Fatmire Duraku
Fryma e shpirtit
Ti je ajo që botës
I çele udhë nga drita
Mëshirë të kesh
Lutu për ne dhe na falë
Për mëkatet, verbëritë
Na e jep uratën
Një rreze
Le të bjerë mbi ne
Të kesh mëshirë
Për thneglat
Për njerëzit e bimët
II
Kij mëshirë
Për të gjithë
Se jemi një
Sado që kemi humbur gjuhën
E lutjes së vjetër për paqe
Në zemër ende kemi zemrën
Në gjak dashurinë e përjetshme
Për dritën e agut të ri
Dashurinë e amshuar për ty
E lumja Nënë
Të na ndiesh
Aty ku agon
Je kuptim i qiellit kuptim i jetës
Ti i jep gji natyrës i jep gji ujit
Nën ylberin e paepur të shpirtit
S` lejoj të shtrihesh kurrë
Në hark tjetër të besimit
Aty ku mungon syri im
Ku mungon dora ime dhe gjaku
Unë gjithherë jam me ty aty ku agon
Ku është hirësia jote e shenjtë
Në tërë Gjeografinë e shpirtit
Në secilën bimë në secilin gem
Në tërë hartën e trupit
Aty ku burim i shpirtit është drita
Ylberi i dhembjes e i ëndrrës
II
Ti e prek lulen e syrit tim
E ajo e çel zemrën
E të jepet tërësisht
Kam nevojë për ty
Si për bukën për ujin si për qiellin
Kam nevojë për ty si për kroin
Që kurrë nuk e ndalë pikën
Pa ty do të bënte vetëm terr në mua
Do të bënte vetëm acar
Dhe vetmi e pafund muresh
Pa ty do të agoja në degë lisi
