Nexhat Halimi
fusha me asfodela
ja dhe pamjet magjepsëse të ngjyrës
pikturojnë qiellin e liqenin në `i pikë
e udha herë lart e herë tjetër poshtë ik
dritares së hapur vjen me vaj të lirës
në të njëjtën kohë në gji më dhemb
e fusha me kaq asfodela bie në krah
e dy zagarët e harlisur nisen në gjah
e motivin e mollës e zgjoj në rremb
molla e kuqe gjithnjë prek gjithësinë
ndërmjet ëndrrës e kujtimit në flakë
s` jepet rrënja kaq vjet çel vetëtimës
trungu njëjtë zgjat degët veç në gjak
e etja pikturon ujin ta rrjedh vetminë
anës majtë vijës së gjelbër luginës
II degës tjetër
anës majtë vijës së gjelbër të luginës
flutura e artë vjen e më bie në shuplakë
e copëza blu qielli derdhen mbi sfakë
e vetvetes i ik vetja e përgjakur stinës
shelgu i ka derdhë degët ujit në vetmi
në kodër trungut të rrapit lëviz `i ketër
merr rrënjës e ngjitet te degët `i tjetër
e te vigu i muharremit bien ca riga shi
zbresim kodrës ndjekur nga qeni ujk
me nga `i ëndërr e `i libër për dashuri
në kopshtin me qershia hyjmë trinës
ja gërhet zëshëm me `i sy çel një bujk
vrik kërcejmë tresim te lumi në jalli
llumi i lëmuar e aty përhitja e shpinës
III vinjeta e shpinës
llumi i lëmuar e aty përhitja e shpinës
dy gjurmë e një figurë e këputur për kokë
vada të ujit degëzohen e krijojnë flokë
vinjeta e shpinës në sipërfaqen e glinës
lart degëzon gjarpër i zjarrtë i vetëtimës
e kërkoj veten e vogël për hije të plakut
e ndiej duhmën e ikur të pikës së gjakut
e sipërfaqes ujit bie xixë e vagëllimës
do të ngelin më vonë veç xixa veç rërë
do të ngelin vraga të thella rozë fytyrës
çdo gjë të rrëfehet në ndonjë përrallë
e do të ndej dhembje e do të ndiej mall
në gjakshkrimin e fundit në flakë të tërë
ikje në ëndërr a veç syrit të pasqyrës
IV hija e dytë
ikje në ëndërr a veç syrit të pasqyrës
e arrije te guri i besimit ta bartje te vetja
e binte shi e binte borë ndërronte etja
e lulja e pavdekshme të ndriste fytyrës
i endeshe përreth tokës së çarë të ullirit
shpirti të varroste e përsëri të ngjallte
e akulli të ngrinte zotIm zjarri të kallte
ai zog mitik prapë i çelte krahët hirit
ylli fluturonte zemrën ndarë në dysh
te prag i shtëpisë lehte etur `i këlysh
e zjarri i tretur shfaqej fantazmë në hi
ec me veten e hijen e dytë nëpër shi
e vetmia njëjtë derdhej prapë në pemë
molla e kuqe bie me nur hëne në gem
V molla e kuqe
molla e kuqe bie me nur hëne në gem
ka vjet e asgjë e kuqërremtë s`fundoset
e asgjë e gjakut të përjetshëm s`i soset
nën trung veç ikin e s` kthejnë fërkem
ja tashmë etur dal në treg të blej mollë
asnjëra s`ka shpirt as zjarr të naissusit
as ka vagëllimë të gjithësisë së pusit
të vijë aty për ujë bukuroshja belhollë
çdo gjë ka ngelur e verbër natë pa gojë
tërë shurdhër s` dëgjohen zëra në lojë
ylli është shuar e gaca e fundit mes hiri
bëj përpjekje të ëndërroj të pi tek ulliri
shpirt e zemër seç m`i robëron zinxhiri
e ky gjakshkrim me tis e duhmë bliri
VI prapë gjakshkrim
e ky gjakshkrim me tis e duhmë bliri
frymë me aromë të vjetër digjet ndarë
e tingulli i butë i degës vjen i vrarë
e më pikin lot përmbi rrëshirë qiriri
jeta rrjedh trëndafil gjarpër me kurorë
herë prerë nga vetja herë tjetër varr
t`i largosh etjet vetëm me etje e zjarr
të njëjtën kohë mimozës nga bie borë
kaq i përjetshëm ky rremb mimoze
të njëjtin çast bie borë e çelin lule aty
unë gjithnjë për vdekje të dua veç ty
zogu ik qiellit pafund për vijë loze
e valëzon deti e rreth vetes sillet ulliri
aromë spërkatë e fluron përreth hiri
VII anija uliksi
aromë spërkatë e fluron përreth hiri
i njëjti hi nga lind e flatron feniksi
vetëtima krijon vinjeta në anijen uliksi
e tremijë vjet pik qumësht e gjak gjiri
e digjet lulegjaku mes fushës me kalli
valë valë tundet deti përmes shikimi
e në ritmet e gjakshkrimit bie zgjimi
kaq mall e dhembje më varron për ty
e qes në letër gjallë kohën e verbuar
e rrapit ik e vjen pandërprerë `i ketër
e më zgjojnë ca ndjenja zjarrit tjetër
ja çahet shpirtit `i ëndërr e robëruar
e ngjiten e zbresin xhuxha për skemë
setrën e djegur në gji e var në pemë
VIII e vetmja grua
setrën e djegur në gji e var në pemë
pa çka zjarri etjes çanë zemrën përmes
pa çka për ty kaq vjet oh pres të vdes
e dikush vjen gjithnjë borës lë fërkem
te kufiri mund të më vrasin në pritë
shtrirë në vinjeta gjaku ngrirë në fytyrë
