Afrim Caka
Ky shkrim mbane gjithë energjin time në këtë letër!
Dardania e vrarë nga tradhtia ose nga pabesia e demonëve islam dhe atyre politikanëve “shqiptar” që u zhvilluan gjatë luftës kundër shtyllave të shoqërisë duke qenë në shërbim të parëve..!
Meqë vrojtimet tri fytyrëshe të çojnë në ato rrezulltate, unë do i lejoj vetes të kujtoj disa nga mënyrat se si sillen zullumçarët. Unë bazona në matje të bëra në qindra kafka politikanësh që i përkasin racave të ndryshme është fakti se truri dhe edukata e tyre nuk i çon te mendja pjellore, por te një babëzi gjithmonë e më negative dhe më antikombëtare… Republika e Dardanisë, është republikë vetëm nga emri kurse në realitet ajo është një oligarki shqiptarësh që e ngatërrojnë politikën me tregtinë e lavërdisshme për ta.
Ҫfarë kuptojmë me politik?
Ҫfarë është pra një “shtetë apo një qytet?”
Çfarë është pra një “politikan teneqexhi?”
Por ç’është një formacion politik i pari nga këndvështrimi i soditjes sociologjike nuk mund të përkufizohet dot duke nisur nga përmbajtja e veprimtarisë që kryen? Këto pjella të ëndërrimeve tona kanë një pushtet aq të fortë saqë edhe karrika i tyre nuk mund të ndryshohet pa u lëkundur i gjithë Dardania apo Gjakova… Sigurisht që kjo republikë e vogël është toka e lirisë por ajo nuk është toka e të korruptuarëve e as e vëllazërisë me turkun e shkjaun.
Partitë të cilat kanë kryer zullumin më të madh duhet t’i mirret e drejta për ta qeverisur Dardaninë dhe në veçanti Gjakovën. Nëse ka diçka “të poshtër”, atëherë është kjo dhe kjo e kësaj klase politike (PDK, NISMA dhe LDK) si pasoj e kësaj mënxyre të shfrytëzimit të etikës joprofesionale si mjetë i zullumçarëve (gjithmonë kanë të drejtë) të shkatërrojnë, të pasurohen dhe të sillen si në çiflikun e babes.
Në fillim të kësaj fjale dhe në këtë kontekst nuk mund të heshtë, nuk mund të mos e ngreh zërin kundër disa tendencave të devijimit të praktikës politikes në ambientin gjithëshqiptarë, për të cilat qëllimisht shkrovanë menyrë të konkretizuar, por që fare mirë do të mund konkretizoheshin brenda suazave të shtruara teorike.
Në luftën tonë për unitetin kombëtar dhe për transformimet të kësaj klase poltike dhe të shoqërisë shqiptare, ne jemi zotuar se asnjëra nga këto, sado që mund të përjetohen në menyrë traumatike, sado që mund të nxisin emocione kaherë të fjetura, sado që jemi të pa pjekur politikisht dhe të papërvojë në politikë dhe në këto procese, ne jemi zotuar se gjithmonë do të ecim dhe do të shkojmë gjithmonë “përpara”, se do të udhëhiqemi nga “njerëzit progresivë dhe me mendje pjellore”, që në euforinë e krijuar nacionale brenda partive të PDK,së, NISMA dhe LDK,së etj., filluan luftën për pushtet e pasuri dhe më pak për shtet (d.m.th. për familje e xhepa).
Vazhdimi i tendosjes ideologjike e pushtetore në skenën politike shqiptare dhe mungesa i ndjenjës së përgjegjësisë historike për të ardhmen kanë thelluar krizën shpirtërore, morale e politike kombëtare. Fatkeqësisht, në këtë luftë të tyre (klanesh e hajdutësh) jo të hapur për pushtet, asnjëra nga palët nuk u lirua nga klanet familjare, korrupsioni, nga recidivat e përvojës historike dhe asnjëra nga këto parti në pushtet nuk e konceptoi drejt as proceset integruese të Evropës, as rolin e aktorëve të veçantë të këtyre proceseve. Por opinioni shqiptar është i shokuar nga mungesa e tyre të nivelit mesatar dhe nga intelegjenca gjithashtu.
Kush do që të merret në përgjegjësi me politikën dhe kush do për më tepër që ta ushtroj politikën si “profesion”, duhet të jetë i ndërgjegjshëm për ato paradokse etike dhe për përgjegjësinë e tij se çfarë mund të bëhet ai vetë nën trysnin e këtyre paradokseve. Po e përseris, ai përzihet me forca diabolike, të cilat qëndrojnë prapa çdo dhune. Atëherë shqiptarët do të pyesnin veten:
“Ҫ’fituam nga këta politikanë? Pikërisht natyra e çdo demagogu me nivel të ulët morali janë politikanë mashtrues, para së gjithash në pozicionin politik të fjalës janë politikanët e PDK,së dhe të LDK,së etj., pa ndjenjë përgjegjësie dhe në këtë sens janë me nivel të ulët morali e karakteri, të tillë siç kemi patur ne fatkeqësisht gjithnjë në pozicionet drejtuese njëzet vitet e fundit!”.
