Etleva N. Petriti
Ashtu si era perkedhel lulet
Tamam ashtu pa u ndjere
Do doja doren tende t’me prekte!
Te ndjeja vec, edhe nje here.
Ato kujtimet e bukura
Ato me mbajne gjalle mua
Ndersa mendoj jeten qe bere,
Lotet me shkojne si krua.
Sa here e ngre koken lart,
Me njerin yll te krahasoj
Sepse ka, dhe shum te tjere
Por, per mua nuk jane njesoje.
I adhuroj rrezet e para te mengjesit
Po ashtu edhe shijen e kafese,
E adhuroj vjeshten e trishtuar
Ku marin jete mendimet e harruara.
Aty nise dita e programuar,
Shijojeni castet pa u stresuar
Me shpresen ne Zot
****Do ja dalesh edhe sot ****
Jam Shqiptare neper breza
Nga te paret tane Ilire
Bese e Fe i ruaj ne Zemer
Dhe Flamurin kuq e Zi
Kur me pyesin per flamurin
Simboli se c’kuptim ka ?
Eshte vendi i Shqiponjes
Qe na mbron me ata krah.
Bashke me diellin ne mengjes
Lind dhe shpresa,
Ndoshta dhe dita plot stres
Pranoje ashtu si vjen,
Jetoje me interes.
Dhimbja e valës
Sa here buzë detit kur shikojmë
Një dallgë kaqë të inatosur ,
Largë ne breg rrimë e mendojmë
Për se vallë të jetë brengosur.
Një zhurmë dëgjohet nga largë
Të jetë kjo dhimbja e detit valle !
Sa jetë të pafajshme ka marë
Ndaj dallga ulërin si e marrë .
Dhe qielli i errur nga mërzija
Tek kërkon nje rreze në për retë,
Disa pulëbardha nga lart shoqërojnë
Pak’sa dallgën të qetësojnë.
Është dhimbja e epokës që po jetojmë
Janë lotët e Nënave që nuk pushojnë,
Vallë një ditë dielli do të ndricojë
A do vazhdojmë si kur nuk i shikojmë.
Etleva N Petriti ( Italia )
Vajzës që me la pa fjalë
Mes qylymit gjethe shtruar
Aty e hodha vështrimin,
Nje flutur kishte ndaluar
Me fletët punon qëndimin.
Pa u ndala të ta shihja
Ajo vallë a më pa mua !
Ne emër doja ti thirrja
Zëri imë nuk u dëgjua.
Ishte e bukur si nje zanë
Vjeshta i kishte zilinë,
Un i ziu në kët anë
Mbeta si lisi ne brinjë.
Guximi seç me ndaloi
Më mahniti bukuria,
Zemra hidhej si uj kroi
Vallë të jetë kjo (dashuria).
Dërgoi për publikim, Gjin Musa, gazetar
