Shefqet Dibrani
Ibrahim Rugovës
I.
Misterioze Dardania me atë qiell të vrenjtur
udhët e saj kërkojnë Shpëtimtarin
nga gjëma dukej se ra tërmeti
qielli me yje ngrysi mortin atë ditë atë natë
na ngurtësoi zia
kudo në botë u hap pikëllimi ynë për
Misionarin e Çështjes
që ra si lisi mbi tokë
dënesa u ndje gjatë, trishtimi i kaploi jo vetëm të gjallët
Nga toka në qiell të janarit shkoi pikëllimi
u mërzitën engjëjt në dimrin e ashpër përplot acar
u tundën ndjenjat siç tranden nga tërmeti trojet
çaheshin akujt dhe akuj zemra jonë
binte dhembja copë-copë nga përflakja e mbufatur
mbi gjokset djaloshare
kurse lulet këputeshin nga shtrëngimi
në duart e ngrira fëminore
Përkulje o Zot para tempullit, dashurisë
para urtësisë, para mirësisë
Erdhi erë e fortë siç sjell çdo herë janari
me ngrica zemre plot thepisje akujsh
ranë iluzionet, loti piku në tokën e dhembjes
e dhembjes s‘i vinte keq pse prishi dashuritë, shpre-sën
deri sa jashtë në acar fikej një qiri,
në vend të tij një tjetër ndizej
Ty që nuk pate armë, pate fjalët që shkreptinin si armë
Të qoftë bekuar fjala, besnik i madh i saj!
II.
Hyre si Engjëll në thellësinë e shpirtit dhe dalëngadalë
heshtur e butësisht bëre strofull në zemrën e njeriut
askush s’të kuptoi sa thellë ishe futur në rrënjët tona
Ujana që sillte ujëra të turbullta u bë ujëvarë e kthjelltë
ku zbardhëllente ardhmëria gjithë kristale dhe dritë
Skamja jonë matej me një kothere buke e një kokërr kripe
në pranverë zakonisht hanim një copë ëndërr me një gjeth
qepe, një kokë hudhre na bënte mirë,
sidomos për sytë, por ruheshim
nga fqinjët të mos na binte goja erë dhe humbëm udhën
në oborrin tonë për vite nuk pamë dritën pas derës por
shkëlqimin e thikës barbare që na rrinte mbi kokë
Shpresën kishim humbur se do ta arrijmë shekullin tonë
e për çudi as ky shekull s’qenkësh yni
na paska grabitur emri dhe misioni i një profeti
që vazhdimisht thyente arra netëve të gjata
e dimrave me borë
Të atyre dimrave alpinë që bën rrasat e akullit
dy metra të trashë, të cilat gjithmonë na rrinin mbi ëndrra
Acar dimëror ku ngrihej sqepi i shqiponjës
pastaj as dielli i verës nuk i çmpinte kurrizet tanë
sepse siç thamë: thika na rrinte mbi kokë dhe
këmbët na pikonin gjak
Ty që nuk pate armë, pate fjalët që shkreptinin si armë
Të qoftë bekuar fjala, besnik i madh i saj!
III.
Ndër përroska gurgullima e ujit vazhdimisht prishte
qetësin e poetit që kërkonte metaforën
e besimit të fjalës apo tradhtisë
Shemra na rrinte në tehun e shpatës, në çatitë tona
kurse kumria këndonte në pranverë
lejlekët pastronin moçalet e mbushura përplot bret-kosa
Ujana e madhe kishte mbuluar pusin e dashurisë
shpresën për të tashmen dhe të nesërmen që nuk po vinte
e kaluara ishte lanë në harresë
Por rrodhën yjet nga qielli dhe mbushën grushtet to-na
dhe ja çova këtë rrëke yjore Engjëllit tim
atij që mbron jetën time
ardhmërinë e tim biri të sapo lindur, kurse Durimi
që moti ka shkuar të bëjë homazhe mbi trupin tënd
te vona ishte pagëzuar në uratën tuaj që e përsërisje
në çdo fund jave gjatë gjithë shekullit,
gjatë gjithë dashurisë
Kortezhi hyjnor sjell mes reve shpirtin tënd, po funerali
i trupit kurrë s’do të soset si në romanin e Visar Zhitit
që kishte parë vdekjen mes rrathëve danteskë në ato kodra
ku s’kishte bar e as hënë se ishte tharë gjithçka si kafkë e
funerali ikte, linte pas varreza, kurse në arkëmort,
më në fund, në epilog u zbulua se ishte brenda
i gjalli që shkruante
Tevona ne u zgjuam sot pak më vonë dhe temperatura
minus 17° C na i ngriu shpresat si kristalierë mortore
tevona neve nuk na bëhet vonë edhe nëse funerali
shtyhet për nesër, i themi mikut tonë Visar Zhitit,
sepse ka dy mijë vjet që “funeralin e pafundmë” e
ndjekim nga pas, teksa heronjtë i vargojmë në robëri
Je i pari Engjëll që ke marrë udhë drejt Kodrës me
Diell ku tani do të prehesh në përjetësi,
se përjetësia është thjeshtë bashkim tatuazhesh,
çastesh… ëndrrash më shumë.
