Genti Mile, 20 janar 2019
Jeta shpesh luan lodra të çuditshme. Të tilla që mendja nuk arrin ti perceptojë. Ndonjëherë lexoni një histori dhe pyesni nëse mund të jetë e vërtetë. Dhe megjithatë … pothuajse katër dekada më parë në Itali, një lojë e çuditshme e fatit i kushtonte jetën një njeriu të ri. Dhe me të vërtetë, në mënyrën më të tmerrshme.
* * *
Luciano Re Cekoni lindi në Nerviano, në periferi të Milanos, në 1948. Babai i tij ishte një punëtor dhe gjeti punë në punishten e përpunimit të metaleve të kushëririt të tij, duke luajtur njëkohësisht me ekipin lokal.
Një mesfushor luftarak që bënte shumë kilometra në fushën e lojës (rrallë shënoi, por kur e bëri, golat e tij ishin jashtëzakonisht mbresëlënës), Re Cekoni ishte i gjatë dhe flokëverdhë.
Ai e filloi karrierën e tij në Pro Patria, kohë përpara klubi më i madh i Busto Arsizios pranë Milanos, dhe pastaj transferohet tek Foggia, ekipi i kategorisë së dytë.
Atje ai u takua me mentorin e tij Tomaso Maestreli. Ishte trajneri që ndryshoi historinë e Lazios, kur u transferua tek ajo në vitin 1972, dhe duke marrë me vete edhe Re Cekonin. Së bashku ata fituan kampionatin e parë në historinë e klubit, në vitin 1973-74.
Mesfushori i ri, i cili kishte 23 ndeshje në sezonin e dytë të tij me skuadrën, u quajt “Ceko-Netzer”, pasi flokët e tij bjondë dhe pamja e tij e përgjithshme, ngjasonte shumë me yllin gjerman Gunter Netzer.
Në Kupën e Botës 1974 në Gjermani.
Ai u bë anëtar i kombëtares italiane me të cilën luajti në dy ndeshje, ndërsa ishte në grumbullimin për Kupën e Botës 1974, në të cilën gjithsesi mbeti në stol, edhe pse do të ishte më dobishme në qoftë se ai do të kishte luajtur shumë më tepër.
Vrapimi i tij i pandërprerë në fushë ishte ideal për futbollin totalitar që ishte shumë modë në fillim të viteve 1970.
Re Cekoni kishte pranuar se nuk kishte idenë e politikës, por ai i ishte ngjitur damka e fashistit, pjesërisht për shkak të dashurisë së tij për parashutizmin, një veprimtari që kishte qenë e lidhur me të djathtën ekstreme. Ai gjithashtu pagoi shprehjet politike të shumë shokëve të tij.
Tifozeria e “Curva Nord” duke përkujtuar lojtarin lacial
Tek Lacio, Re Cekoni ishte futur në grupin e “veriorëve” dhe shoku i tij më i mirë ishte Luixhi Martini, i cili shpesh kishte shprehur mendime të ekstremit të djathtë. Të dy ata ishin aq të lidhur, saqë i quanin “binjakë”.
Më 18 janar 1977, në orën 19:30, Re Cekoni, me shokun e tij tek Lazio, Piero Gedin, dhe një mik të tyre, shkuan për të hedhur një sy në një argjendari, që nuk ishte larg nga qendra e Romës.
Luciano gjeti mundësinë për të bërë shaka. Vuri duart në xhepat e tij, dhe bërtiti: “Stop … Grabitje!”. Pronari i dyqanit, Bruno Tabokini, i cili u kishte kthyer shpinën të tre djemve, fillimisht mori një armë dhe u kthye nga Gedin, i cili ngriti duart e tij lart.
Pastaj bëri të njëjtën gjë drejt Cekonit, i cili nuk reagoi në të njëjtën mënyrë. Argjendari nuk hezitoi për ta qëlluar nga një distancë e afërt! Në një kohë kur Italia ishte rrënuar nga terrorizmi dhe plaçkitjet ishin të zakonshme, shumë pronarë dyqanesh kishin marrë masat e tyre, duke parë paaftësinë e policisë për t’i mbrojtur ata.
Re Cekoni, duke rënë i plagosur në tokë, filloi të pëshpëriste “… ishte vetëm një shaka, ishte shaka!” Këto ishin fjalët e tij të fundit. Gjysmë ore më vonë ai vdiq. Ishte vetëm 28 vjeç.
Publikimi i vrasjes së Re Cekonit në shtypin sportiv.
Pak kohë më pas, pronari i dyqanit u arrestua për shkak të vetë-mbrojtjes së tepruar.Në gjyqin që u zhvillua 18 ditë më vonë, ai u shfajësua! Siç u bë e ditur gjatë seancave, lojtari bjond ishte përpjekur të bënte një shaka të ngjashme në një dyqan tjetër të Romës.
I akuzuari argjendar nuk ishte tifoz dhe deklaroi se nuk i njihte të tre djemtë, madje as fizionominë karakteristike Re Cekonit. Koncepti i vetëmbrojtjes në atë kohë në Itali ishte i diskutueshëm.
Në vitet 1970 terroristët e djathtë dhe të majtë përdornin grabitjet për të financuar aktivitetet e tyre të paligjshme. Vrasjet ishin të shpeshta, dhe pronarët e dyqaneve ose punonjësit e bankave ishin të përgatitur. Vdekja e De Ceconit u perceptua nga shumë njerëz si pasojë e kësaj atmosfere të tensionuar.
Pamje nga ceremonia e varrimit të Re Cekonit
Asi i pafat la pas një grua me dy fëmijëve të vegjël. Ai vdiq vetëm 47 ditë pasi ai ngriti arkivolin e mësuesit të tij, Tomaso Maestrelit, i cili e kishte ndihmuar karrierën e tij duke e sjellë atë nga Foggia tek Lacio.
Djali i tij, disa vjet më vonë, luajti në ekipin lokal Nervianeze, në stadiumin që mori emrin e babait të tij. Tek varri i tij është mbishkrimi që vijon: “Luciano Re Cekoni: Futbollist, 1948-1977 … u largua herët” Në vitin 2003 me emrin i tij u emërtua një rrugë e Romës. E gjithë kjo, për fat të keq, si pasojë e një shakaje. Një shaka tragjikisht fatale!
