I TRETUNI
Ndre Mjeda
Nuk kalon nji natë e n’andërr
porsi zgjandërr
e shof nanën këtu përbri;
me krye vjerrtë, me lot për sy
rri tue shfry
njat idhnim që don me e gri.
Ndejun m’duket prapë te votra
ku me motra
n’dritë t’kandilit qepte e arnote
por njat gaz ka që i shndritte
kur godit’te
petkat e djalit e shendote.
Kqyr njat vend ku n’mbramje rrishe
kur nuk kishe
fije idhnimi nëpër ftyrë
e ngurron, si t’kenke gurit
e, pshtetë murit
lot’ i dalin rrkajë tuj kqyrë.
“T’kishe dekë ma mirë, o i mjerë –
thotë sa herë, –
afër nanës qe t’desh e t’ruejti;
t’kishe mbyllë me duer te mia
këtu te shpia
njata sy qe mordja shuejti.
Afër vorrit tand nan-shkreta
porsi bleta
ishte sjellun tue gjimue
e n’at bar qe kishte qitë
për gjithë ditë
ndonji lule kish kërkue…”
E mandej, si del nji krue
tue bumue
rreth e rreth prej brijes s’malit
rrkaj i ulen lot’ për rrudha
– Nuk asht udha
nanë, m’u idhnue per t’zeza t’djalit.
Kur n’kët shekull n’drit’ e qite
kur e rrite
me njat mund që nep hitia
Nji nanë tjetër, – thoshe, – ke,
bir n’kët dhé
nana jote, a’ shqiptaria.
Mend e zemër për të shkriji
e përtriji
nam e lavd kur t’i vijë dita.
Mbas fjalësh t’tua përherë shkova
e t’ndigjova:
shqiptarin’ nuk e korita.
Dërgoi për publikim, Gjin Musa, gazetar
