Afrim Caka
Këta dy historianë qumështi duke përçmuar vetveten, duke vepruar në këtë mënyrë, vazhdojnë ta çmojnë veten si përçmues ndaj historisë dhe kombit. Fjalë të rënda janë këto që po ju them unë o vëllezërit e mi Arian Curi dhe Erald Kapri, por, e thashë në fillim, do të flasë me letra të hapura. Nëna Shqipëri është mësuar gjatë shekujsh që shumë bij të saj t’ia kthejnë shpinën. Nuk jeni Ju të parët, ndoshta e dhashtë Perëndia do të jeni të fundit! Nëna Shqipëri mundet edhe pa Ju dy historian grek dhe pa Ju dy tradhëtar Arian Curi dhe Erald Kapri, edhe pa Ju dy Arian dhe Erald siç jeni Ju. Do të mundet sigurisht, ndonëse me zemër të plagosur, por megjithë këtë ajo do të ecë rrugës së ndritur, rrugës së bashkimit për një Shqipëri Etnike. Por, unë ju pyes Ty Arian Curi dhe Erald Kapri: “Vëllezër, do të mundeni ju dy pa Nënën Shqipëri???”
Elena është shqiptare dhe ka një natyrë të zjarrtë ndaj argumenteve shkencore.
Retorika e saj (përballë dy legenëve shqiptarë – Curi teolog e Kapri për komunikim gazetari të financuar nga Janollatusi) ka për ne diçka që të lë pa mend për nga entuziazmi dhe aftësia e saj shkencore për tʼi ndezur shpirtrat e Luftës së Trojës në Shkodër që është akoma e nxehte edhe pas 3300 vjetësh. Pranë kishte dy sabotarë të mëdhenj, dy servil, dy legen e dy zagar shqiptarë ata, padyshim njohës të gjuhës apo të shërbimeve dhe shkollave të tjera sekrete greke, mes të cilëve ELENA u shqua si gjithnjë për karakteristikat e saja shkencore, ndaj mësimit i të ashtuquajturve skeptikë. Elena në studio u tregua me shumë mendjemprehtësi se dija njerëzore në kuptimin e mirë të fjalës, domethënë një pedagoge e pajisur me aftësinë për t’i dëgjuar të tjerët dhe për ‘u treguar atyre udhën, jo vetëm rolin e misionarit të historisë, por edhe përtej veprimtarisë së saj baritore ndaj të vërtetës historike. Tek rrëfimet ajo shfaqet gjithmonë e pushtuar nga mirënjohja për faktin se “Lufta e Trojes ka ndodhur.
ELENA është një gjeni e ndryshimit me ana të argumentve shkencore, të cilën e përdor për t’i dhënë gjithmonë një korrektësi të re parandjenjave të saja shpirtërore, luftës në mes Pellazgëve dhe Dardanëve. Prandaj, nuk është rastësi që Elenës i drejtohen pikërishtë kisha e politika greke dhe dy historianë qumështi Arian Curi teolog dhe Erald Kapri gazetar, pra Elena që luftoi kundër të gjithë gazetarëve, teologëve ortodoksë, historianëve mashtrues shqiptarë e grekë, kundër çdo falsifikimi të rremë të njohjeve shkencore të nxjerra nga psikologjia, fiziologjia e ndjesive të tyre anti-shqiptare dhe që diti t’i kthente një mprehtësi të re syrit kombëtar. Ajo, pra, ka shmangur çdo lloj provokimi nga një teolog dhe nga një gazetar qumështorë që num marrin erë fare nga historia duke u përqendruar mbi faktet shkencore mbi Luftën e Trojës. Ajo e përqendroi vëmendjen mbi ndërgjegjen e kohës, mbi enigmën që përfaqëson rrjedha e ndërgjegjes së Arianit dhe Eraldit, e cila shfaqet si një sy i madh i hapur mbi historiografinë greko-sllave.
