AV. XHABIR ZEJNUNI
– Fabul
Seç u mblodhën delet n’vathë,
edhe nji herë me kuvendue,
t’ardhmen e tyne me e vendue,
se kush tufën me e drejtue.
Vrik u hodh n’dy thûndra dashi,
brinat e tij tue i vringllue,
sa t’kem brinat unë n’maje t’krés,
kush veç meje s’ka me ju drejtue.
Çohet nji dele aty kah fundi,
me nji kâmbë fort tue çalue,
– Ti mor dash me ato brina,
gjithmon ne na ke shkallmue.
Ban ma mirë ti me u spostue,
me na lânë nji herë me vendue,
le t’shikojm jasht tuf’s nji herë,
kush ma mirë me na sundue.
Ja pret dashi tuj blegrue,
– Rri moj shtrêmê e mos bân zâ,
se kto brina qi je tue ju frigue,
gjithë kopenë e kanë zaptue!
Plasi zhurma edhe shamata,
askush tue mos ditë me prâ,
gjendja erdh fort u randue,
tue mos dítë n’krye ke me vûe.
Por, shumë shpejt ndodhi magjija,
kur nji pllitje prej jashtë gjimoi,
– M’leni moj dele mue me kuvendue,
se veshgjati ka me ju mrekullue!
Askush n’vathë nuk bâni zâ,
kur gomari filloi me ligjrue,
– Boll, moj dele, brinave tue ju frigue,
ka ardhë koha historinë me e ndrrue.
Vejani veshin fjalve t’mija,
m’jepni lejen veç mue me ju drejtue,
se kullosa e uji me bollek,
ju kurrë mâ s’ka me ju mungue.
Filluen delet fort tue u shtye,
kush mâ shumë o me blegrue,
– N’hall t’madh, o gomar, na ke vue,
n’se fjalës tande ne me i besue.
Por, fort bindshëm foli gomari,
sa edhe delet e pranuen,
n’krye t’tufës me e vue,
pa përjashtim me i drejtue.
E mori fjalën prap delja plakë,
– Meritoje ti mor gomar,
nderen e madhe që ne po t’bajmë,
ti drejtimin e ne t’hamë bar.
Fort u përlot i shkreti gomar,
edhe pllitjet mâ shumë ju shtuen,
– Solemnisht po ju tham o moj dele,
se ma shumë keni me blegrue.
Ihaa, ihaa, ihaa.
Bee, bee, bee.
(XH. Z.).