e dritares së hapur rrjedh ritëm me lirë
e sipërfaqja e liqenit nën hënë dremitë
e dreni brithyer zbret përsëri në krua
ti e përgjak zemrën me thikë në jetë
ah ti je e vetmja vdekje e vetmja grua
e vetmja gjithësi je e vetmja e vërtetë
unë i vrarë te gjerana hijen lart e ndjell
feniksi është fluturimi përsëri në qiell
IX fluturimi i feniksit
feniksi është fluturimi përsëri në qiell
i zhdukur e prapë i lindur hirit të vet
i zgjon të vdekurat e ëndrrat ndërmjet
gurtë e strallit i thyen shpirti me fyell
prek ndjenjën e gruas udhës për krua
vetëtimë e zjarrtë i shpërthen në cicë
e zbret e ngjitet kujtimet në toplicë
duart me miell vjen të vdes me mua
unë në dumnicë me kosë kosit barin
nëna vjen në kokë me drekën në tepsi
e zogu i vetëtimës ndez qiellit zarin
krye varresh del ajo e bie etur në lumë
ose më rizgjon fije e barit në gjumë
ose hija me gurin e gjarprin në rumi
X zogu me dy kokë
ose hija me gurin e gjarprin në rumi
e tufa drite të diellit e udha e kroit mitik
e njëshkolona ngjitjes e zbritjes e s’ik
e ëndrrat e eshtrat e besimit bien në hi
kambanat vdekjes së huaj pikin natë
urtia e mjekrës së bardhë zgjon jehonë
guri e gjarpri tisit të vjetër veç vetëton
pika të mëdha gjaku çelin shtrëngatë
fryma e shpirtit kot është s’shuhet dot
dhiares ngjiten kodrës në sy me lot
kohën e ikur e rikthen ‘i zog për qiell
mbase është zogu me dy kokë a stemë
apo në gjakshkrimin për ty është skemë
delli të pëlcas e të pikin tufa me diell
XI vjet më vonë elez alia
delli të pëlcas e të pikin tufa me diell
a fle sipërfaqe e ujit të vijë anija me ty
të hepohet hapësira të bie pritja me `i sy
të përzihen mendtë e të të vijë të vjell
uji trazohet e vjell vjell e vjell gjithnjë
elez alia të dal vjet më vonë e të vdes
të flasë poezi fishta nga `i njëjti thes
e hapsirën ta djeg e njëjta hënë në gji
prizrenin e prek e prapë e sjell marashi
e lumëbardhit ja dredhen brirë dashi
e zgjohet e rrëshqet gjarpër e vetëton
abdyli ymeri e sefë kosharja maje litari
s`jepet sharkia pa ra i fundit e i pari
e motivi për t`u flijuar zgjon jehonë
XII shpirti i varur
e motivi për t`u flijuar zgjon jehonë
pika të gjakut në katër gjethet e tërfilit
udhës zjarrit e vagëllimit të trëndafilit
te arritja e gjithësisë së yllit të vonë
natyrisht më mirë vonë zot apo kurrë
qoftë të mos pajtohesh dot me këtë gjë
qoftë të mos pajtohem kurrsesi më
qoftë të mos pajtohet as valë as gurrë
vështroj syprinën e ujit të rënë për mur
apo shpirt i varur para litarit gjëmon
oh ti apo unë do t`i rilidh kohët me urë
pranverës bie freski e lules së verdhë
jugu ka hapur dritaret e valës riderdhë
lilakët zgjojnë aromë e qielli vetëton
XIII lilakë me aromë
lilakët zgjojnë aromë e qielli vetëton
vinjeta e zjarrtë çel në lule asfodele
e shpirtit i përhitet në jalli hija me dele
do të bjerë shi vetëm pse ti vonon
athtë gërvisht gjakshkrim në kullë
ndërmjet frëngjisë e degës së shelgut
varka tundet në valë i afrohet bregut
në gur plaku tymos duhan me llullë
me afsh në gji kthehet prej mërgimi
ndalet pak krye varresh te varri i ri
zotIm kush ka vdekur në këtë vjeshtë
syri në lot i ik me mall në kreshtë
e asfodelat i prek erë e ashpër në jalli
ariet nga nisin e përgjaken në bukuri
XIV zgërbonja e shelgut
ariet nga nisin e përgjaken në bukuri
ti këput `i asfodelë e e varë mbi zemër
unë buzëqesh e të thërras në emër
e pikat e gjakut në jalli derdhen shi
bie shi futem në zgërbonjë të shelgut
kujtoj fëmijërinë e ngelur në largësi
kujtoj unazat e kohës prekur me hithi
dal nga zgërbonja e mësyj shtegut
s` do të shihem kurrë më me ty e ti
ja gjithnjë do të jesh me mua në jalli
të ruaj në zemër sa të ketë zjarr e hi
gjakshkrimit të zgjoj me ritëm të lirës
besimi mitik je e gjithësia e fytyrës
ja dhe pamjet magjepsëse të ngjyrës
magjistrali
ja dhe pamjet magjepsëse të ngjyrës
anës majtë vijës së gjelbër luginës
llumi i lëmuar e aty përhitja e shpinës
ikje në ëndërr a veç syrit të pasqyrës
molla e kuqe bie me nur hëne në gem
e ky gjakshkrim me tis e duhmë bliri
aromë spërkatë e fluron përreth hiri
setrën e djegur në gji e var në pemë
feniksi është fluturimi përsëri në qiell
ose hija me gurin e gjarprin në rumi
delli të pëlcas e të pikin tufa me diell
e motivi për t`u flijuar zgjon jehonë
lilakët zgjojnë aromë e qiellit vetëton
ariet nga nisin e përgjaken në bukuri
