vendas
që i kisha takuar edhe më parë
pastaj në pjesën më të madhe u harruan.
Në momente rreziku u dukën më pak.
Ku u zhdukën të gjithë?
Një natë i thashë një krimineli
I cili më vuri një thikë në fyt,
por edhe ai i trembur ishte
dhe më la të shkoja pa fjalë.
I çorroditur, i frikësuar
duke menduar për vetminë e tij,
si të hapte një libër për fëmijët –
duke pasur asgjë më të mirë për të bërë veç-të lexonte yjet,
që mund ta lejonin të kalonte shekujt
për të arritur gjer te ne në një shkëlqim drite.
CLARIBEL ALEGRÍA
Marianne Craig Moore (15 nëntor 1887 – 5 shkurt 1972) ishte një poete, kritike, përkthyese dhe redaktore moderniste amerikane. Poezia e saj vlerësohet për risi formale, diktim të saktë, ironi dhe zgjuarsi.
PAGJUMËSI
Mendja ime nuk ndalet
për të grumbulluar mbeturina
të cilët pushtojnë
poezinë time
universin tim
dhe s’më lenë
të fle gjumë
Si i bëhet
për t’i shuar
për të larë mendjen
dhe t’i kthehet paqes?
Ai nuk mund të qajë
as të lutet
madje as ti.
Është koha për të emigruar
të ngatërrohem me tokën
dhe të shpërbëhem.
Përktheu: Faslli Haliti
