Kompleksi i Inferioritetit të Islamit

Muslimanët duke qarë si Elvis Naçi – ilustrim

Marrë nga: https://www.jihadwatch.org/2019/09/islams-inferiority-complex
dhe nga blogu personal i Mateen Elass:
https://mateenelass.wordpress.com/2019/09/20/islams-inferiority-complex/

Përktheu dhe përshtati në shqip: Arben Çokaj

Islami, që nga fillimi i tij, ka vuajtur nga një kompleks serioz inferioriteti.

Muhamedi si një profet aspirues në qytetin e tij të Mekës, u përpoq për dymbëdhjetë vjet për të bindur bashkëqytetarët e tij, se ata duhet të hiqnin dorë nga politeizmi dhe të përkuleshin para sundimit Sovran të All’ahut. Në kohën kur durimi i fisit të tij kishte mbaruar dhe ai më në fund ishte dëbuar nga Meka, në vitin 622 pas Krishtit, profeti kopjues kishte tërhequr një numër relativisht të vogël të të kthyerve nga njerëzit e qytetit të tij, dhe numri i të mashtruarve prej tij po rritej gjithnjë e më i zëshëm.

Muhamedi kishte shpresuar të fitonte mbështetje për pretendimet e tij fetare dhe statura e tij nga monoteistët e tjerë kryesorë të rajonit, fiset hebraike dhe të krishtera, të njohura si “njerëz të librit [d.m.th., Bibla]”. Ai madje i përfshiu në tregimet e tij të predikimit. kishte zgjedhur të dëgjonte traditat gojore në lidhje me personazhet biblike. Sidoqoftë, ndërsa Judenjtë dhe të Krishterët mësuan më shumë nga pretendimet e tij madhështore dhe mësimet eksentrike, ata arritën në përfundim se ai nuk ishte një profet i dërguar nga Zoti i shpalljeve të tyre.

I refuzuar nga njerëzit politeistë të Mekës dhe nga fiset monoteiste në Arabinë Perëndimore, Muhamedi e ktheu zemërimin e tij në rritje drejt tyre. Predikimet e tij u bënë më antagoniste dhe mbrojtëse, me All’ahun duke u zotuar për zjarr kundër kundërshtarëve të profetit dhe duke përhapur egon e Muhamedit në të njëjtën kohë. Brenda komunitetit të tij të besimtarëve, vullneti i tij ishte i padisponueshëm, madje All’ahu dukej i etur për të bërë ofertat e tij, duke i siguruar atij bashkëshorte dhe gra të vjedhura dhe vetëshërbyese.

Muhamedi doli të ishte mjaft i hollë, gjë që nuk është e pazakontë për ata me një kompleks inferioriteti. Kur kundërshtarët e përqeshnin me shaka të papërpunuara ose këngë të parëndësishme, ai u ofendua. Sidoqoftë, profeti ishte rrethuar nga adhuruesit, që ishin të gatshëm të ‘vrisnin dhe të vriteshin‘ në shërbimin e tij (shih Kuranin 9.111), dhe Muhamedi nuk ishte më i lartë se i donte ata për të vrarë ata që kishin plagosur egon e tij.

Po kështu, edhe sot, ata që tallen me profetin, ose Kur’anin e tij, ose që blasfemojnë kundër All’ahut, kryejnë një vepër kapitale, sipas ligjit islam, dhe ekzekutohen aty ku është zbatuar plotësisht Sheriati. Cila fe tjetër kërkon dënim me vdekje për ata që bëjnë qejf ose vizatojnë foto të parëndësishme të themeluesit të saj? Ata që e shohin kritikën (madje kritikën e bazuar) edhe të patolerueshme dhe kërkojnë ta zhdukin atë një herë e përgjithmonë, zakonisht tërhiqen nga një ndjenjë inferioriteti. Nuk është për t’u habitur që vitet e fundit OIC (Organizata e Bashkëpunimit Islamik) ka bllokuar Kombet e Bashkuara me kërkesa, që organi rregullator botëror të ndalojë çdo ligjëratë, që mund të konsiderohet si “islamofobike”. Një kompleks inferioriteti frikëson lirinë e fjalës.

Kur bashkësia islame nuk mund t’i detyrojë të tjerët të mbyllin kundërshtarët e saj, përgjigja e saj nuk është zakonisht një angazhim me kritikë, por përkundrazi kthimi i një veshi të shurdhër dhe thirrja në rritje e “All’ahu akbar” – “Zoti ynë është më i madh se zoti juaj.” Ky është thjesht një intensifikim fetar i hapësirave të kopshtit të shkollës, që përfundojnë me, “Oh po? Epo, babai im mund ta rrahë babanë tënd,” i ndjekur me gishta të mbërthyer në vesh, në mënyrë që të mos dëgjojë më kundërshtimet e dikujt.