Prandaj politikani duhet të mposhtë përditë dhe orë për orë në veten e vet një armik krejtësisht të flliqur e tepër jonjerëzor demagogjin, mashtrimin, korrupsionin dhe krimin politik. Demagogu është tipi i politikanit drejtues në Oksident si Thaçi, Veseli, Lladrovci, Haliti që nga koha e shtetit “kushtetues” dhe për më tepër që nga koha e demokracisë. Shija e pakëndëshme e fjalës nuk duhet të na bëjë të harrojmë se nuk ishte vetëm Hashim Broja, përkundrazi ishte Organizata Pronto i pari që e mbajti këtë emër.
Elementi i parë që dallon ekzistencën shqiptare nga ajo shtazore, është element negativ – pamjaftueshmëria politike, kulturore, relative e rregullimit instiktiv te politikanit në proceset korruptive e përshtatjes ndaj botës shqiptare dhe ndaj botës së kafshëve që na rrethon…
Kush merret me politikë lakmon pushtetin (çiflikun e babajtë): pushtetin, luksin ose si mjet në shërbim të synimeve të tija (idealiste apo egoiste) ose pushtet për t’i shërbyer “për hir të armikut” për të shijuar ndjenjën e prestigjit, që te jep ai. Ky është sundimi “tradicional” siç e ushtronin në kohërat e vjetra shqiptarët dhe komandanti patrimonial apo sunduesi “plebishtar”, demagogu i madh dhe drejtuesi i kësaj partisë politike zulumçarësh.
Mirpo kjo lidhje midis karakterit dhe etikës nuk është shfaqur janë sheshit. Asaj i është dashur të mbetet e pasqaruar sidomos për shkak të kundërshtisë midis relativizimit korruptiv dhe krimit politikë të kamufluar. Sepse patjeter duhet të qartësoj më tej: nuk varet vetëm nga mangësia e seleksionimit nëpërmjet krijimit të vullnetit kolektiv, që vendimi për fatet e kombit është kaq shumë “lojë bixhozi”. Çdo politikan i ri dhe i vjetër – si politikan i rastit, që ndjen se ka prirje për t’u bërë dijetar duhet për më tepër ta ketë patjetër të qartë se detyra që e pret atë ka një fytyrë të dyfishtë.
Te një politikan janë përfaqësuar të gjithë shqiptarët. Ai është i vetmi model i veçantë i species njerëzore. Ai është “ai” dhe ai janë “të gjithë shqiptarët”; ai është individi (politikani) me veçantitë e tij dhe në këtë kuptim ai është unikal; në të njejtën kohë politikani është mbajtësi i të gjitha veçorive karakteristike të species shqiptare.
Të zgjohemi, të vetëdijësohemi dhe të organizohemi. Nuk ka zgjidhje të menjëhershme, por ka zgjidhje të domosdoshme. Dhe e vetmja zgjidhje që ne kemi e cila na shërben është që të bëjmë shtet-kombin tonë duke e prerë degët e kalbura nga kangrena dhe duke kërkuar një fillim të ri për të dalë nga fundi i këtij ferri ku na kanë katandisur politikanët, injorantët, zagarët, analfabetët, korrupsioni, krimi politikë dhe islami politikë, që na duan si skllevër e prind skllevërish sepse skllevërit nuk kanë komb, nuk kanë shtet, e nuk kanë as nder, maral e as dinjitet…
Por natyrisht këta politikanë askund nuk janë në saje të “profesionit”, në kuptimin e mirëfilltë të fjalës, figurat e vetme vendimtare në mekanizmin e luftës për pushtet politik. Përkundrazi jashtëzakonisht vendimtar është lloji i mjeteve ndimëse, që janë në dispozicion të tyre. Si fillojnë politikisht për pushtet sundues mundohen të mbajnë sundimin e tyre? Fatkeqësisht, në këtë luftë të tyre (klanesh) të hapur për pushtet, asnjëra nga palët nuk u lirua nga klanet familjare, korrupsioni, nga recidivat e përvojës historike dhe asnjëra nga këto parti në pushtet nuk e konceptoi drejt as proceset integruese të Evropës, as rolin e aktorëve të veçantë të këtyre proceseve. Por opinioni shqiptar është i shokuar nga mungesa e tyre të nivelit mesatar dhe nga intelegjenca gjithashtu…