Shpirti yt, e di, nga qielli do të shndritë sofrën tonë
te vona ne nuk zgjohemi se në Barakën ku kryeje
meshën e fundjavës aty ku predikimet i bëje Ti
Misionari Ynë
tani meshtar është hija jote dhe prapë predikon, se ne
nuk e njohim atë që nuk njeh as Zot, as qiell,
as tokë, as Atdhe
bastardin e fjalës së parë e të fundit, i të shkruarës dhe
të pashkruarës, por ishte lutja jote që pagëzoi lirinë.
Te vona ne dimë t’i shajmë vitet e tjetrit,
kur është i madh,
sidomos atëherë kur nuk është në mesin tonë
bile më lehtë ia pshurrim varrin, po ne i falemi Fjalës
që na fale, ah, sikur ta dimë atë Fjalë-Uratë
që të mundemi, të mundemi të falim,
të mundemi të fitojmë
duke mbetur shqiptarë
E për ty që s’kishe armë çdo fund jave kishe fjalë lut-jesh
e sikur ato t’i mori Kryqi dhe Amenin tuaj ne na fali
Ty që nuk pate armë, pate fjalët që shkreptinin si armë
Të qoftë bekuar fjala, besnik i madh i saj!
IV.
Engjëlli Ynë u shkëput dhe kaloi mëtanë ku nuk flitet më
na kundron si atëherë kur i kthenin shpinën dhe i miratonte
e vazhdimisht kërkonte fuqinë e fjalës, Durimin
Edhe kur ishte rob, megjithëse ndjehej Zot
mes atyre që flisnin edhe kur nuk duhej
e kur askush nuk i pyeste flisnin dhe s’e di në e dinin që
kështu krijonin zhurmë e potere
e nëpër ato vorbulla krimi vazhdimisht guxonte
të bënte krim më shumë
tani diellin pranveror po e presin ata të cilët ky acar ua
ka ngrirë këmbët, por jo ecjen, e kemi nga ty Zoti President
ndanë luleve si mirënjohje e përhershme që ndanë varrit
do të sjellim vazhdimisht për ta kryer ashtu si ritualin tënd
të fundjavës kur predikoje si paqen misionin tonë
Tani je futur në zgafelle mermeri atje shtatë pashë si në
folklor nën dashuritë tona dhe ngjitur je po aq,
madje dhe më shumë në ardhmërinë e përbashkët
plot me obeliskë mermeri.
Por gjithkah shndrit nuri juaj, dashuria dhe fjala që na le
pas në këtë antikitet akullnajash
përplot thashetheme ballkanike dhe marrëzira mo-derne
Orakujt nuk bien nga qielli kurse Djalli
vazhdimisht nga toka del
nga kjo tokë që të mban lidhur si Anteun
peng e nuk të lë të vdesësh
as nuk të le të mërgosh përtej pusit pas të cilit
janë lidhur përjetësisht anijet
ato të cilat transportojnë paqe e pavarësi
tani shumëçka vjen nga qielli qoftë edhe nga gozhda e
ndryshkur në mileniumin prehistorik
mbetën metaforat që interpretohen
në secilën kohë biblike
tek e fundja thyhen qypat
pse kanë fshehur thesare arkeologjike
atëherë kur shirat lagnin dherat që
do të bëheshin atdhe
atëherë kur binin meteorët
dhe tani dymijë vjet pas Krishtit Misionar
parak në hapësirën
Dardane që armë të vetme pate fjalën
andaj çdo gjë që arrihet me fjalën, mirësitë e saj,
të takojnë dhe Ty Misionar
që ndoshta jo rastësisht erdhe në tokën Dardane
Ty që nuk pate armë, pate fjalët që shkreptinin si armë
Të qoftë bekuar fjala, besnik i madh i saj!
Vërtet nuk pate armë, por fjalët që shkëlqejnë si arë
Mirënjohje për bereqetin e së mirës, që po i mbush sofrat tona!
V.
Të gjithë e kuptuam se ishe kalimthi në këtë botë
për të rrëfyer misionin e së mundurës edhe kur
është e pamundur, si ata që falin edhe kur nuk falet,
pastaj shpirti Yt në qiell te Zotat shkoi
apo në mendjet tona, në bisedat dhe bëmat, prandaj ne
hapëm krahët si qielli dhe të morëm si qielli,
i yni ishe
si Ati ynë!
Amen!
Zvicër, 31 janar 2006.