Islami zbulon kompleksin e tij të inferioritetit, sa herë që muslimanët apostatizohen publikisht nga besimi. Asnjë fe nuk i pëlqen të humbasë adhuruesit, por vetëm Islami bën kërcënime me vdekje, për t’i mbajtur anëtarët që të mos largohen. Nuk mund të pranojë se ish-muslimanët e konsiderojnë Islamin të pavërtetë dhe të pashpirt, dhe as nuk dëshiron të bashkëjetojë me mosbesimtarë të tillë. Përkundrazi, Sheriati e urdhëron ekzekutimin e atyre, që largohen nga besimi, duke shpresuar se nga imponimi i frikës të shuajë përhapjen e dyshimit midis masave të tij.

Në anën tjetër të spektrit, nëse dhe kur një kafir i famshëm (i pafe) vendos të bëhet musliman, një lajm i tillë trumbetohet larg dhe gjerë nga propagandistët islamikë, si provë e pretendimeve të Islamit. Sasia e energjisë kushtuar përpjekjeve të tilla në botën muslimane ngjall zhvillime të ngjashme në fetë e tjera. Dikush pyet veten nëse një tifoz i tillë është i drejtuar më shumë drejt mbrojtjes së moralit të egër të komunitetit musliman sesa të mirëpritjes së një konvertimi të ri në mes të tij.

Po kështu, përdorimi i forcës për të detyruar jobesimtarët për të përvetësuar Islamin, ose duke mos ditur atë, për t’i detyruar ata të jetojnë si dhimmis (anëtarët e klasës së tretë të shoqërisë islame) tradhton frikën e bezdisshme që Islami në vetvete nuk mund të qëndrojë në tregun e ideve falas. Rregullat e miratuara për dhimmijtë legalizojnë statusin e tyre si ato inferiore ndaj muslimanëve, në mënyrë që bota muslimane të mund të vazhdojë të maskojë papërshtatjet e saj shqetësuese, duke treguar zërin e zbatuar të armiqve të saj.

Por askund nuk është më i dukshëm kompleksi i inferioritetit të Islamit sesa në konkurrencën e tij e pafund me ungjillin e krishterë. Muhamedi nuk mund ta merrte staturën e dhënë Jezuit brenda Testamentit të Ri dhe në jetën e dishepujve të krishterë, kështu që ai duhej të zvogëlojë rolin e Jezusit në mësimet e tij Kur’anike. Jezusi nuk mund të ishte hyjnor; ai nuk mund të ishte Biri i Perëndisë; ai nuk mund të ishte Shpëtimtari i botës; ai nuk mund të ngrihej nga të vdekurit dhe të ngjitej në parajsë, për t’u ulur në të djathtën e Atit. Në fakt, ai nuk mund të ishte më i madh se vetë Muhamedi, apo edhe i barabarti i tij. Ai ishte vetëm një profet, ndoshta një i shkëlqyeshëm, por Muhamedi ishte i fundit dhe më i madhi nga të gjithë.

Dhe mesazhi i Kur’anit nuk mund të ishte inferior ndaj atij të ungjillit. Për ta parandaluar këtë, Muhamedi pohoi se mesazhi i vërtetë i Jezusit nuk ishte askush tjetër përveç asaj që All’ahu i kishte dhënë atij – të paralajmëronte njerëzimin për gjykimin e ardhshëm të All’ahut xhelushan, nëse qeniet njerëzore nuk pranojnë të përkulen para të Plotfuqishmit si skllevër të bindur. Sidoqoftë, në vitet që nga vdekja e Muhamedit, muslimanët në të vërtetë kanë pasur mundësi ta krahasojnë Testamentin e Ri me Kur’anin, në procesin e të cilit ata kanë zbuluar se mesazhi i një Zoti të dashurisë eklipson sigurisht atë të një Zoti të hakmarrjes. Kështu që apologët muslimanë sot kërkojnë të rimarrin mësimet e Kur’anit për të imituar sa më shumë atë të ungjillit.

