Leonora Laçi
Fillimisht po i kërkoj ndjesë kalit (që po i bie në qafë) si kafshë fisnike shoqërues i njeriut dhe bashkudhëtar i tij.
Kali është përdorur për transportim mallrash, është përdorur nga kalorësit në luftë, është zbutur e stërvitur për punë të ndryshme në zonat rurale, edhe Gjergj Kastrioti e përdori në betejat e tij.
Por tashmë gjërat kanë ndryshuar, kuajt tanë kanë marrë status politik e i quajmë politikuaj.
Po, po politikuaj bashkëkohorë që flasin, japin mendime, i rrahin ato, pijnë puro, hypin në mjete me katër rrota, nuk i tërheqin më ato me dy, kanë kostum, kanë imunitet, janë të rrumullakosur, e vetmja gjë që nuk i ka ndryshuar nga kuajt real është shikimi i kufizuar me mospasje të drejte për të parë majtas apo djathtas, imponimi i drejtimit nga i do qejfi udhëheqësit.
Politikuajt tanë vetëm hungrijnë për sportivitet, e pa asnjë efekt të mëtejshëm.
Politikuajt e shfaqjes së së enjtes të bëjnë të qeshësh e të qash. Të qeshësh me manjakllëkun e tyre, që bëjnë sikur i interesojnë interesat e shqiptarëve, dhe të qash kur vëren se sa fallco janë, sa stonojnë fjalët e tyre me veprimet konkrete, fjalët mbërrijnë finishin, ndërkohë që veprat ende janë në nisje apo thjeshtë të hedhura keqas në letër.
Politikuaj që politika i ka kapërcyer në qafë, politikuaj që as vetë nuk e dinë për çfarë janë aty, në shenjë revolte ndërrojmë stacion televiziv kur i shohim, por nuk i mbyllim dot gojën, se mjafton të hapesh rrjetet sociale dhe i ke prapë live, janë bërë si e keqe e pashmangshme, por dalja në rrugë na e mëson të vërtetën që është shumë larg parlamentit e politikuajve.
Parlamenti vendzbarkimi i politikuajve duhet të jetë funerali ku i gjendesh pranë njerëzve për dhimbjet e tyre dhe jo vendi i gajasjes. Ka politikuaj që ende nuk janë të vetëdijshëm çfarë do të thotë të jesh përfaqësues, ka ca të tjerë që janë të kurdisur, e shohin si një punë part-time, kur ndërkohë duhet të jenë aty ku elektorati i thërret, ti duhet të shkrihesh për ato vota, që more dhe jo të mos shihesh më rrugëve të qytetit, jo të kesh bezdi nga kërkesat për punësim dhe nga shqetësimet e njerëzve.
Në emisionet humoristike ironizohen njerëzit e politikës sepse kanë “audiencë”, por a nuk mjafton “audienca” që kanë çdo ditë, që t’i japim hapësirë dhe në vende që nuk i takojnë?!
Ndryshimi mes emisionit homoristik dhe parlamentit është se të enjtave në parlament luhet shfaqje pa regjisor, aktorët janë të natyrshëm, çdo perlë qe nxjerrin nga goja e kanë improvizim të çastit, shpesh herë.
Show me arrestime, show me negociatat, show me mediat, show me takimet, show me prerje shiritash, show me përkujtime të luftës e show me përkujtime të vuajtjes.
Teatri na është ftohur, aktorët profesionistë kanë hapur krahun, sepse politikuajt ia kanë marrë në kthesë artin e profesionin.
Vetëdija e politikuajve është në nivele të tilla, sa askujt nuk po i bënë më përshtypje.
Politikuajt bëjnë gjithçka përveç asaj për të cilën janë zgjedhur, bëjnë gjithçka mbrapsht, i kthejnë përmbys ligjet kur luftohen, i kthejnë përmbys institucionet e pretendojnë se janë Zoti mbi tokë ! Ndaluni, Shqipëria nuk është e juaja, nuk e krijuat ju, e gjetët këtu dhe si hordhi kalimtare po e shkatërroni.
Çohu Skënderbe e na drejto, se këta nuk ia kanë idenë e qeverisjes, na ço në dyert e Europës me kokën lartë. Se dhe eshtrat nuk po t’i lëmë të të prehen qetësisht, e as shekujt nuk na kanë pjekur por na ka bërë më të brishtë. Kjo brishtësi reflektohet ndaç në politikbërje, ndaç në vendimmarrje, është si një sindrom kolektiv.
