By Arbana Xharra, Dr. Alon Ben Meir and Gilles Pargneaux
* Këtë artikull të përbashkët, Revista Drini e boton në gjuhën angleze, siç është shruar.
** Fjala e Lirë e ka përkthyer në shqip, më poshtë:The summit held in Ankara on 4 April between Putin, Erdoğan, and Rouhani provides an eye-opening depiction of the rapidly changing discourse of 2018 geostrategic international rivalry, write Gilles Pargneaux, Dr Alon Ben Meir and Arbana Xharra.
Gilles Pargneaux is a French MEP with the Social-Democrats political group (S&D).
Dr. Alon Ben Meir is a professor at New York University’s Center for Global Affairs specialised in conflict resolution.
Arbana Xharra is a Kosovar investigative journalist and winner of the US State Department’s Woman of Courage Award.
The Syrian conflict, the center of global attention for more than seven years, is now in the hands of three actors – Russia, Turkey, and Iran. Europe appears to be incongruously helpless in the face of this geopolitical environment, the consequences of which bears directly on the Western alliance.
Here, the case of Turkey is worrisome. President Erdoğan’s horrifying human rights violations, his blind regional ambitions, the Islamization of Turkey, and exploitation of the Syrian refugees in Turkey (wielding them against Europe), coupled with his military incursion into Syria, demand that the EU immediately reconsider its relations with Turkey. The relationship must be redefined, given the changing regional and international geopolitical dimension that has a direct effect on the EU’s national security.
Bad news for Europe and the West
The fact that the EU has been excluded from deliberations between Russia, Iran, and Turkey is a bad omen for the EU and the West in general. Much of the blame, however, rests with the EU in particular, as it has permitted Erdoğan to pursue policies domestically and internationally diametrically against EU interests, even though Turkey was going through the EU ascension process.
To be sure, the Ankara-Tehran-Moscow axis is marked by the growing triangular economic-military relations. Ankara’s purchase of Russian S-400 air defense missiles and the construction of a nuclear power plant by Russian company Rosatom in Turkey are only a few examples reflecting the deepening ties between the two sides. The summit in Ankara provided Erdoğan the platform he needs to project himself as the “leader of the Muslim world”, sending a clear message to the West that the “troika alliance” does not need the West’s input in solving Syria’s problems.
The EU must not underestimate the implications of this message. Kept unchallenged, this will have serious implications on the West’s regional allies in the Middle East
Between reconstruction of the Ottoman Empire and new Turkish strategic depth
The 2016 failed military coup in Turkey further cemented Erdoğan’s authoritarian regime. The coup, which Erdoğan considered a “gift from God”, gave him the excuse to go on a rampage against his real or perceived enemies, targeting the press, the academia, the Kurds, and anyone who is suspected of having any affiliation with the Gülenists.
He was able to do that through changes to the Turkish Constitution and the use of Islam as Turkey’s new national identity, which could not be questioned without one being accused of blasphemy. Erdoğan’s express purpose is to rebuild a regional neo-Ottoman power, which directly contradicts the Kemalist – secular, democratic – nature of Turkey, and is certainly against Western values.
The policy of “zero problems with neighbors”, envisioned by former Foreign Minister Ahmet Davutoğlu, was thrown out of the window. Today Turkey has problems with every neighbor, as Erdoğan is bent on spreading Turkey’s influence and Islamic doctrine on many of its neighbors with the clear objective of acquiring strategic depth in the region.
The outlook for a new EU-Turkey relationship
The authoritarian and strategic turn of Turkey calls for the EU to develop a new diplomatic strategy toward Turkey. Under Erdoğan’s leadership, Turkey obviously is no longer what it was hoped to be—a model of Islamic democracy that meets the principal requirements of the EU. Turkey’s diplomatic and military trajectory under Erdoğan will remain the same for years to come, and thus the process of Turkey’s accession to the EU must end. Moreover, the EU must not expand its commercial ties with Turkey unless there is an amelioration the situation of human rights in Turkey. There cannot be such a thing as a double standard policy in our relation with Turkey.
Erdoğan ambition to reconstitute elements of the Ottoman era should have a chilling effect on any country with which Erdoğan seeks active bilateral relations. There are always sinister intentions behind his overtures, especially now that most of the countries in Balkans are in the process of negotiating entry to the European Union.
