NJË MOLLË LUNDRON MBI VARRE
– Shpëngulja vritka më shumë se vdekja?!
Ç´të bëjmë me shpërnguljen dhe mërgimin
si ta ndalim këtë murtajë për kombin tonë
është vrasës i pashpirt për shqiptarët, shoh
se shumë njerëz habiten kur dëgjojnë, se
ky artist, ai shkencëtar, ose ai kozmonaut
kanë prejardhje shqiptare, prejardhje të
vendit tonë, që shpërngulja i ka degëdisur
nëpër qytete dhe shtete anë e mbanë planetit
Ç´të bëjmë me shpërnguljen dhe mërgimin?
Flasin pjesë të atdheut të shpërngulur, flet
Ilirida, Molla e Kuqe, Çamëria, Presheva
flet Kosova dhe të gjitha trojet shqiptare
kemi një gjysmë atdheu të shpërngulur
Jo fort moti, udha më rastisi përtej Nishit
në një katund me emër , Molla e Kuqe,
Fshati ku kishin jetuar shqiptarët tani nuk
ka njeri. Në atë fshat të vdekur, të vdekurit
qaheshin; ku u tretën gjithë ata të gjallë?
të vdekurit e tashëm qanin, të vdekurit e së
kaluarës, të vdekur të ardhshëm nuk do të
ketë, aty ka vdekur Kisha e fshatit, varreza.
Molla e Kuqe në shqip më nuk ekziston!
Atë e vrau pushtimi serb dhe shpërngulja!..
Në atë pjesë të atdheut të lashtë të Ilirisë
varret janë shndërruar në toka të bukës.
Krahina e Mollës së Kuqe më nuk jeton.
Një rizënie e re nuk është e pamundur,
në një çast tek po qante rrënja për degët-
dy të vdekur, të pavarrosur nga askush,
pyesnin njëri- tjetrin: miku im i vdekur si
ndodhi që asnjë i vdekur më s´është tek
kjo varrezë? Ku vajti fshati ynë i vdekur?
Fqiu kufomë iu përgjigj; miku im i rënë,
shpërngulja neve na vrau më shumë se
pushtimi! Nën pushtim s´vdesin të gjithë,
Nën pushtim së paku ruhet bima e gjakut,
Të gjallët, qofshin edhe të poshtëruar, nuk
vdesin kështu si vdiqëm né! Ashtu është;
miku im i vdekur, të pyes: a di me shkrue?
që t´ua lëmë një porosi të gjallëve; që
kombi ynë të ketë kujdes nga mërgimi, se
shpërngulja vritka më shumë se vdekja?!…
Rrustem Geci – poezi nga libri me të njëjtin titull
