Vjollca Tiku Pasku jeton prej vitesh ne Gjermani, po gjithmonë pena e saje shkruan per vendlindjen, per Shqiperin qe hera-heras lendon, hera-heres na jep nji shpresë se Shqiperia do ndryshoje. Vjollca shquhet per krijimet dhe doreshkrimet vertet interesante dhe madhengjyese. Kame paur nderin te publikoj shume nga krijimet e saj, pune qe beje me shum dashamirsi, pronovimi i talenteve te reja eshte detyrë e dites per mua. Vjollces i uroje rrugetim te mbare, ne boten e saje krijuese.
/Gjin Musa, gazetar.
PAS DISA VITESH
“”””””””””””””””””””””””
Dikur në dritën që lulëzoi dashuria ime e parë
fluturonim të dy me fjongon e ylberit drejt lartësisë
dhe në momentet e ndritshme, në telajon e bardhë,
pikturoja një kurorë ëndrrash në altarin e përjetësisë.
Ti më lodhe, si një kullë me gurë pa gjethe lulesh,
apo si një luan që mbretëron me ligje në mbretëri;
premtimet e tua shkuan si lumë i rrëmbyer me zhurmë
ku kthjelltësia u harrua në ndonjë letër të lagur në shi.
U largova, me një buzëqeshje, si të malit para dimrit,
teksa dhembja ime endej si dallëndyshe e verbuar në qiell,
lotët si murgeshat e virgjëra njomnin tokën e djegur
teksa duart grusht lëshonin shtrëngatën e fikur nën diell.
Çuditërisht, ti kthehesh pas disa vitesh e premton dashuri…
trazon një dhembje të shuar me hirin e yllit të Afërditës,
por asgjë nuk ndizet më, se hiri u shpërnda në lumin e jetës,
tani kam ëndrra nga spektrat e ngjyrave të reja të dritës.
“””””””””””””””””””””””
MES DY PLANETЁVE
Në udhën e gjatë drejtë Perëndimit, shtrëngoj në dorë disa guralecë të vegjël. Janë të bardhë të vegjël, vezullues, sikur të ishin gjysmë hënëza në dorën time. Shpirti im ndjen keqardhje. Avioni fillon të ngrihet ngadalë drejt kupës qiellore. Një fije shprese më është ndezur në një vend tjetër. Toka ime e dashur, vendlindja ime, ti nuk zemërohesh me mua, që po të lë?! Më vjen keq, që nuk do të përkëdhel më me dorë vallëzimin e trëndafilave, por tulipanët që i përkund era e ftohtë, nuk do të ndjej frymën e flladit që dirigjon orkestrën ajrore, por do mësohem me shiun e butë, nuk do ta shoh pranverën në zemrën e luleve të mollës, teksa përhapet anembanë në ajër, por do shoh ngjyrat që japin ngjyrosjet e kultivuara të pranverës në Gjermani. Sytë e mi të gjelbër, nuk do të shpërndajnë më flutura dashurie në degët e portokalleve, limonëve dhe në mantelet e gjelbra të hardhive, por do të kërkojnë rrezet e dashurisë që ndriçon në një vend tjetër.
Mbi të gjitha nuk e di nëse nëna ime, do të më presë kur të kthehem. Oh, nënë, paqja e zemrës time!… Tani na ndajnë xhamat e ajërt të qiellit, ku distanca sa vjen dhe bëhet më e largët. Kam akoma puthjen tënde me frymë dashurie në faqet e mia, përqafimin e ngrohtë në kraharorin tim. Do e ruaj si veshjen e ngrohtë për shpirtin, në ditët që do të vijnë. Retë e mëdha, të bardha, ngrihen lart në ajër. Vështroja mbrapa. Më dukej sikur lundroja në një det me re…Përse kaq njerëz e lënë këtë vend të bekuar, ku vet Perëndia me dorën e vet e ka qëndisur me pasuritë më të çmuara? Mos etja për para dhe pushtet që nxit egon e lukunisë së verbër, e transformon njeriun në një hijenë të mjerë që gllabëron pasuri vetëm për vete… Këta sy gllabërues, nuk i shohin zambakët natyralë, që kanë nevojë për ujë, ushqim dhe diell, të rriten në vendin e tyre dhe jo të migrojnë në një tjetër.
Pjesa më e madhe, që lëshonin ngjyrimin e artë të bardhë, inteligjenca e kombit, emigruan në çdo kënd të botës. Tani avioni im, lë prapa një vend, që është dhe nuk është i imi. Dëshirat e mia flenë në fletët e zemrës, në akordet e fshehura, që duan të ndizen zjarr prej realitetit, dhe njëkohësisht prej frikës së gjembave të ajrit. Unë nuk jam në vendin tim. Por në fund të fundit, e di se drita ndriçon njësoj në të gjitha vendet. Zogjtë e të gjitha vendeve te botës, e këndojnë këngën me të njëjtën ndjenjë, pavarësisht, se ndryshojnë nga ngjyrat. Dielli dhe qielli janë të njëjtë, pavarësisht ngrohjes dhe kaltërsisë që feksin. E di, vetmia është një gotë që e kemi pirë që në lindje, ndërsa frika është harresa e dritës, kur fati endet për diçka më të mirë. Avioni ulet dhe bën pushimin e tij, ndërsa hënëza e bardhë më tregon rrugën drejt folezës time. Shikoj njerëz të thjeshtë, dhe u bashkohem edhe unë thjeshtësisë së tyre.
Një lule është e bukur, sepse kështu është krijuar nga natyra, nuk ka më shumë nevojë për ngjyrë… Freskia dhe bukuria e moshës rinore, natyrshëm të mbush me jetë. Krejt ndryshe ndodh në vendin tonë. Shumë gra edhe vajza bëjnë makijazh krejtësisht të pa nevojshëm. Këtë herë që erdha në Shqipëri, më duhej të shkoja në një institucion shtetëror dhe më pas në një privat. Kur hyra brenda m’u duk vetja se po shikoja një paradë mode, ku gjithsecila zonjë, apo vajzë, shpaloste aromën e saj, nëpërmjet veshjes dhe makijazhit, pavarësisht se një fustan kushtonte dyfishin e rrogës mujore që merrnin. Natyrisht që më pëlqen e bukura. Por krejt natyrshëm më lindi mendimi “me kë garojnë këto femra?”. Akoma më kumbojnë në veshë fjalët e një nëpunëse: “Ti për çfarë ke ardhur?”.
Pamja e saj prej aristokrateje, nuk përshtatej me edukatën që shprehte dhe me nivelin që reflektonte. Menjëherë më erdhën ndërmend diplomat e blera, dhe pagesa që duhej të kishte bërë për atë vend pune. Në tilla raste punën e mbaron paraja. Sa keq. Në Gjermani, në vendin ku jetoj, thjeshtësia në paraqitje të bën përshtypje. Kudo ku shkon, të presin dhe të sqarojnë deri në hollësi… Çdo njeriu i jepet fruti i meritës, sipas arsimimit. Kështu funksionon një shtet me ligje. Një pikëpyetje godet shpirtin tim. Përse mos të jetë edhe vendi ynë si Gjermania? Endem midis dy planetëve, Lindjes dhe Perëndimit, me kalendarin tim hënor, duke pritur qoftë edhe një shkëndijë të një ylli të lindur në një galaksi të pazbuluar, apo nga ndonjë lule me një farë, që të sjellë një frymë të re.
