SPAK nuk ka për të qenë asnjëherë, për të luftuar krimin. Eshtë një iluzion, që po gënjen shqiptarët. Kjo për faktin se prokurorët nuk janë në nivelin e Borselinos. Kurrë nuk kam dyshuar për këtë. – Mirela Cela Jorgo, FB
Saverio Lodato
Lëreni të prehet i qetë të shkretin Paolo Borsellino, i cili vdiq nga një marrëveshje e pistë. Pas njëzet e shtatë vjetësh, ne ende pyesim veten pse dhe në ç’rrethana ndodhi masakra e rrugës “Amelio”, shumë më e paralajmëruar se tjetra, ajo e Capaci-t, vetëm 57 ditë më parë.
Disa ende duan të festojnë. Por çfarë mund të festosh? Disave ende ua ka ënda të bëjnë dallime delikate, nuk vdiq për këtë, vdiq për këtë, shkaku duhet kërkuar në majë, nuk duhet të kërkohet në drejtim të rrymës …
Çfarë dallimi duan të bëjnë? Ishte mafia, vetëm. Jo, ishte mafia së bashku me dikë tjetër. Disa ende duan të përdorin gjërat e tij të këqija, ato të Paolo Borsellinos, për t’i mbyllur përfundimisht llogaritë e tyre, njëzet e shtatë vjet më vonë, me anti-mafian, të atëhershmen dhe të sotmen.
Le të përpiqemi të kuptohemi. Nëse 27 vjet më vonë, shfaqja është kjo, kjo do të thotë që dikush ende po punon për të fshehur diçka. Paolo Borsellino vdiq nga marrëveshja shtet-mafia. Ai vdiq se kishte informacion dhe duhej hequr hequr nga rruga. Madje, edhe vrasja e tij u përshpejtua. Paolo Borsellino vdiq sepse ia kishte dalë të zbulonte çelësin e asaj skeme të përgjakshme që u bë masakra e Capacit. Ai që e vrau, donte që duart e tij, duart e një hetuesi të përsosur, të lëshonin njëherë e përgjithmonë atë fije lidhëse që tashmë ishte përgjakur tepër.
Paolo Borsellino vdiq sepse duhej të vdiste. Sepse se nuk kishte zgjidhje tjetër për të hequr qafe trashëgimtarin e gjallë të Giovanni Falcone-s, i cili, vetëm për të qenë të qartë, pak ditë para asaj që ndodhi në Via D’Amelio, kishte dhënë një intervistë të fortë për disa gazetarë francezë, duke u ndalur gjatë te vila Arcore, te stallieri i Silvio Berluskonit, Vittorio Mangano (pjesëtar i Cosa Nostras dhe kujdestar i stallës së vilës Arcore në vitet ’70), dhe “kuajt” që hynin dhe dilnin nga hotelet.
Si e shpjegojnë ata, të cilët dëshirojnë ende të festojnë dhe të analizojnë faktorët dallues, faktin se Rai nuk deshi ta transmetonte atë intervistë? Paolo Borsellino, nëse do të mbetej gjallë, procesin mbi Negociatat Shtet-Mafia do ta udhëzonte vetë, tre dekada më parë. Të jeni të sigurt për këtë. Le ta kuptojnë denigruesit e gjykatës në Palermo – kryesuar nga Alfredo Montalto, gjyqtarja Stefania Brambille – që u ka dhënë karabinierëve, Antonio Subranni, Mario Mori, Giuseppe De Donno; politikanëve si Marcello Dell’Utri, dhe mafiozëve si Antonino Cinà dhe Leoluca Bagarella, dënimet që ne i dimë.
Nëse këto garanci kaq të forta nuk do të kishin asnjë bazë, rasti sensacional i axhendës së kuqe nuk do të kishte ekzistuar kurrë. Nëse do të ishte gjendur ajo axhendë, vetë masakra e rrugës “Amelio” do të ishte një vepër kriminale gjigante e papërfunduar. Le ta kthejmë përmbys këndvështrimin tonë: në qoftë se në atë axhendë do të kishte pasur detaje banale hetimore, sot ne do të kishim edhe çantën, edhe axhendën.
Giuseppe Ayala, i cili ishte kryeministër në kohën e procesit të madh gjyqësor – dhe i cili ishte ndër të parët në veprim, në fushë, në ferrin e rrugës D’Amelio – humbi, për fat të keq për të gjithë ne, një rast të madh hetimor. Ai pranoi se ka pasur në dorë ccantën, por “vetëm për një minutë”. Dhe pastaj një kalim dorë më dorë, në fund të të cilit, si me magji, çanta u zhduk. Dhe çfarë nëse, në vend të Ayala, ccanta të ketë përfunduar në duart e një kalimtar pa lidhje me ngjarjen? Si do të të kishte përfunduar e gjitha? Nuk ka prova për të kundërtën.
Sidoqoftë, i pyetur në mënyrë të përsëritur, Giuseppe Ayala, për të cilin koha ka kaluar siç kalon për të gjithë, duke shpjeguar pothuajse gjysmë duzinë versionesh të ndryshme të kësaj rrethane, u shpreh i gatshëm të japë llogari para Zotit, kur të vijë dita, duke pasur parasysh se në këtë tokë kujtesa nuk e ndihmon më, për të kujtuar se cilave duar ua besoi çantën e mosmarrëveshjes.
Ah, sikur atë ditë, Ayala të kishte bëë një shënim të vogël si referencë në të ardhmen… Dhe në vend të kësaj, ai e tregoi vetë – dhe duhet t’i besojmë për çdo gjë – ai dëgjoi një mik gazetar që e këshilloi të vraponte menjëherë në shtëpi, për të siguruar gruan dhe fëmijët e tij, duke pasur parasysh se ai nuk kishte vdekur, siç kishin sugjeruar disa, ndërsa i vdekuri ishte Borsellino. Çfarë të themi? Asgjë. Nuk ka shumë për të thënë.
Kush e di nëse Zoti i madh do të vendosë të ndihmojë Ayala-n tani, në këtë tokë, ndoshta me një blic pas ngjarjes, i cili do t’u bënte aq mirë hetimeve në Via d’Amelio. Paolo Borsellino, pra, mbetet një problem i madh edhe i vdekur, pasi ai ishte i tillë gjallë.
Dhe së fundmi, ka nga ata që vazhdojnë të ushqejnë protokollet autentike të Sionit mbi këtë temë, të përfaqësuar nga argumenti se Borsellino vdiq për shkak të kontratave. U referohemi në këtë rast të rinjve, për të cilët gjithashtu vitet kanë ecur, të burgosurit e një vizioni autistik të asaj që ndodhi, pavarësisht nga mohimet procedurale, mbeten të bindur se Paolo Borsellino nuk vdiq nga pakti mafia-shtet , por për shkak të kontratave. Zoti i ndihmoftë edhe ata.
Asnjë marrëdhënie familjare nuk na lidh me Paolo Borsellinon. Por, ne që e kemi njohur dhe vlerësuar, ndiejmë shumë dëshpërim lidhur me atë që ndodhi 27 vjet më parë. Ai nuk e meritonte.
