Ismet TAHIRAJ
HIJA NA MERR NË HIJE
Hija që nën te jam më ka përthekuar duarë e këmbë
Një gjallëri e fortë, krejt e tharë taze, hiç bajat
Katruvë pa ujë, thatë, zjarrmi e përdalurë kalk
Kokë derr ne më thënçin fatmjerë
Udha ka tregusin e saj përfekt, fyti lëmek
Shurrë shkëlqyese e kërmillit, direkt.
Pastaj kur bitisim udhën dihasim – s’ia gjëjmi fundin
I lëvarim veshtë, kryeulurë rrimi në shesh.
Hija që na i ka përthekuar fjalët, arsyet, dritat e qarta
Mendimet, e më një kafshore buke-tebdil na i bënë tejqyrat
Po jemi profesionist tepër të zotët, llomotitës, e kudo
Kafeneve, sokaqeve, truma zogjësh. E koha fshehët në kosmos.
Lëre të bëjë si te duan vet,
ne cakun tonë-në llagemin e huaj
Këmbët diçka si kosë po na i pretë,
as gjëja në bebëza te fatit na zbretë
Mulliru bluarjë e qetë të sertë.
Që moti paska tufuar kallamboqi i borxhit vet
e trazojmi këngën, e thyër e kemi poqin
Kokë kungull merr vesh hapat ec zvarr nëpër shesh,
hija nuk është pshtirërorse e minutat na i cek me kanar.
Faturë e kallamboqit pa afat e dalë, lëre se gojët tona flasin – s’ka më zagar…
PO E MATIN TOKËN…
Si gjithkund në Kosovë po e matin tokën,
nuk cenohet guri pretej tepricës e vogëla
nuk është as gjë-hiç bash as gjë
Sa një trup i mizës, në sy te gjithëve,
pa hiri ndoshta bëhët sehiri
E kur do të matet trualli i varrit tim,
ta njohë këtë biçim.
Si në kadastër komunale ku të mbjellë pezmin
ku ta ujisë i pa hise dalur kukuvriq
Po matet toka ishte e matur më saktë
kur ne shtoheshim në bashkëjetës
Si tuma bubrrecash e dukshim si pare e kuqe,
dikush ngjitej malit, dikush hynte ëmbëltorëve qytetit
Të gjithë të njejtë, barazi as kush, zagar e lepurush.
Qelepir na dilte dita, tokat po matën, si gjithkund në Kosovë,
hapësiira po zvogëlohet, trumcakët po shtohën
Udhë më shumë udhë-sa krejt ecjet e botës, lëmsh i kuotës
Një i krekosur ofshan e thotë
-unë matjet t’i pëshurrë vet këtu në mezhde jam guri.
Po matësi digjital lidhet më satelit, e jo me sepatë,
s’çanë kokën nuk i shurohen veshtë
Si kardiologjia i rradhitë vijat dhe zhurmat pshurrën nga hiçët.
Po për shtëpinë time ku është parcela,
numëri saj retë i pështjellinë, e penjtë.
Kemi prova të moçme Dhe guri i mezhdës rrenë,
s’matët toka natën po dielli po nxenë në defter
numëri lakohet Gjithçka te vona terr vjen…
NË PËRRUA TE KEQ
Në përrua të keq as gjë më shumë se risi,
as gjë më pak se llafe
Një izbë shtëpi, kërsheri, për seri,
për sy, midis gjetheve te malit samar i kalit
Fati sjell broçkulla aty shkarkohet djali
e i moshuari nga epshi e sperma,
mes gjetheve mes degëve të përdala.
Përroi i keq është tepër i art fokëkuqe,
syzeza, pikë dardha nën dardha,
ah dil o shpirt, po kofshe te bardha
Currilat e përrnjëve cucërrohën,
ninulla shtrati, badivokja te kasapi –
mëshoj djal deri të lëshon takati
Dielli bie në kokë e s’njehë orë,
hija se njehë sahatin
Si ne samar kali mes fletësh përralltari
dhe në humbësh kokën, dije te ka shituar djalli, por se mbari
Ec e gjej currilat kur thahët nga boa damari…
