KRISTAQ TURTULLI
– tregim –
Ai përkuli kokën dhe e puthi fort, me afsh në buzë, vajza shtrëngoi sytë, ngriu, buzët e saj u vaditën prej lëngut të freskët dhe gjuha iu drodh në qiellzë. Vironi e largoi pak nga vetja, vështroi me vëmendje dhe mall fytyrën e freskët të vajzës, dridhjen e qerpikëve dhe buzët gjysmë të hapura, në pritje. E puthi përsëri me zjarr dhe pasion si të mos e kishte puthur kurrë. Puthjet e tij ishin të buta gati si lutje.
May Lee donte të fliste, të tregonte për mundimin dhe pasigurinë e së nesërmes, por fjalët i kishin mbetur të varura në çengelin e pasionit dhe dashurisë. Ajo ndjente marramendje prej çdo prekje e buzëve të djalit dhe çdo puthje të ngjeshur. Befas Vironi lëvizi buzët vertikal, në gjithë sipërfaqen e buzëve të saj, ndjeu frymën e tij të nxehtë. Buzët e saj u hapën si fletët e tulipanit dhe ai futi gjuhën brenda. Vajza u hutua një çast, u ngreh, u drithërua, gjuha e tij lëvizte ngadalë në brendësi të gojës, gjoksi i saj ngrihej dhe ulej me shpejtësi, ndjente një marramendje të lehtë.
Të dy nisën të merrnin frymë me vështirësi, vajza kishte ndenjur net të tëra zgjuar, pa gjumë e kishte sjellë dhe risjellë shpesh herë nëpër mend gjetjen e mënyrës për ardhjen e tij, larg syve të keq të Çao Dao Bu-së. Prandaj donte ta bënte akoma më intime, të ndjente për herë të parë në brendësi gjithçka të tij. Të jetonte momentin, gjithnjë e nesërmja nuk dihet. Nuk ishte aspak e shkrehur, ishte njeri, femër që donte të provonte me gjithë shpirt atë që donte.
Zemra e vajzës rrihte me forcë, puthjet e tyre ishin të shpeshta, të shkurtra si shkreptima, ai mbante me kujdes kokën e saj në pëllëmbët e tij si një diamant të rrallë, pa ndërprerë të puthurat. Ajo e vështroi ngultas në thellësi të syve të djalit, kthjelltësia e drithëroi, fytyra e tij ishte e përskuqur, mezi mbushej me frymë, i përvëluar, paduruar prej dëshirës. Vironi përkuli kokën, buzët e tij lëvizën drejt gjirit të bardhë e të vogël, buzët prekën lehtë thithkën e kuqe e të plotë si manaferrë e tërhoqi butë duke e rrotulluar në gojë. Vajza symbyllur u rrëqeth, rënkoi, pastaj psherëtiu dhe mërmëriti:
– Të lutem butë.
Vironi e përkëdhelte lehtë me delikatesë, si të prekte një petale dhe të mos shkundte pjalmin, gjithsesi ajo i ndjente së thelli prekjet e tij. Mezi mbushej me frymë, si të kishte vrapuar gjatë nëpër një të përpjetë të lodhshme. E donte atë djalë marrëzisht, nuk e merrte vesh ngase i ngrihej dallgëzimi i pashuar i ndjenjës. Gjuha i ishte tharë prej dëshirës, pa menduar gjatë lëvizi me shpejtësi, zbërtheu kopsat e para të këmishës, të tjerat kopsa prej nxitimit u këputën vetë dhe ranë përdhe me zhurmë të butë. Flaku me moskokëçarje këmishën përdhe, gjithashtu dhe sytjenat.
– Shtrëngomë fort.
Për herë të parë në jetën e vet May Lee gjendej krejt lakuriq përpara një mashkulli, i cili e vështronte syzgurdulluar, gojëhapur; bardhësinë e shndritshme, bukurinë e mahnitshme të trupit të saj. I ngjau si një nimfë e ardhur befasisht përpara tij. Iu mbajt fryma, u kapërdi me vështirësi, të ishte kjo vajzë e tij, e cila po i jepej tërësisht!
-Oh May Lee, jeni një mrekulli! – mërmëriti ai gjuhë tharë dhe shtriu duar përpara me ndrojtje pa guxuar ta prekte. Donte ti thoshte se i dukej e pabesueshme që kurora e bukurisë aziatike të behej e tij. Heshti. Ajo i dukej si një statujë klasike, si një magji!
