DILAN TOMAS
(Dyqan Marlais Thomas)
1914 – 1953
Marlais Dylan Thomas (Swansea, 27 tetor 1914 – New York, 9 nëntor 1953) ishte një poet, shkrimtar edrammaturgo Uellsit. Ai shkroi poema, ese, letrat, skenarë, histori të shkurtra dhe një teatër të luajtur autobiografik të titulluar Sipas Wood Qumësht (Sipas Wood Qumështit), të cilit version radio, i cili luajti vetë autori, fitoi ilPrix Italinë në vitin 1954.
UNË ËNDËRROVA ZANAFILLËN TIME
Ëndërrova zanafillën time në djersën e gjumit,
duke shpuar lëvozhgën e fuqishme si muskuli
I një motori mbi një trapan, duke m’u futur thellë
Në vizionin dhe në trarin e nervit.
Nga gjymtyrë të bëra në masën e krimbit,
I çliruar nga mishi i flashkur, i limuar
Nga të gjitha prangat e barit, metal
Që vetëm natën burrat i shkrin.
Trashëgimtar i venave ku valon bula e dashurisë,
E çmuar në kockat e mia një krijesë, unë
Bëra rrotullimin e globit të trashëgimisë sime, udhëtoj
Së pari në njeriun që u ingranua gjatë natës.
Unë ëndërrova zanafillën time dhe vdiqa përsëri,
Shrapneli i ngulur në zemrën në lëvizje, çjerrje
Në plagën e riqepur dhe erë e mpiksur, vdekje
Me hundëz në gojën që gëlltiti gazin.
I shkathtësuar në vdekjen time të dytë shënova lartësitë,
Korrje drithërash dhe kukutash, ndryshk
Gjaku im mbi të vdekurit e kalitur duke forcuar
Luftën time të dytë për të shkulur barin nga vetja.
Dhe në lindjen time pushteti qe ngjitës
Ringjallja e dytë e skeletit dhe
Veshjen e re të shpirtit lakuriq. Viriliteti
Cirkoi nga dhimbja e rivuajtur.
Unë ëndërrova zanafillën time në djersën e vdekjes, i rënë
Dy herë në detin që ushqen, i bërë bajat
Në ujin e kripur të Adamit, deri kur vegimin
E forcës së re njerëzore, unë të kërkoj diellin.
KETU NE PRANVERË
Këtu në pranverë, yjet lundrojnë në zbraztësi;
Këtu në dimrin dekorativ
Qielli lakuriq vjen poshtë mbrapsht;
Vera varros zogun e lindur në pranverë.
Simbolet vijnë ngadalshëm gjatë afrimit të vitit
Në brigjet e katër stinëve;
Zjarret e të tre stinëve mësojnë në vjeshtë
Edhe notat e katër zogjve.
Do duhej të dalloja verën nga pemët, krimbat,
Nëse e bëjnë, tregojnë stuhitë e dimrit
Ose funeralin e diellit;
Do duhej të mësoja pranverën nga kënga e qyqes
Dhe kërmilli do të duhej të më mësonte shkatërrimin.
Një krimb tregon verën më mirë se ora,
Kërmilli është një kalendar i gjallë ditësh;
Ç’do të më thotë nëse një insekt pa kohë të caktuar
Thotë se bota konsumohet ngadalë ?
NGA PSHERËTTIMAT
Nga psherëtimat lind diçka,
Por jo dhimbje, këtë e kam asgjësuar
Para agonisë, shpirti rritet,
Harron dhe qan;
Lind një gjë e kotë që e shijuar, është e mirë;
Jo gjithçka mund të zhgënjente;
Falë Perëndisë, ka ndonjë siguri:
Kjo nuk është dashuri, nëse nuk dashurohet si duhet,
Dhe kjo është e vërtetë pas disfatës së vazhdueshme.
Pas një luftë të tillë, siç e di më i dobëti,
Ka diçka më shumë se vdekja
Lëri dhimbjet e madha ose mbylle plagën,
Ende më gjatë ai duhet të vuajë,
Dhe jo për keqardhjen se lë një grua në pritje
Të ushtarit të saj të ndotur me fjalë
Që përhapin një gjak kaq të hidhur.
Po të mjaftonte, po të mjaftonte keqardhja
për t’i dhënë lehtësim së keqes
Të provuarit e keqardhjes kur ajo humbi
Ajo që më bënte të lumtur në diell,
Aq e lumtur koha që zgjaste,
Po të mjaftonte ambiguiteti dhe bollëku
i gënjeshtrave të ëmbla,
“Fjalët boshe s’do të mund të mbanin gjithë vuajtjet
Dhe të më shëronin nga të këqijat.
Nëse kjo do të mjaftonte, kocka, tendina, gjaku,
Truri me përdredhka, këllqet e bukura,
Duke kërkuar me të prekur lëndën nën tasin e qenit,
Njeriu do të mund të shërohej nga butra.
Sepse gjithçka që jepet, unë e ofroj atë:
Thërrime, grazhdë dhe kapistër.
Përktheu: Faslli Haliti
