Pavlo N. Koka
Thoma Duka · 30 gusht 2019
Një djalosh nga Lumi i Vlorës
Erdhi ushtar në Dhërmi
Një repart poshtë Palasës
Në Dhrale në këmbësori
I pëlqeu vendi shumë
Klima e mirë buzë detit
U shëndosh u zbukurua
Afër detit, afër mbretit
Ç’do të diel mbas shërbimit
Dilte lartë në Palasë
Mësoi rrugët e fshatit
Edhe hallet e ndynjasë
Një të diel në mes të fshatit
Tek po shkonte në dyqan
Pa një vajzë simpatike
Ishte vetëm me mamanë
Dy tre herë e kishte parë
Kishte qënë e shoqëruar
I mësoi dhe shtëpinë
Vajza e kishte kuptuar
Sa herë dilte nga shtëpia
Ushtari i shkretë e përgjonte
U mundua poshtë e lartë
Vendosi që ta takonte
Edhe vajzës i pëlqente
Me ushtarin të takohej
Ajo vetë nuk e tregonte
Digjej brënda përvëlohej
Një pasditedite ditë e shtunë
Dielli sa perëndoi
Mes ullinjve kur po kthehej
I preu rrugën e takoi
Kam tre muaj nuk flë gjumë
Poshtë e lartë u gajasa
Unë të dua më pëlqeve
Moj sorkadhe nga Palasa
Po të flas me dorë në zemër
Edhe unë jam djalë fshati
Dashurinë këtu e gjeta
Lind atje ku e do fati
Të jap fjalën se të dua
Vajza s’fliste e dëgjonte
Dashuria e ushtarit
Kishte ditë që e mundonte
Djali skuqur në fytyrë
I dha dorën u afrua
Mendohu dhe më kthe përgjigje
Më shikon dhe fjalë nuk thua
Fjalët unë si kam të gjata
Besoj se më ke kuptuar
Po nxitoj se kam shërbim
E shikoj që jam vonuar
Vinte ora e shërbimit
Ecte shpjet duke vrapuar
Ç’do t’i thoshte komandatit
Një gënjeshtër do sajuar
Komandati i repartit
Ushtarin e kishte kuptuar
I kërkonte liridalje
Në Palasë qe dashuruar
Sillej mirë dhe qe i bindur
Nuk përtonte s’bënte fjalë
Komandati ja shpërblente
I jepte leje për të daë
E takonte ç’do të diel
Ushtari u fut në halle
Dhjetë muaj dashuri
Nën ullinj dhe portokalle
I thotë vajza si do bëjmë
Na ka parë një fshat i tërë
Prit sa të mbaroj ushtrinë
Me të parë e me të bërë
I dha fjalën porsi burrë
Menjëherë sa të lirohej
Do të vinte me të jatin
Ta kërkonte të martohej
Në shtëpi vajza kish thënë
Me një djalë jam dashuruar
Eshtë ushtar nga Labëria
I ati e kishte kundërshtuar
Kur e mori vesh ushtari
Si t’ja bëj gjeti belanë
Vajzën s’donin ta martonin
Me ushtar me mysliman
Mblidhni mëndjen do tu thuash
Nuk do iki nga Palasa
Do ndërtoj dhe një kasolle
Me ca hunj e ca dërrasa
Ushtari nga Labëria
Djalë punëtor dhe sedërtar
I vendosur do martohej
Pa dasmorë e pa kumbarë
Dhe një ditë kur u lirua
E bindi me marifet
E rrëmbeu pa u thënë
Pa shpenzime dhe siklete
Dhe atje në fshat të djalit
Pleq e plaka me poture
Hapën fjalë e përgojonin
Ka rëmbyer një kaure
Dononin s’doninin të dy palët
Djalë e vajzë nuk i dënuan
Myslimanë dhe kaurë
Bën kryshqi dhe u miqësuan
Koha ecën dhe lë mbrapa
Zakone dhe paragjykime
Të gjithë njerzit dashuria
I afron dhe s’bën dallime
Kanë kalaur vite shumë
Kur nisi kjo histori
Sot ushtari i dashuruar
Eshtë baba me tre fëmi
Kur vete në fshat të gruas
Vetë i pestë marshalla
Fisi i gruas e ngacmon
Ai qesh e bën shaka
Unë fshatar me tetë klasa
Dhjetë muaj u gajasa
Dhashë e mora gjer sa plasa
Mora grua nga Palasa.