Testamenti i Ri shpall se Zoti i do mëkatarët dhe e dërgoi Birin e Tij në botë për të shpëtuar ata, që përndryshe do të vdisnin në mëkatet e tyre. Jezusi kaloi pjesën më të madhe të shërbimit të tij tokësor midis atyre që konsiderohen të padenjë në sytë e elitave fetare. Testamenti i Ri shpall se Zoti i do mëkatarët dhe e dërgoi Birin e Tij në botë për të shpëtuar ata, që përndryshe do të vdisnin në mëkatet e tyre. Apostulli Pal përmblodhi zemrën e Zotit me këto fjalë: “Zoti tregon dashurinë e tij për ne në atë, që ndërsa ne ende ishim mëkatarë, Krishti vdiq për ne” (Romakëve 5: 8). Dashuria e tij është personale dhe e pafund, një intimitet me shpirtin e njeriut më të thellë sesa mund të gjendet në çdo marrëdhënie tjetër. Kjo e vërtetë tregon pse ungjilli ka urdhëruar një përgjigje kaq të mrekullueshme nga raca njerëzore nga shpallja e saj e parë deri më tani.

Apologët muslimanë e dinë këtë, dhe gjithashtu e dinë se Kur’ani nuk përmban asnjë mesazh të tillë. Zoti i Islamit nuk është një Zot, që i do mëkatarët personalisht dhe intimisht. All’ahu nuk e ka sakrifikuar veten në asnjë mënyrë për të pastruar mëkatet e krijimit të tij rebel. Ai mbetet i larguar nga krijimi i tij, duke paralajmëruar të pabindurin për torturat e afërta të ferrit dhe duke i premtuar të bindurit kënaqësitë sensuale të parajsës (që ia ndalon në tokë). Por një mesazh frike nuk është aq bindës sa një mesazh dashurie, kështu që apologët e krehin Kur’anin për çdo shenjë të dashurisë së All’ahut. Rezultatet nuk janë inkurajuese.

Dyzet e dy herë Kur’ani flet për All’ahun në lidhje me dashurinë. Fatkeqësisht, mbi gjysma e këtyre rasteve (njëzet e tre për të qenë e saktë) i referohen asaj që All’ahu nuk do. Për shembull, ai nuk i do ata që bëjnë gabim, që bëjnë korrupsion në tokë, që kundërshtojnë Islamin, që nuk janë zemërgjerë, të cilët janë arrogantë, harxhues, të pabesë, kriminelë etj. Nëntëdhjetë dukuritë e tjera përshkruajnë ata, që All’ahu i do shumë: ata që bëjnë mirë, që janë të drejtë, që e duan profetin e tij, që luftojnë (xhihad) për kauzën e tij, të cilët janë të pastër dhe të pastruar (duke mbajtur ligjet rituale), etj. Dashuria e All’ahut është një përgjigje për ata që “kanë arritje“, dhe ajo përjetohet jo në aspektin e intimitetit personal, por përmes bollëkut të shpërblimeve në këtë jetë dhe në tjetrën.

Sidoqoftë, i nxitur nga një ndjenjë e pamjaftueshmërisë teologjike, apologët muslimanë kërkojnë fragmente e zbulesa për të mbushur atë që mungon, dhe disa paraqesin një tekst Kur’anik, i cili duket se tregon premtime për sa i përket intimitetit dhe dashurisë hyjnore. Gjetur në Sura 50:16, komentatorët triumfalë dyllosin me elokuencë në lidhje me mënyrën se si fjalët e All’ahut zbulojnë se ai është më afër nesh, sesa mund ta imagjinojmë ndonjëherë:

“Dhe ne e kemi krijuar tashmë njeriun dhe e dimë se çfarë i pëshpërit shpirti, dhe Ne jemi më afër tij se vena e [tij] e qafës (jugulare)…”

Këtu është prova, thonë ata, se All’ahu me të vërtetë na do personalisht dhe intimisht. Kur’ani përputhet me Testamentin e Ri në “lajmin e tij të mirë”.

Por pas inspektimit më të afërt, kjo nuk është aspak ajo që thuhet në këtë pasazh. I gjithë konteksti i këtij kapitulli merret me ata që kanë zbardhur hundët e tyre tek All’ahu përkundër të gjitha shenjave, që ai u ka dhënë atyre në krijimin e fuqisë dhe mirësisë së tij. Ai i paralajmëron ata se ata nuk mund t’i fshehin mendimet dhe veprimet e tyre prej tij. Në të vërtetë, ai është më afër skllevërve, që ai krijoi sesa venat e tyre jugulare (ato enët e gjakut, të cilat kur thyhen e kullojnë shpejt jetën nga trupi).

