HUAN RAMON HIMENES
( Juan Ramon Jiménez )
Poezi dashurie
Pasion i zjarrtë dhe qetësi bashkëshortore në vargjet e një prej
poetëve më të mëdhenj spanjoll të shekullit të njëzetë.
PËRJETESI
Gruas sime
Dashuri dhe poezi çdo ditë
Henry Matisse “Nudo Blu”
1.
SHPREHJE
Gëtes
Nuk di me çfarë ta them,
sepse ende s’është krijuar
fjala ime.
2.
Pjekuria e sotme
degëz në lulëzim për të nesërmen.
Shpirti im duhet të krijojë botën përsëri
ashtu si shpirtin tim.
3.
Mençuri jepmë
emrin e saktë të gjërave!
Fjala ime
qoftë vetë gjëja e krijuar
prej shpirtit tim përsëri.
Nëpërmjet meje
shkojnë të gjithë ata që nuk i njohin gjërat;
nëpërmjet meje shkojnë të gjithë ata
që i harrojnë të gjitha gjërat;
nëpërmjet meje shkojnë të gjithë ata
që i duan gjërat…
Mençuri,
më jep emrin e saktë
edhe të gjërave të tua, dhe të tijave, dhe të mijave!
4.
Hidhe gurin e së sotmes,
harroje dhe fli .
Po qe dritë do ta gjesh nesër,
në agim, bëhet diell.
5.
Së pari erdhi frika
e veshur me pafajësi.
Dhe unë e desha si një fëmijë.
Më vonë erdhi duke u mbuluar,
me ç’rroba s’e di.
Dhe unë pa e ditur e urreva.
U bë mbretëreshë
madhështore nga thesaret…
Ç’hidhërim zemërak dhe pa kuptim!
…Por ajo u zhvesh.
Dhe unë i buzëqeshja.
Mbeti me tunikën e pafajësisë së saj antike.
Besova tek ajo
së rishmi.
Dhe e hoqi tunikën
dhe u shfaq krejt lakuriq…
Oh pasioni i jetës sime,
poezi nudo, përgjithmonë imja!
6.
Dritat e para të agimit
apo klithma e zgjimit të pastër
të dashurisë sonë?
7.
Prit, dritë, prit!
– Dhe vrapoj me ankth, i çmendur. –
Prit, dritë, prit!
– Prit
dhe kur jam gati të qëndroj bri saj, nxihet,
ftohet.-
Prit, dritë, prit !
– Dhe hidhem mbi tokë si një fëmijë,
që qan për mua, pa e parë më unë:
Prit …dritë… prit…-
8.
Është e vërtetë tani.
Por e shumtë qe gënjeshtra
që vazhdon të jetë gjithmonë e pamundur.
9.
Mbi urën e dashurisë,
gur i vjetër mbi shkëmbinj të lartë
– takim i përjetshëm, mbrëmje e kuqe -,
po vij me zemrën time:
-Nusja ime e vetme është uji
që rrjedh përherë dhe nuk gënjen,
që rrjedh përherë e nuk hesht,
që rrjedh përherë e nuk mbaron.
10.
Kështu si në pasqyrë
qëndron qielli në zemrën time.
Nëse ajo e kthen në fals dy herë,
ai është vetëm një herë falso,
por ah, gati e vërtetë !
11. JO !
Jo!
– Por qëndro tek unë
si një pikturë
e fshirë keq me një tjetër.-
I bardhë, i pastër, pa ty,
shpirti im.
– Zemra ime është bërë transparente
nga dielli i ngrënë i nostalgjisë
dhe në të vërtetën e kuqe vezulluese
ti fillon të lindësh ashtu si atëherë,
e heshtur dhe melankolike.-
12.
Ti, i madhi, hajt tani,
beso në atë që është e vogël;
bota e saj është në orën e saj
dhe ora jote është universi.
13.
Në saj teje e dashur,
Terreni i këndshëm
u bë qiellor.
Pastaj
në saje meje e dashur
qiellori i këndshëm
u bë njerëzor.
14.
Kohë, më jep sekretin tënd,
që të bën më të re
sa më shumë plakesh.
Ditë për dite e kaluara jote bëhet më e vogël
dhe më e madhe e ardhmja jote
– dhe e tashmja jote përherë po ajo
që nga çasti i bajames në lulëzim –
Kohë pa gjurmë
më jep sekretin, me të cilin ti pushton çdo ditë
shpirtin tënd, trupin tënd!
15. VESA
Lule brilante e ëndrrës,
brenda lules sime;
trëndafil i kulluar i qiellit,
jo i gatshëm të çelësh i tëri
në ftohtësinë e agimit!
16.
Zemra ime e spërndriste krejt atë,
dhe pranë meje ishe ti,
pa e ditur,
me dritën time…
17.
Të fjeturit është si një urë
që shkon nga e sotmja tek e nesërmja.
Dhe si ëndërr nën të,
rrjedh uji.
18.
Erdhe tek unë
siç del bajamja e papjekur në mars,
trëndafil, mëllagë, borë në fushë,
në tokën e zezë ende,
oh pranverë e pranverës!
Më vonë,
pranvera nuk ishe më ti, nuk ishe më ti!
19.
EPITAF PËR MUA TË GJALLIN
Vdiqa në ëndërr.
U ringjalla në jetë.
20.
JETË
Atë që pandeha lavdi të mbyllur,
ishte portë e hapur
për këtë shkëlqim.
Fushë pa emër!
Udhëtim i pashuar
me porta të njëpasnjëshme,
gjithmonë drejt realitetit!
Jetë pa histori.
21.
Sa të çuditshëm
dy me instinktin tonë!
Papritur, jemi katër.
Përktheu : Faslli Haliti
