Roland Gjoza
CIRONKA
detin donte varr
po askush s’e kuptoi këtë trill poeti
po i afrohej vdekja pa u ndjerë si peshku në ujin e heshtur
pa fuqi po i afrohej
si gjurmë fluture në petale
si diçka flurore
si një frymëzim kangjele sensuale
kallogretë e makrit i hidhnin nga finestrat shami prej dëbore
s’ndjente trishtim si kambanë me kumb
po ngazëllim si vera e vreshtave të makrit me parfum dhe shkumb
e parëndësishme ishte vdekja, e vockël, e imtë si cironka
si cironka prej argjendi që e gjente çdo mëngjes në kum kur bariste detit
dhe iu ngulit poetit se si cironka do të vdiste në kumin e jetës
e mbushi grushtin dhe iu bë se miqtë dhe kallogretë e bukura që kishte patur ashtu e kishin dhënë frymën
ç’mall dalldisës të kujtosh bukuroshkat në kohën e dashurisë
prej argjendi janë cironkat, pare sermi që shkojnë në çdo bankë zemre
me to mund të blesh dashnore sensuale
dhe i marrosur prej pleqërisë dhe vetmisë ai i blinte ato përditë kur bariste detit në kum
mbushte grushtin
prej gishtërinjve i kullonte një det me fustane blu
prandaj i gjetën cironka në xhep
jo prej urisë për buke
po prej urisë për dashuri
me kallogre të bukura
RAKI
është e trishtueshme që rruga bëhet kënetë e ti mezi çapitesh
dhe hëna malarike çukitet nga bufi i verbër i zhukës
për në kafene jam nisur se shokët më presin
që veç shajnë dhe mallkojnë prej halleve që heqin
amerikë, dërgo policinë të më marrë e të më këpusë veshin
rruga e bukur nga woodhaven boulevard deri në metropolitan avenue
është mbushur me ujë të qelbur kënete ku zhgërryen buallica dhe shumëzohen mushkonja helmuese
ku kuakin bretkosa dhe bufët gjuajnë minj
ka guxuar njeri të shajë rrugët e tua të bukura, amerikë?
u bë kohë që na mungon rakia, ajo e bekuar që vjen nga shqipëria
po këtë vit kazanët e rakisë u përdorën nga bandat e partisë
që na lanë pa raki
mora çiften të gjuaja ndonjë rosë a peligorkë në kënetë
këndes të egër a peshk të zija me grep
po s’më eci, se shokët ishin zënë
partite ishin bërë shkak të rriheshin e të shaheshin me nënë,
partitë që s’na u ndanë dhe në amerikë
s’më shijoi kafeja vetëm fill
u ktheva në shtëpi nëpër kënetë ku mezi çapitesha
dhe i bëja zë rakisë të dukej që të mos grindeshim
po ajo s’erdhi se shqipëria s’i përdor më kazanët për raki
prandaj më bëhen kënetë rrugët e tua të bukura, amerikë
për këtë lajthitje me kënetë e raki
dërgo policinë të më marrë e të më këpusë veshin
FOSHNJA
në shitje;
këpucë foshnje
pa veshur asnjëherë – ernest heminguej
jam një foshnje që ende s’më kanë blerë këpucë
sepse s’kam mësuar të ecë
të gjithë më mbajnë në krahë si nje kukull
një ditë u hap dhe për mua kutia e bukur
dhe nxorën një palë këpucë kenneth cole
kisha mbetur foshnje dhe kurrë nuk u rrita
kështu që s’ishte e nevojshme të më mbathnin këpucë
i nxorën në shitje dhe unë eci zbathur
në gërxhet dhe honet e letërsisë
SIMFONI
kur ndodh një puthje pentagramet mbushen
shtatë not at vënë pupa balerine
se puthja shket lehtë dhe fluturon si pupël
pastaj vënë këpucë kundër zjarrit
se shpërthen vullkani me llavë qelibari
afrohen buzët dhe dhëmbët takohen
si dy tastjera njëra me tjetrën fërkohen
dy palë buzë i bien puthjes
simfonisë më të bukur që s’e krijoi as bethoven
PAN
nëpër trotuare
në mesoret e bulevardeve ka mbirë bar
egërsisht ka shpërthyer duke çarë asfaltin dhe pllakat prej betoni
po prishen trotuaret prej rrënjëve të pemëve të larta
rrapi dhe valanidhi kërkojnë mbrojtje nga mbreti i pyjeve
pan
me bllumbergun të bëjë një marrëveshje
po pani është legjendë
bllumbergu praktiku amerikan
u bë miliarder me një rrogë prej një dollar
kështu që nuk merren vesh
është i sertë ky bar
ky valanidh
ky rrap
na ktheni mbrapsht në pyje
ne up state ku kemi patur të parët
të rrojmë me arinjtë dhe kaprollët
me ketrat dhe zogjtë e oqeanit
se me njerëzit s’i kemi punët mirë
bllumbergu s’e njeh panin
që s’ka haber nga dollari
ështe i sertë ky bar
ky valanidh
ky rrap
kërkojnë të drejtën për pronën e të parëve
priteni kur të shfaqen në shtëpinë e bardhë
të zgjedhin president një pan
PARANDJENJË
e kam dashur këtë qytet ende pa lindur
e kam fjalën për nju jorkun
mund të kenë qënë vitet shtatëqind kur kam zbritur së pari nga një anije transporti
jam endur për të kërkuar punë
e mundimshme ka qenë jeta në këtë qytet të rrezikshëm
ku s’kam bërë para
kjo është parandjenja dhe eksperienca që ka mbetur e pashlyer në subkoshiencen time
dhe në paris kam qenë
në shanselize kam kaluar me një karrocë me dymbëdhjetë kuaj
botoja një gazetë dhe aty nxirrja tregimet e mopasanit me pseudonim
kam patur mik floberin të cilit i jepja para
për udhëtimet që si bëri kurrë
këto nuk mund të besohen prej kujtdo, por i thotë parandjenja dhe një shkrepëtimë imazhi që më vjen kur jam mirë
në gjendjen e melankolisë, të euforisë apo ekstazës, kur dëndur shkruhet poezi
dhe them se gjendja e mirë vjen nga përtacia
kur ëndërrojmë shumë në një rrethanë sakrifikimi
njëherë punëtor dhe kjo ka ndodhur në nju jork
njëherë tjetër kont dhe kjo ka ndodhur në paris
ndoshta nuk mund të besohet ky gjasmim profeti
dhe vetë që i them kam frikë që i them
po një hollësi mund t’iu përmend kur endesha nëpër paris me floretën
i thashë se këto vende i kisha shkelur në kohë të kahershme
pa ma treguar njeri e çova në moulin rouge dhe sakre cour
për të parë me teleskop parisin
natyrisht që ajo qeshte dhe këte e quante një nga trallisjet e mia të zakonshme
të mjera janë gratë e poetëve të mbytura gjer në grykë me fjalë
pretendime boshe se poezia nuk nxjerr para
dhe këto dërdëllitjet e mia për jetët që kam kaluar
ajo i merr lehtë dhe s’hyn në hollësira
besomë, i them, e kam dashur këtë qytet ende pa lindur
Nju Jork, 2013
Dërgoi për publikim Faslli Haliti, poet
