Ministrja daneze e integrimit Inger Støjberg deklaron:
Një e vërtetë e trishtuar rreth Islamit
“Nëse je mormon dhe nuk do të shohësh se ne qeshim, ndër të tjera, me besimin e tyre, atëherë lëre më mirë dhe mos e shiko shfaqjen. Kjo është natyrisht e drejta e secilit.”
Kaq saktë e vërtetë e thotë Kasper Holten në kompozimin e tij muzikor “Libri i Mormonit”, që këto ditë shfaqet në Teatrin e Ri në Kopenhagë.
Kështu duhet të jemi në gjendje të themi, pa marrë parasysh se për çfarë feje bëhet fjalë, por ne nuk mundemi. Provoni si eksperiment mendimi, për të zëvendësuar ‘Mormon’ me ‘Musliman’:
“Nëse jeni musliman dhe nuk doni të shihni se ne tallemi, ndër të tjera, me besimin e tuaj, atëherë ju nuk keni për të shkuar për të parë shfaqjen. Secili është i lirë të zgjedhë.”
E pamendueshme në Danimarkë në vitin 2018? Po, për fat të keq.
Unë nuk kam parë edhe muzikalin, por është thënë se përmban një skenë ku i drejtohen gishtat drejt qiellit dhe thirret: “Shtrije tani gishtin kundër Perëndisë, dhe mallkoje atë derr të ndyrë” dhe një skenë ku një prej aktorëve është veshur si profeti Mormon, Joseph Smith dhe bën seks me një bretkocë për t’u shëruar.
A mund të imagjinoni aktorë në Danimarkë duke qëndruar në këmbë me gishta të drejtuar drejt qiellit duke bërtitur “derr budalla” pas Allahut? Ose një aktor i veshur si Profeti Muhamed duke bërë seks me një bretkocë? Në asnjë rrethanë! Ne të gjithë e dimë se çfarë do të ndodhte. Protesta histerike rreth shkeljes së ndjenjave fetare muslimane. Demonstrim kundër teatrit. Vandalizëm. Kërcënime me vdekjes për aktorët dhe instruktorët. Një shfaqje e tillë kurrë nuk do të luhej.
Çështja është se ne kemi humbur. Ne jemi frikësuar nga një religjion, fanatikat e të cilit na kanë kërcënuar të heshtim. Por jo vetëm kaq, ne kemi pranuar që të ndihemi të heshtur. Ne as nuk duam të merremi me të. Vetëm disa – Jyllands Posten është një përjashtim – ka guximin të thotë, pse ne i kushtojmë vëmendje të veçantë muslimanëve.
Kur Muzeu Skovgaard në Viborg nuk i pranoi karikaturat e Muhamedit në ekspozitën e tyre të artit blasfemues, pati si shpjegim në fillim, se vizatimet nuk janë ‘të përshtatshme’, dhe kur Politiken dhe seksione të mëdha të së majtës derdhën përbuzjen e tyre për karikaturat e Muhamedit, ata argumentuan se, kjo ndodhi pasi ne nuk duhet të prekim ndjenjat fetare të njerëzve.
Por kur janë të gjithë këta njerëz me ‘qëndrimet e duhura’, tani ku janë ndjenjat e mormoneve që po shkelen? Pse Politiken nuk shkruan një editorial rreth asaj se sa e tmerrshme është, që disa mormonë do të lëndohen? Jo për të përmendur reputacionin e Danimarkës jashtë vendit, pasi një dramë e tillë fetare e dhunshme është ngritur në një nga teatrot më të rëndësishme të vendit?
Përgjigjia është fatkeqësisht e thjeshtë: Sepse edhe pse Mormonët mund të jetë e egër, argumentojnë për pakënaqësinë e tyre dhe lëndohen, por nuk kapin armë dhe nuk ushtrojnë terror. Askush nuk është i kërcënuar. Asnjë teatër nuk digjet. Askush nuk vritet. Kur muzikali u luajt në Los Anxhelos, për shembull, mormonët morën në vend të reklamave të të programit të teatrit, lajmërime të heshtura të kishës aktuale Mormone.
Nuk ka dallim në mes të satirës. Ose bezdisë që njerëzit fetarë mund të ndjejnë nga satira. Dallimi është se, në të vërtetë, janë kryesisht pasuesit e fesë, që e quan veten “feja e paqes”, Islami, që në të vërtetë marrin armë, dhe ushtrojnë dhunë e terror.
Komentet janë mbyllur.