“Lufta e Trojës” nga Eleni Kocaqi
Ndër librat e botuar ditëve të fundit “Lufta e Trojes” nga Prof. Dr. Elena Kocaqi, padyshim një ndër ato që ka ngjallur më shumë debate e interes jo vëtëm në Shqipëri, por edhe mbarë botën si në Greqi e Serbi etj… Një libër, po ashtu, që të ndihmon të kuptosh më mirë, tej retorikës e klisheve të “Luftës së Trojës që është akoma e nxehtë” me të cilën jemi mësuar nga armiqtë e kombit, botimin e arsyet e disa prej vështirësive e problemeve me të cilat ndeshet historiografia e brishtë shqiptare. Pasi një libër që, shpresojmë, do shpërblej që të na bëjë ta shohim me sy kritik e jo dyshues shumë prej atyre dukurive, mendësive e ideve që deri sot i kemi pranuar si pjesë e padisktueshme e skenës politike e historike. Kështu terri historik grek mbërriti në Tiranë – “fortesa e neokantizmit grek”, që asokohe dhe kësokohe sundon skenën filozofike shqiptare duke e përhapur pastaj terrin historik në gjithë botën – dhe në bibliotekën e Institutit historik në Athinë që gjendej një përmbledhje e “shkëlqyer” gënjeshtrash e mashtrimesh e gjithë mendimtarëve grekë të kohës së sotme.
Me rrezikun që edhe në këtë rast për moralin e tyre të zbulohet ajo që është thënë gjithmonë (dy servilë të dëshpëruar siç thonë gjakovarët), do të kisha dëshirë të merrja guximin për t’iu kundërvënë në pështjellimim të dëmshëm dhe të pavend të tyre që kërcënojnë sot të vendoset, në një mënyrë krejtësisht të pavënë re dhe gati me vetëdijen më të qartë të mundshme, midis historisë së vërtetë dhe të gënjeshtrës greke.
E gjithë puna është te goditja. Në sken hynë vdekja! Dy finacuarit e Janollatusit ulërijnë e shoqëria shqiptare si të ishim e vdekur…! Ja, pra, ç’paskemi qenë. Në heshtjen e gjatë, Curi e Kapri dy armiq e kishin pritur, me sa dukej edhe ne i ndihmuam! Te vargani i dy zagarëve shqiptarë të Shqipërisë që nuk marrin erë nga Historia, pra, te vargu i atyre të një spikame të vjetër, ajo që vite me radhë ishin munduar të turbullunin mendimin shqiptar, po shfaqej përsëri nga ca njerëz rimohues e çmitizues të historisë së kishave e kafeneve greke. Ishte po ajo spikamë treshe shqiptare Arain Curi, Erald Kapri dhe historiania Sonila Boçi në mjegullën e së cilës vazhdonin të ngatërroheshin në mes veti. Me shqiptarin kundër shqiptarit, pse jo edhe kundër Prof. Dr. Elena KOCAQIT. Për pezëm të Elenës kundër gjithë historisë së Shqipërisë… Në gjuhën shqipe, përfitimi i çmendurisë së historianëve grekë është një nga anët më të pamëshirshmit. Çoroditjet e këtyre dy spiunëve s’kishin fund. Natyrishtë që nuk mund të jetë kështu. Atëherë, përse janë kështu???
Rebelimi i tyre ishte një lloji të veçantë. Si u tha më lart në studion e Arian Ҫanit, që Shqipëria kishte pushuar së qeni i shtrenjtë për këta dy legen shqiptarë. Ky paradoks i formulës nuk ishte i vetmi ndaj përfytyrimit të një Shqipërie të vdekur. Agjenturatë e huaja fatkeqsishtë hedhin valle në mes të Tiranës. Sidomos është pamja e tyre prej mishmashi “filozofësh”, historianësh, të cilët e quajnë veten ‟historianë të së vërtetës” ose “pozitivisht”, që arrijnë të fusin në shpirtrat e tyre si dy të “diturve të rinj” dhe ambiciozë një mosbesim i rrezikshëm: në rastin më të mirë përballë Prof. Dr. Elena Kocaqi janë ata vetë të ‟diturit” dhe historianët e paguar nga Greqia, kjo duket sheshit. Që këta dy janë të ngelur prapa dhe të vënë nën sundimin e historiografisë greke: në njëfarë kohe ata kanë kërkuar nga vetja diçka më shumë dhe papërgjegjësinë e tyre, ndërsa tani përfaqësojnë në Shqipëri interesat greke, me fjalë dhe pa fakte, në mënyrë të pandershme, të tërbuar, hakmarrës, me mungesën e fakteve shkencore në rolin e shërbëtorëve anti-shqiptar.
