Me rastin e 25 vjetorit të botimit të romanit ‘HIJA E ARIUT’ po hedh një fragment të shkurtër për ju, të nderuar miq dhe dashamirës të krijimtarisë sime. Respekt për ju!
HIJA E ARIUT.
Do e kisha harruar orgjinë rinore, sikur të mos provoja disa gjëra të pazakonshme. U zgjatën ditët dhe u shkurtuan netët. Më bëhej mirë ta quaja marrëzi. Mendjeshkrepje. Dreqi e di se çfarë. Gjithçka rridhte në kundërshtim me mua dhe gjumi më iku krejt…
Ti hapesha nënës. Do më dëgjonte syçapëlyer dhe do bubullonte shpërthimi i saj i furishëm. Apo babit me atë heshtjen sfilitëse?! Sa herë i flisja babait më dukej sikur ndodhesha në zyrën e tij të ftohtë akull, me stivat e mëdha të letrave në rafte. Ndërromi i ngjyrave të syve të babit nga habia e tmerri do të ishin njëlloj si me ngjyrat acaruese të kartëmonedhave. Përpjekjet e mia u bënë të mundimshme të mos bija në sy. Të mos kuptonte askush ndryshimin e madh dhe të pafalshëm.
E topitur dhe nuk dija kujt ti hapesha. Ecja mes turmës për tu fshehur prej saj. Isha si lulëkuqe e bishte në mes të një autostrade. Ecja e heshtur siç ecën pafajësia. Më mashtruan kur isha e dehur. Përdhunuan një kufomë. Mundohesha të mësohesha me vetminë. Iu luta Zotit doja ti rrëfehesha për mëkatin. Mëkatin?! Kë mëkat?! A jam fajtore. Por unë jam fajtore pa faj! Më ngjan se të gjithë tallen me trishtimin tim, me brishtësinë time. Me turpërimin tim. Më vinte ta shkulja të send që hyri përdhunshëm brenda meje. Ta hedh tutje dhe të mos kthej kokën prapa por të ik, të ik, të ik…
Po ku të mbytem? Qyteti qëndron ngrehur të zgërdhihet me mbarsjen time. Do ngrihet në këmbë, duke tërhequr pas shtëpitë e ngurta, do dalin minjtë dhe kërmijtë. Do më mbështjellë me hijet e merimangave të thashethemeve. Do ngulë thonjtë e nxirë, do më çavalitë dhe do më mbështjellë me pelenat e qelbura të mjerimit tim. Atëherë veç të vetëvritem. Përpiqesha ta gjeja atë të poshtë që më bëri hatanë e tmerrshme por më kujtohen vetëm veshë të përgjakur, mjegulla e dendur dhe ngjeshja e përbindshme me send të fortë, brenda në trupin tim.
Nëna kish filluar të më gjurmonte me shikim. Jo rrallë kërkonte të më kapte në befasi në banjë. Më dukej e pamundur dhe jashtë arsyeshme. Herë më kapte shpresa e kotë. Atëherë kur korseja s’po mbulonte dot kapriçion e tepruar të barkut, nëna më kapi furishëm për dore dhe më tërhoqi furishëm në dhomë. Me gjithë kundërshtimet e mia, më zhveshi si të isha fëmijë. Dridhesha nga frika dhe inati. Nëna hungëriti si një ujkonje e plagosur dhe çori faqet:
– Bushtër me kë e zure?
Heshta.
– Hë fol, hape grykën, – Nëna përdrodhi buzët dhe më shtyu tutje si të isha ndonjë e rrugëve.
Mu lidh gjuha. Doja të flisja, të qaja, të bërtisja. Në këmbë, lakuriq si një lavire, dridhesha si purtekë. Më mirë të më qëllonte, me një send të fortë dhe të më linte top në vend. U mata ti thosha: ‘Vritmë nënë, të lutem. Nuk kam ç’e dua jetën.’ Ajo qëndronte e ngrirë si statujë. Rrëmbeva fustanin dhe mbështolla trupin e mardhur me të. U tërhoqa në cep të dhomës, duke shtrënguar gjithnjë e më shumë fustanin pas trupit.
Nëna bëri të ngrinte dorë, të më godiste.
-Qëllomë,- i thashë zë ngjirur: – Vritmë..!
Nënës krahu iu var si i këputur. Më vështroi syshqyer dhe doli me vrap. Mbështeta fytyrën mbi pëllëmbë dhe ia plasa të qarit me dënesë.
Nuk e di do ishte mirë të abortoja krijesën e paftuar, që mbiu aksidentalisht në qenien time. Më mirë ti jepja fund jetës. Gjithçka më dukej e zbrazët, pa kuptim. Si hon i thellë, me errësirë ulëritëse, gjithë ankth. Lotët mu thanë sakaq dhe ja ngula sytë lojës së hijeve në mur. Çfarë detyrimi kam unë ndaj jetës, që u tregua e pamëshirshme? Mos vallë ishte faji im, ngopja e parakohshme në atë çast dehjeje? Nuk doja të pija. Ishte shaka, një fillim për tu ndjerë e shpenguar, lodër. Dikush më nxiste, më shtynë dorën me ngulm dhe gotat derdheshin në gurmaz si ujë. Nuk paska gjë më të pështirë se dehja. Marrosesh dhe lëshohesh si buçe në krahët e ndyra të kurvërisë. Oh, jo! Të jetë mbarsja me erën e pështirë të alkoolit një profil i pështirë e kurvërisë!
Më në fund nëna, furtunë e stuhi, më mori pranë, më puthi si e çmendur.
– Pse ti ndodhtë dritës së nënës, pse?! – Rënkonte.
U preka. Qava. Qau dhe nëna. Ankohej për babanë, për rëndësinë e tij, si i njohur, njeri me peshë në qytet, si drejtor banke. Ç’ mund të thonë për të. Eh moj bijë e nënës eh. Qyteti, ngjelkat e kanë gojën e lagur. Priftin e bën me barrë, dhe… jo kur e bija e…
Këto fjalë i përsëriste dhe i përsëriste vazhdimisht. Gati sa nuk iu ktheva, t’i thosha: Pse, vetëm për babanë mendon ti? Po për mua? Ç’ mund të bëj unë? Ku të mbytem që mu shkatërrua jeta? Por asnjë nga këto nuk i thashë. Unë prisja të haja dru të mirë nga babai, por jo. Ai u nxi si nata, u vërtit si i dehur në kolltuk dhe pastaj u mbyll në studion e tij.
– Çfarë do bësh me të?- më pyeti ftohtë nëna.
– Nuk e di. Sikur të pi helm dhe të zhdukem nga kjo botë e fëlliqur? -pyeta nënën me naivitet.
– E marrë je. Budallaqe, ja çfarë je!
– E di.
– Babai u trondit shumë. Edhe unë. Ah, çfarë të them, kjo është gjëmë! Por jo pa zgjidhje…
Nëna më mbushi mendjen t’i jepja fund kësaj historie. Mjeku e kundërshtoi ashpër. Trupi im i dobët nuk do ta përballonte këtë provë. Iu luta. Gjithçka ishte e kotë. Thashethemnaja filloi të bënte punën e vet. Miliona grerëza vërteteshin rreth shtëpisë sonë. Mbyllja dyer e dritare. S’ më rihej askund. Babai heshte si varr. Befas fillonte të bërtiste, më vështronte egër dhe shkelmonte ç’ gjente përpara. Unë mbyllesha në dhomë, dënesja nën zë dhe kafshoja gishtat.
Dy muaj pas lindjes u shtrova në spital. Gjithçka ishte si në ethe…