– Shtrëngomë fort, fort!-mërmëriste symbyllur May Lee.
Vajza një moment u përskuq dhe u hutua për guximin e çmendur, nga mendimi i përshpejtuar për të treguar sa më shpejt lakuriqësinë e saj. Uli kryet dhe provoi një dridhje të brendshme. Alarmi i ngrehur i shungulloi në mendje, u nguros me vështrim të mbërthyer drejt derës, megjithëse i kishte marë masat qysh më parë. Largoi shikimin prej aty dhe përshkundi kryet e nervozuar. Nuk kishte kohë të mendonte dy herë.
Përnjëherësh May Lee e ndjeu veten të lehtë, pa rëndesën e teshave të panevojshme, nuk i vendosi duart në gjoks për të mbuluar apo fshehur diçka, i dukej krejt e tepërt lëvizja në ato momente të papërsëritshme intime, ndjehej e përfshirë prej afshit që po ja përvëlonte trupin. Vironi zgjati gishtërinjtë dhe preku gjoksin e saj me kujdes, ndërsa dora tjetër shkau në bark e përkëdheli lehtë, pastaj rendi poshtë mes shalëve të drejta, drejt kaçubës së vogël me kaçurrel të dendur, të butë si mëndafsh.
– I premtova vetes të dhuroj gjithë dashurinë, ta jap tek ti dhe dua që ta mbani në zemër. Do të dua ty gjithnjë, pak rëndësi ka se çfarë do të sjellë jeta. Jeni shpirti im dhe do të dua gjatë gjithë jetës deri në vdekje. Shtrëngomë fort, fort, fort!- foli ajo me afsh dhe me shpirt.
– Unë do jem gjithmonë pranë teje, sa herë të keni nevojë për mua, – pëshpëriti Vironi.
May Lee qëndronte e tendosur e donte atë ta kishte brenda vetes, ta ndjente së thelli, gjithçka e tij ti përkiste dhe asaj, ishte e përfshirë prej zjarrit përvëlues. Vironi u shtri mbi të dhe e puthi në buzë, duke e lënë trupin t’i shkrihej prej ekstazës, e vështronte ngulët, u tërhoq pak dhe u ngjesh mbas saj me të gjithë forcën. Ata u bënë njësh, ajo klithi, i dhembi shumë, trupi iu harkua dhe një lot i madh u rrotullua në faqen e praruar, u rrokullis ngadalë pastaj ra përdhe.
Vajza ndjente frymëmarrjen e tij të shpeshtë dhe lëngun e nxehtë që derdhej në brendësi të trupit të saj. Ajo u shkri prej kënaqësisë, nisi ta puthte si e marrë në buzë, në qafë, fytyrë. Ajo nuk ishte skllave e mjerë të dergjej në pështirosje, qe njeri, vajzë e re me ndjenja dhe vrull. Jeta i jepej njëherë, rinia po ashtu dhe ajo nuk mund të pështynte ndjenjat, t’i flakte përdhe si lëvore, t’i shkelte me këmbë. Ndjehej si një mbretëreshë, dha dashuri dhe mori afsh dhe ngrohtësi…
May Lee ngriti kokën me vrull, afshi dhe zjarri përvëlues në çast u fashit, përkuli qafën e mpirë, si të dëgjonte më mirë, tendosi trupin, shkau anash, u largua me pendesë prej trupit të lagësht të djalit. Zemra i rrihte me vrull dhe gjaku në damarë i ziente si uji i nxehtë në kazan.
– Ç’është?- pëshpëriti Vironi, lëvizi dhe u kthye në krah.
Vajza nuk i ktheu përgjigje, zgjati krahun, tërhoqi prej stolit fustanin e gjatë me lule, u ngrit dhe u vesh me të shpejtë. Ajo ishte e sigurt që dëgjoi diçka si zhurmë a zë matanë në korridor ose diku më larg. Ndoshta në dhomën e vogël me orendi të thjeshta ku rinte zakonisht gjyshja pothuajse e verbër Lee Su Yuong.
– Ç’është? – ia bëri përsëri Vironi dhe u ngrit ndenjur, sytë e vajzës tregonin alarm.
Vajza ktheu kokën pjerrët nga djali dhe i foli me zë të ulët, duke treguar me kokë teshat e tij të flakura në dysheme:
– Vishu shpejt, të lutem,- u kapërdi me vështirësi dhe pyeti: – Dëgjove diçka si thirrje apo zhurmë?