Së fundi; si mund të ishte ndryshe përballë ELENËS! Sot faktet shkencore të saja lulëzojnë dhe lë shenja të thella mbi fytyrat e tyre për të pasur ndërgjegjen e pastër përballë të së vërtetës historike, ndërsa ajo në të cilën pak nga pak është duke e shëmbur e gjithë filozofinë e kohës së gënjeshtrave dhe falsifikimeve greko-sllave, këtë mbetje të filozofisë “bashkëkohore afroaziatike” të dy spiunëve të shitur e të shitblerë Arian Curi dhe Erald Kapri duke u treguar atyre mosbesimin dhe dashaligësinë e tyre, pse jo edhe sarkazmin e tyre ndaj fakteve shkencore. Këta dy njëri teolog e tjetri gazetar me lekun e grekut krijuan historira të katandisura në teori gënjeshtrash e mashtrimesh në të vërtetë asgjë më shumë se sa një epokistikë e drejtuar dhe një doktrinë e kreshmës greke, një filozofi që nuk di të shkojnë as përtej pragut dhe kundërshtojnë me mundim e të skuqur nga turpi, kjo si frymëmarrje babagjyshërve të fundit, një mbarim, një egoni për historiogarfinë greke, diçka që të ngjallë keqardhje.
Si mund të sundojë një mashtrim, gënjeshtër shekullore e një filozofi e tillë në enciklopeditë botërore dhe asaj greke? Sipas kësaj edhe disa të këqija të tjera, ndaj të cilave autorët, historianët e një komuniteti të tillë grek nuk e kanë të lehtë të mbrohen përpara argumenteve shkencore, përdorinë lekët e pista, sulmet, mashtrimet dhe vrasjet, me qëllime politike si dhe me dashje, zënkat dhe shpifjet. Që të gjithë këta historianë e politikanë gjakhumbur përbëjnë aktet më të pashenjta kur i kryejnë kundër baballarëve, nënave dhe të afërmve të tyre, por jo njësoj ndaj atyre që nuk kanë lidhje gjaku…
ELENA, në rrugën e gjatë të traditës filozofike nga Pellazgët deri në ditët tona lashtësia zë vend mjaft dytësor në krahasim me atë së cilës kërkimi historik i saj dhe ashtuquajtura histori e filozofisë i ka kushtuar më shumë vëmendje. Është e qartë se nevoja historiografike, me të cilën lind kritika historike e nënkuptuar si shkencë e historiografisë shqiptare, (e cila ka marrë një rol qëndror edhe në brendësi të filozofisë) përballë lashtësisë ndodhet në njëfarë kuptimi në vështirësi. Shprehja “Historia e errët” është normale për Akademinë e Shkencave Shqiptare, ishte vetëm jo normale në kohët kur hetimi historiografik i viteve 2018 përvetësoi tekstet e mëdhenj të traditës filozofike: ELENA është një botë me vete, e cila në traditën e rreptë dhe të fuqishme të fakteve shkencore përbënte një prani më të detajuar ndaj realiteteve historike.
Kjo është një përgjegjësi e madhe ndaj kombit dhe historisë tonë të lashtë.
Shpeshherë konfliktet nëpër studiot televizive të Arian Ҫanit dhe të Mustafa Nanos janë aq të vjetra sa edhe vetë historia e tyre dhe aq sa është urrejtja greke nuk janë kurrsesi të pafajshme, pasi teologët, gezatarët, politika, historianët qumështorë dhe moderatorët televizivë shqiptarë i kanë nxitur ato. Por, për fat të keq, edhe historianët që janë në shërbim e sipër të historisë greke, po shfaqin një prirje joshqetësuese në favor të këtij konflikti anti-shqiptar. Arsyeja është e thjeshtë, ndërsa akademikët dhe politikanët eten për pushtet, i bëj thirrje akademikëve dhe ndërgjegjes shqiptare për të marrë guximin duke përdorur një gjuhë që është më e drejpërdrejtë dhe e solidaritetit me Prof. Dr. ELENA KOCAQIN duke i’u kundërvën me (argumente shkencore) këtij grupi historianësh shqiptarë e grekë. Shpeshherë këta historian qumështorë i ndezin zjarret e konfliktit rreth të vërtetës historike ndërmjet Shqipërisë dhe Greqisë, në teritoretë shqiptare. Shpeshherë ky konflikt shndërrohet në një luftë të vërtetë rrethë argumenteve historike…
Shikoni videon e debatit për librin “Luft e Trojës” të Elena Kocaqit:
