DISA POEZI TË PABOTUARA TË POETES . N I K A . T U R B I N A

N I K A . T U R B I N A
Jaltë, Ukrainë 17.12.1974
Moskë, Rusi 05.11.2002

Nika Giorgievna Turbina lindi, më 17 dhjetor 1974 në Jaltë.
Ajo filloi të shkruajë poezi shumë herët, në moshën 3 vjeçe. Në moshën 8 vjeçe zbulohet nga shkrimtari Semyonov Giulian. Dhe në vitin 1984, kur ajo ishte 10 vjeçe, botoi librin e saj të parë “Fletorja e shënimeve” (edhe italisht) me një parathënie nga Jevgeni Yevtushenko.

1. PESHKU I ARTË

E gënjyen peshkun e vogël të artë:
të gjitha dhuratat e tij i ktheva.
Deri dhe fjalët e thëna prej tij
për dashurinë
ia dhashë mbrapsht:
një fillim i hidhur …
Sepse pastaj, përsëri
nga buza e një gremine
duke u lutur me sytë e tyre
mos presim një fjalë prej nesh ?

Itali – Jaltë 1985

2. ERËRAT E FTOHTA SJELLIN LODHJE

U lodhën erërat e ftohta.
E vunë Krishtin mbi kryq në mes të oborrit.
Shkojnë andej këtej si derrkuca të egër,fëmijët
mbi një bar të thatë që nuk është i tokës së tyre.

Një fshesar fshin trotuaret.
Nuk ka më dritë në llambën e natës.
Gjaku i humbi kujtesës, pika, pika
nuk ka prej kohësh më asnjë ngjyrë.

3. MË MUNDUAN FJALËT E REJA

Më munduan fjalët e reja.
Aty këtu harroj ndonjë shkronjë,
aty këtu mungon një theks.
U mburra gjatë
Për ato që kam harruar.
Kaq e lehtë qenka për ta thënë
Koha më dhuron vlerën e saj
– që është Dashuria –
në profecinë e heshtjes.

4. DIÇKA KA BËRË NJË KREPË NË KËTË HESHTJE FINALE

Kërcet diçka në këtë botë të rreme.
Jeta rrjedh me vrull nëpër tuba.
…Si një rrëke ngutëse,
bie nga ballkoni
mburret që e ka bërë ai
si dëshmitar i historisë së “Krijimit” …
Dikush, kalimthi, e ndihmon pak:
Rastësisht unë lexoj vargjet
Që më kushtoheshin mua,
mendime të guximshme të mbyllura në rima,
mezi duke prekur fjalët,
pastaj? arsyetoi guximshëm, me inteligjencë mbi jetën
në trazirat e thella, përshëndetje familjare.
Ai skicoi në një na qelqe e dritares
fatin tim,
një djalë ngjyrash,
që lahet me lot të kripura.
Përzjeva dhe unë
jetën gjatë tubave, duke u ngutur në një rrjedhë uji.

5. FJALA E ERRËT

Çfarë gjëje tjetër nëse jo plasat
midis emrave dhe sendeve?

Vakumi krijohet vetë,
bota ndan pjesët
-qëndrojnë mbi linjat e zjarrit.

Ti në plagë vë fjalët,
në yllin e verbër të nostalgjisë.

Kështu është frymëmarrja e gurëve,
kështu rënia e të vdekurve
mbi lotin e zi.

6. NËN NJË TJETËR QIELL

Janë retë e ardhura nga një tjetër qiell
ndizen të lehta deri këtu,
por babai im, nëna ime janë të vdekur tashmë,
nuk ka asnjë që ka dijeni për mua atje poshtë.
Shpejt, shpejt do të qetësohem,
do të jem në paqe, në paqe do të jem
dhe unë vetëm në frymëmarrjen e ëmbël të nje pylli,
në frymën e ëmbël të një pylli
as do të dihet gjë më për mua
as do të dihet gjë më shumë për mua

Nika Turbina ishte vetëm një fëmijë, kur shkroi vargun e parë, por dhimbja që lexojmë është po ajo, e atij qe sheh botën përmes syve të një gruaje të pjekur

7. RIMA TË PRERA

Rima të prera,
fjali të prera,
pemë të prera:
rrafshuan pyllin përtokë.
Rënkimet vazhdojnë,
të dëshpëruara
degët e thyera mbyten në lot.
Por kjo nuk është gjithçka:
gjethet në flakë !
Mos e lini veten të shkruani më
vargje, ose stamponi në qiellin
që nga gjaku është i kuq
gjethen që kam përpara.
(1983)

8. JANË TË RËNDA KËTO POEZITË E MIA

“janë të rënda këto poezi të miat,
gurë të shtyrë gjatë një të përpjete.
do t’i çoj e rraskapitur
shkrepit përpjetë.
Pastaj do të bie me fytyrë në bar,
nuk do të derdh mjaft lot.
do ta gjymtoj strofën
do të plas në dënese vargu
dhe do të mbillet në pëllëmbën e dorës
me dhimbje edhe hithra.
hidhërimi i asaj dite
gjithçka do ta shndërrojë në fjalë ”

9. I BARDHË PYLLI

I bardhë, pylli.
Të bardhë sytë.
Janë të bardha gjërat që dua.
Dëshira ime prej një vajzë Dëbore,
e zvogëluar në një vizë të djegur.

10. PRIT

Prit,
i ndez unë dritat
gjatë tatëpjetës
që të përpinë
në errësirë

11. A MUND TA DËGJONI SHIUN ME GISHTAT TUAJ

A jeni në gjendje për të dëgjuar të shiut me gishtat tuaj?
Është e lehtë!
Prekni me dorë lëkurën e një pemë,
do të dridhet nën gishtat tuaj,
si një kalë i lagur.
Prek me dorë natën
qelqin e dritares.
E dëgjoni?
Trembet shiu,
por nga pikat e lagështa
duhet të më mbroni ju
dhe unë përmes qelqit
do të përkëdhel pikat e shiut me gishtat tuaj.
Shiu!
Dera!
Dëgjo, derë
Lermë të dal!
Rruga rezonon nëpër përrenj.
Dua ta dëgjoj shiun me gishta
Që të mund të shkruaj pastaj muzikë.

NIKA TURBINA POETESHA FËMIJË PA MOSHË

nga ELENA FRONTALONI

Federic Frderiçi përzgjedh dhe përkthen disa poezi nga libri “Rruga e Erës” të Nika Turbinës: lindur në vitin 1974 në Jaltë, ngjarje letrare e vitit 1985, bebja e syrit e Jevgeni Yevtushenkos interpretuesit të apasionuar dhe pak llasticë prej vargjeve të saj, e cila vdiq në vitin 2002, pas një periudhe të çoroditjes ekzistenciale dhe një fluturim nga kati i pestë i shtëpisë së saj në Moskë.

Tragjike dhe e fshehtë e rënduar me mistifikime dhe automistifikime, jeta e kësaj fëmije poeteshë. Si dhe e shkëlqyer, pa moshë, vargjet e saj. Në këtë aspekt, zgjedhja e Federikut është e drejtuar mirë. Ai merr momentet më të mira të një korpusi të shkurtër, por e bërë me tekste, gati gjithmonë shembullore, dhe njëherësh sugjeron evolucionin e historisë së vogël poetike të Nika Turbinës: nga vargjet e viteve tetëdhjetë, të cilët presin dhe rrahin këmbët (Shi, natë, Një dritare e thyer . / Dhe cifla xhami në ajër, / si gjethe që nuk bien nga era, 1981), me ato të shkruara pas vitit 1990, më me shumë lëvizje dhe nazike, e dominuar nga një tregim pothuajse, si përdredhje majoshe mbyll vëllimin (“Kërcet diçka në këtë botë të rreme. Jeta kullon me shpejtësi në tubat. / … Si një rrjedh e uji, duke e ekzagjeruar, bie nga ballkoni krenohet që e bëri atë një dëshmitar / në historinë e” Krijimit “… / Një, kalimthi, i jep një dorë / Rastësisht ka lexuar vargje për mua. […] Unë përzjej veten time / përgjatë tubit / duke u ngutur në një rrjedh uji”).