Therefore, the growing influence of Turkey in the Balkans cannot be ignored, where Turkey is systematically entrenching itself by increasing its commercial and cultural presence. The arrest of six Gülen-affiliated Turks residing in Kosovo on 29 March, the detention of Greek border guards to force the extradition of Turkish military, the Turkish promotion of Islamic studies, and the building of new or the rehabilitation of old mosques in Bosnia, Kosovo, Macedonia, Albania, and Serbia represent the latest avatars of this neo-Ottoman influence, tinged with political Islam, from Turkey to Europe.
To conclude, from the best ally of EU and NATO, Turkey turns out to be an ambiguous and resentful partner. In this moving international context, we cannot avoid a redefinition of our relationship with Turkey, without yielding to its provocations. Here is the path EU diplomacy should follow.
Europa dhe Turqia: Fundi i një iluzioni
Nga Arbana Xharra, Dr. Alon Ben Meir dhe Gilles Pargneaux
Samiti i mbajtur në Ankara më 4 prill midis Putinit, Erdoganit dhe Rouhanit ofron një pamje të hapjes së diskutimit dhe të ndryshimit të shpejtë të rivalitetit ndërkombëtar gjeostrategjik 2018, shkruan Gilles Pargneaux, Dr. Alon Ben Meir dhe Arbana Xharra.
Gilles Pargneaux është një deputet francez me grupin social-demokrat (S & D).
Dr. Alon Ben Meir është profesor në Qendrën për Çështjet Globale të Universitetit të Nju Jorkut, i specializuar në zgjidhjen e konflikteve.
Arbana Xharra është një gazetare hulumtuese kosovare dhe fituese e çmimit “Gruaja e Guximtë” e Departamentit të Shtetit të SHBA-së.
Konflikti sirian, qendra e vëmendjes globale për më shumë se shtatë vjet, tani është në duart e tre aktorëve – Rusisë, Turqisë dhe Iranit. Evropa duket se është e papërshtatshme përballë këtij mjedisi gjeopolitik, pasojat e të cilit mbahen drejtpërsëdrejti në aleancën perëndimore.
Këtu, rasti i Turqisë është shqetësues. Shkeljet e tmerrshme të Presidentit Erdogan për të drejtave të njeriut, ambiciet e tij të verbra rajonale, islamizimi i Turqisë, si dhe shfrytëzimi i refugjatëve sirianë në Turqi (përdorimi i tyre kundër Evropës), së bashku me inkursionin e tij ushtarak në Siri, kërkon që BE-ja të rishqyrtojë menjëherë marrëdhëniet e saj me Turqinë. Marrëdhënia duhet të ripërcaktohet, duke pasur parasysh ndryshimin e dimensionit gjeopolitik rajonal dhe ndërkombëtar, që ka një ndikim të drejtpërdrejtë në sigurinë kombëtare të BE-së.
Lajme të këqija për Evropën dhe Perëndimin
Fakti që BE-ja është përjashtuar nga diskutimet midis Rusisë, Iranit dhe Turqisë është një shenjë e keqe për BE-në dhe Perëndimin në përgjithësi. Pjesa më e madhe e fajit, megjithatë, i takon BE-së në veçanti, pasi i ka lejuar Erdoganit të ndjekë politikat brenda dhe jashtë vendit diametralisht kundër interesave të BE-së, edhe pse Turqia po kalonte procesin e ngritjes së BE-së.
Për të qenë të sigurt, boshti Ankara-Teheran-Moskë është shënuar nga marrëdhëniet në rritje ekonomike-ushtarake trekëndore. Blerja e raketave të mbrojtjes ajrore ruse S-400 të Ankarasë dhe ndërtimi i një centrali bërthamor nga kompania ruse Rosatom në Turqi, janë vetëm disa shembuj që pasqyrojnë thellimin e lidhjeve ndërmjet dy palëve. Samiti në Ankara i dha Erdoganit platformën që duhet të projektojë veten si “udhëheqës i botës myslimane“, duke dërguar një mesazh të qartë në Perëndim se “aleanca e trojkës” nuk ka nevojë për kontributin e Perëndimit në zgjidhjen e problemeve të Sirisë.