Larg pretendimit se afërsia e All’ahut nënkupton dashurinë e tij personale për njerëzit, ky ajet deklaron se All’ahu po i shikon nga afër jetën e robërve të tij dhe asgjë nuk i shpëton njoftimit të tij. Gjykimi do të përmbushet në përputhje me rrethanat. Dy ajetet e ardhshme (50: 17-18) sqarojnë edhe më tej se çfarë përfshin kjo afërsi e All’ahut – nuk është prania e tij personale, por dy engjëjt regjistrues, që ai i ka dërguar për t’u ulur, një në shpatullën e djathtë, për të regjistruar çdo veprim të mirë dhe tjetri në të majtë, për të regjistruar çdo vepër të keqe:

Kur të dy marrësit e marrin, ulur në të djathtë dhe në të majtë. Njeriu nuk shqipton asnjë fjalë, përveç se me të është një vëzhgues i përgatitur [për të regjistruar].

Nuk ka dashuri, hir apo mëshirë në këtë kapitull Kur’anik. Përkundrazi, ne e gjejmë paralajmërimin e trishtueshëm, se asnjë mendim i keq apo vepër nuk do të kalojë në njoftimin e All’ahut. Ai do të ndëshkojë plotësisht ata që nuk i binden, dhe do t’i shpërblejë me parajsë ata që i binden sa duhet. Por, natyrisht, askush nuk i bindet All’ahut në mënyrë të përsosur – madje Muhamedit iu dha urdhër katër herë në Kur’an, që të pendohej për mëkatet e veta, dhe traditat e hadithit tregojnë, që profeti duke i lutur pasuesit e tij të luten për të, që në Ditën e Gjykimit të tij do të gjendej i denjë.

Pra, ideja se All’ahu është më afër nesh se sa vena jonë jugulare (të cilat, xhihadët janë gjithnjë të etur për t’ua prerë me goditjen e qafës së jobesimtarëve, si shenjë e gjykimit përfundimtar të Allahut) mezi përcjell idenë se zoti i Islamit ka një zemër të mbushur me dashuri ndaj mëkatarëve. Në të vërtetë, është krejt e kundërta: All’ahu vëzhgon me një sy shqiponjë, për çdo rrëshqitje midis skllevërve të tij, dhe shpata e tij është gati për çdo moment, për t’i mashtruar ata, që nuk e pëlqejnë atë, në një përjetësi të pjekjes në ferr.

Dikush mund të pyesë pse dikush do të qëndronte brenda një feje të tillë të shtrëngimit të brendshëm dhe tiranisë së jashtme? Përgjigja për shumicën, besoj, është se ata nuk dinë më mirë. Ata janë rritur në shoqëritë që i bllokuan ata në mënyrë efektive nga ekspozimi ndaj çdo botëkuptimi tjetër përveç Islamit, dhe në të njëjtën kohë, feja e tyre u ka thënë atyre se ata janë më të mirët nga të gjithë popujt, që All’ahu i ka vendosur ndonjëherë në tokë (Kur’an 3:110) dhe se jomuslimanët janë më të këqijtë nga të gjitha krijesat përpara Zotit të tyre (98:6). Mosbesimi ndaj ndyrësisë së supozuar të kuffarit (pabesimtarit) bën që ata të shmangin çdo gjë joslamike, dhe frika nga dënimi me vdekje për apostazinë, i mban ata të përputhen me kohë brenda burgut të menduar të ortodoksisë së Sheriatit.

Por gjysmë shekulli i fundit tregon se kohërat po ndryshojnë. Efektet e globalizmit, media sociale dhe interneti kanë depërtuar nëpër barrikadat e indoktrinimit islam. Myslimanët janë më të lirë se kurrë më parë, për të eksploruar botëkuptime të tjera, për të bashkëvepruar me të pabesët dhe për të zbuluar, se ata nuk janë aspak më të këqijtë e krijesave (jo më shumë se janë muslimanët), dhe sigurisht që bashkësia muslimane nuk është, sipas kaq shumë standardeve të matjes, më e mira e të gjithë popujve.

Sot mijëra muslimanë po e lënë Islamin për të gjitha llojet e opsioneve të tjera – duke u kthyer në ateizëm, duke u bërë të krishterë, duke u zhytur në hedonizëm sekular. Çfarëdo që kap interesin e tyre, siguron një nxitje të mjaftueshme, për ta për të jetuar Islamin dhe kompleksin e inferioritetit, nën të cilin u munduan për kaq kohë, dhe të kënaqen në lirinë, që ata tani kanë zbuluar, duke lënë mënjanë xhaketën e drejtpërdrejtë të një feje, ku All’ahu është më afër sesa vena jugulare.

Le të rritet fisi i tyre!