Shpërblimet e besnikërisë janë ende në evolucion. Brenda secilit varg shkëlqen në fakt dhimbja e mundshme e braktisjes së bashku me atë, natyrisht, robërisë, identifikimit të shkruarit fjalë me të ekzistuarit për të tjerët, kombinim vdekjeprurës dhe një “kafaz i hijshëm,” i mua lirikes, bërë zog ([ Sa e vështirë është koha), 1983). E mrekullueshme, turbulluese poezia dedikuar Jevtushenkos (“Ju – udhërrëfyesi / unë -. Një plak i verbër / Ti – kontrolluesi, / unë – nuk kam biletë / Dhe pyetja ime / nuk ka përgjigje / Dhe shkeli në tokë. / mbeturinat e miqve / Ti -.një zë njerëzor / Unë -. nje varg që harrohet “, 1983). Vendimtare sistemi mendjelehtësi-peshë, fluturim-përplasje që zvarritet në çdo faqe, deri për të vendosur mbi organizimin, gjithmonë optimist dhe gjithmonë varg i gjymtuar: (“Janë të rënda këto poezitë e mia / gurë të shtyrë përgjatë një të përpjete. / Do t’i sjellë e rraskapitur /mbi shkëmb “(1981), ose: (” Do ta mbroj me shpatullën time / në peshën e ditës, do t’ju lë bilbilin. / Do t’ju lë vetëm natën /me çfarë tjetër unë mund t’ju vij në ndihmë? Nëse e doni, po ju dorëzoj zemrën, / dhe pse ajo është e ndarë më dysh nga fati. / Dhe do të vdesë para agimit / edhe shumë kohë, por ju e keni humbur bilbilin, ju ka ikur në ëndërr “(1983).

Dyshimi i një qarku të shkurtër midis paraqitjes së vetë-përfaqësimit të ardhshëm, ndërmjet shkrimit dhe fatit, bëhet në ndonjë rast, më shumë se legjitime. Por qarku i shkurtër është një zgjedhje, nëse fiktiviteti i faqes paraprin ngjarjen ekzistenciale. Dhe në faqe, në fakt, rezulton e sulmuar dhe së brendëshmi e dyfishta ( ”do të shkëpus pasqyrën, / e kam thyer unë. / Është brenda meje reflektimi i saj, “Sozia”, 1983), gënjehet ai që lexon për t’i lënë në dorë” Sekretin / të ati që vetëm unë e njoh “(Ju kam shtrirë gënjeshtrën, 1983); i kërkohet ndihmë natyrës për ta njohur më në fund kartën e ndezur, e gjakosur (” rima të prera / fraza të prera, / pemë të prera: / kanë rrëzuar poshtë pyllin . […] Mos shkruani më, / vargje, ose ngulituni në qiell. / Është e kuqe prej gjakut / fleta që kam përpara”, 1983).

Plot gjëra, pra dhe plot metaforat, kjo poezi: ku uni kridhet dhe ngatërron objektet më të larmishme. Së fundi duke e lënë lexuesin tani për të parë se si i ka nënkuptuar ai. Se duke mos u gjendur në ballë të vuajtjes së pafuqishme e cila gjithashtu shkëlqen nga këto vargje, por më tepër brenda recitimit të një aktori të bukur. Një Promete as i trishtuar as i lumtur, që shtriga, e prangos në shkëmb në vend të tij, pastaj zvogëlohet, dhe zhduket me ngut, (“Unë jam një kukull e thyer. / Harruan të më vënë / një zemër në gjoks. / Dhe në errësirë, në një kënd, të kotë, / të braktisur. / Dhe si një kukull thyer / në mëngjes kam dëgjuar / pëshpërimat e një ëndrre: “Fli, thesar, fli / dhe do të fluturojnë vitet / dhe kur ti të zgjohesh / do të duan të të marrin në krahë, / të të tundin për të luajtur, dhe / dhe do të gjejë pulsin e saj / zemra. ” Është e dridhshme të presësh vetëm. ”

Pasi pate parë filmin dhe lexuar poezitë, nuk do të kishe nevojë të shtoje gjë tjetër më shumë për biografinë personale të kësaj autoreje të jashtëzakonshme dhe me zhvillim të parakohshëm, nuk e errëson të paerrësueshmen.

* * *

Nika Giorgievna Turbina lindi, më 17 dhjetor 1974 në Jaltë.
Ajo filloi të shkruajë poezi shumë herët, në moshën 3 vjeçe. Në moshën 8 vjeçe zbulohet nga shkrimtari Semyonov Giulian. Dhe në vitin 1984, kur ajo ishte 10 vjeçe, botoi librin e saj të parë “Fletorja e shënimeve” (edhe italisht) me një parathënie nga Jevgeni Yevtushenko.
Poezitë e saj janë përkthyer dhe botuar në 12 vende të botës.

Ajo studion për kinematografi në Moskë, martohet.
Do të vdesë më 11 maji 2002 në moshën 27 vjet, duke u hedhur nga dritarja e katit të pestë. Duke tentuar vetëvrasje tashmë në shpatulla, ky qëllim do të mbetej përgjithmonë i fshehur në mister.
Ajo ka thënë: “Gjithçka që duhej, këtë e kam thënë që fëmijë, në poezitë e mia, unë kisha. S’kishte nevojë që unë të bëhesha grua“.

Përgatiti e përktheu: Faslli Haliti