BE-ja nuk duhet të nënvlerësojë implikimet e këtij mesazhi. E mbajtur e pakontestueshme, kjo do të ketë implikime serioze në aleatët rajonalë të Perëndimit në Lindjen e Mesme
Midis rindërtimit të Perandorisë Osmane dhe thellimit të strategjisë së re turke
Grushti ushtarak i dështuar i vitit 2016 në Turqi, përforcoi më tej regjimin autoritar të Erdoganit. Grushti i shtetit, të cilin Erdogan e ka konsideruar si një “dhuratë nga Perëndia“, i dha atij justifikim për të shkuar në një tërbim kundër armiqve të tij të vërtetë, apo të perceptuar, duke synuar të shtypë, akademikë, kurdët, dhe të gjithë ata, që dyshohet të kenë ndonjë lidhje me të gylenistët.
Ai ishte në gjendje ta bënte këtë nëpërmjet ndryshimeve në Kushtetutën Turke dhe përdorimin e Islamit si identiteti i ri kombëtar i Turqisë, i cili nuk mund të merrej në pyetje pa u akuzuar për blasfemi. Qëllimi i shprehur i Erdoganit është të rindërtojë një fuqi neo-osmane rajonale, e cila në mënyrë të drejtpërdrejtë bie në kundërshtim me Kemalistin – laik, demokratik – natyrën e Turqisë dhe sigurisht kundër vlerave perëndimore.
Politika e “zero probleme me fqinjët“, e parashikuar nga ish-Ministri i Jashtëm Ahmet Davutollu, u hodh nga dritarja. Sot Turqia ka probleme me të gjithë fqinjët, pasi Erdogan është i vendosur të përhapë influencën e Turqisë dhe doktrinën islame në shumë prej fqinjëve të saj, me objektivin e qartë për të fituar thellësi strategjike në rajon.
Perspektiva për një marrëdhënie të re BE-Turqi
Kthesa autoritare dhe strategjike e Turqisë bën thirrje që BE të zhvillojë një strategji të re diplomatike ndaj Turqisë. Nën udhëheqjen e Erdoğan, Turqia padyshim nuk është më ajo që shpresohej të ishte – një model i demokracisë islamike, që plotëson kërkesat kryesore të BE. Trajektorja diplomatike dhe ushtarake e Turqisë nën Erdoan, do të mbetet e njëjtë për vitet që vijnë, dhe kështu procesi i anëtarësimit të Turqisë në BE duhet të ndalohet. Për më tepër, BE-ja nuk duhet të zgjerojë lidhjet e saj tregtare me Turqinë, nëse nuk ka përmirësim të situatës së të drejtave të njeriut në Turqi. Nuk mund të jetë një gjë e tillë, si një politikë e dyfishtë, standardet në marrëdhëniet tona me Turqinë.
Ambicja e Erdogan për të rindërtuar elementet e epokës osmane, duhet të ketë një efekt të frikshëm në çdo vend, me të cilin Erdogani kërkon marrëdhënie aktive bilaterale. Ka gjithmonë synime të këqia prapa ofertave të tij, veçanërisht tani që shumica e vendeve të Ballkanit janë në procesin e negocimit të hyrjes në Bashkimin Evropian.
Prandaj, rritja e ndikimit të Turqisë në Ballkan nuk mund të injorohet, ku Turqia po sistemohet në mënyrë sistematike duke rritur praninë e saj komerciale dhe kulturore. Arrestimi më 29 mars i gjashtë turqve të Gylenit, që banonin në Kosovë, ndalimi i rojeve kufitare greke për të detyruar ekstradimin e ushtrisë turke, promovimin turk të studimeve islamike dhe ndërtimin e xhamive të reja ose rehabilitimin e xhamive të vjetra në Bosnje, Kosova, Maqedoni, Shqipëri dhe Serbi përfaqësojnë avatarët e fundit të këtij ndikimi neo-osman, të ngjyrosur me islamin politik, nga Turqia në Evropë.
Për të përfunduar, nga aleati më i mirë i BE-së dhe NATO-s, Turqia rezulton të jetë një partner i paqartë dhe i zemëruar. Në këtë kontekst të lëvizshëm ndërkombëtar, ne nuk mund të shmangim një ripërcaktim të marrëdhënieve tona me Turqinë, pa iu dhënë provokime të saj. Kjo është rruga, që diplomacia e BE-së duhet të ndjekë.
Përgatiti në shqip: Arben Çokaj
