ATTILIO BERTOLUCCI
1911 – 2000
Attilio Bertolucci (San Prospero Parmense, 18 nëntor 1911 – Romë, 14 qershor 2000) ishte poet italian, babai i drejtorëve Bernardo Bertolucci dhe Giuseppe Bertolucci.
Poezia e Bertolucci është e thjeshtë dhe komplekse në mënyrën e vet. Vetëdija e tij për përshkrimin dhe historinë e ka sjellë natyrshëm që ai të shmangë lirinë intensive të poezisë së pastër dhe hermetike për t’u kthyer në vend të një gjuhe poetike të kuptueshme dhe të tregimit në ajet. Prodhimi, i cili fillon më 1929, përfshin koleksione poetike, një roman familjar në vargje, prozë, përkthime të autorëve anglezë dhe francezë si William Wordsworth dhe Charles Baudelaire. Një intelektual në dispozicion, i cili ishte poet, përkthyes, kritik, skenarist, krijues dokumentar, por figura qendrore dhe vendimtare e tij mbetet ajo e një poeti, siç e ka njohur përfundimisht kritika bashkëkohore.
TRËNDAFILI I BARDHË
Do të kapus për ty
Trëndafilin e fundit të kopshtit,
trëndafilin e bardhë që çel
në mjegullat e para.
Bletët lakmuese e vizituan
deri dje,
por është ende kaq i ëmbël
sa të dridhëron.
Është një portret për ty prej tridhjetë vitesh,
pak i harruar, siç do të jesh ti atëherë.
VENDI I DIMRIT
Çfarë ielli del pas dëborës
dhe retë ngjyrosen me të kuqe
si skllave: dëborë mbi çatitë
një skuqje do të përskuq, faqen e princeshës.
Ngrihet një erë të lehtë
dhe shuan ujin që po përgjumej,
me zërin e bariut të përgjumur;
dalin vajzat me shallet,
duke llamburitur sytë e zinj,
dhe papritmas ata drejtojnë majat nga thembrrat
të ngjashme me zogjtë që ngrihen në fluturim.
Dhe ciganët rrëmbejnë djemtë.
MERRMË ME VETE
Merrmë me vete në mëngjesin e gjallë
veshkat e thyera syri i zgjuar i mbështetur
në ijën tënde prej gruaje që ecën
ashtu si e bën dashuri,
janë ditët e fundit të dimrit
që na lajnë duart dhe oxhakët
që tymosin më shumë sesa ka nevojë
një sezon kaq i butë,
por le të shkojnë në ferr
ekonomi dhe seriozitet,
konsumohen rezervat
e qytetit dhe të kombit
nëse qielli duke u turbulluar, dhe pastaj
duke u pastruar për një diell më të fortë,
ne do të gjendemi atje
ku jeta dhe vdekja kanë një ndalesë,
shkëndijon në mesditë, llamarina
që tashmë është e kaltër
pa mbetje dhe përsipër
zogj të qetë ecin s’fluturojnë.
Përktheu: Faslli Haliti
